Διαδρομές Αιανής

Σμόλικας

Εδώ και καιρό είχαμε, εμείς της Ορειβατικής Ταξιαρχίας, ιντερνετική επικοινωνία με δυο Βέλγους ορειβάτες, τη Wendy και τον Jacky Pouls, που μας βρήκαν στο περιοδικό oreivatein.com. Όταν κατέβηκαν στην Ελλάδα, κανονίσαμε μαζί για το Σμόλικα.

Ξεκινήσαμε από Αιανή Σάββατο πρωί και μέσω Γρεβενών -Βασιλίτσας -Δίστρατου φτάσαμε στο βλάχικο χωριό Παλιοσέλι (παλιό + σέλο =σλ. χωριό) μετά από οδήγηση 3 ωρών, όπου συναντήσαμε τους Βέλγους. Μετά από έναν βιαστικό καφέ, αρχίσαμε την ανάβαση προς το καταφύγιο Νάνι (βλ. = είδος λάχανου, όπως μας εξήγησε Βλάχος κάτοικος).

Μέσα στα αραιά έλατα και κάτω από ένα περιοδικό ψιλόβροχο πατήσαμε τα πρώτα χιόνια. Σύννεφα σκέπαζαν τις κορυφές, όταν βαδίζαμε το ανατολικό πρανές της «σκοτεινής» Μουγκουρίτσας (βλαχ. = γκρίζος). Όσο ανεβαίναμε τόσο το μαλακό χιόνι γίνονταν βαθύτερο. Δυστυχώς δεν είχαμε θέα προς πουθενά, όπως μας τύλιγε η ομίχλη.

Από αριστερά Γουέντυ, Τζάκυ Πουλς, Θανάσης Καλλιανιώτης και Γιώργος Μπουρνιώτης έξω από το κοινοτικό καταφύγιο Νάνι στα 1600 μ., χτισμένο μέσα στο δυνατό δάσος την 21.4.01

Βέλγοι, Αιανιώτες και Αρτινοί ορειβάτες σε συνάντηση στο σκοτεινό μονοπάτι, που οδηγεί από το Παλιοσέλι προς το καταφύγιο Νάνι, για μιαν αναμνηστική πόζα.

Στα 2000 μ. χάσαμε το μονοπάτι. Βαδίζοντας ενστικτωδώς και με τη βοήθεια του αλτίμετρου ανεβήκαμε στα 2.100 μ. και βρήκαμε ξανά το μονοπάτι.Η ομίχλη επέμενε πυκνότερη, η βροχή δυνατότερη και το απόγευμα έρχονταν γοργά. Στο συμβούλιο που έγινε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, καθώς ούτε τη Δρακόλιμνη δεν θα μπορούσαμε να βρούμε.

Κατεβαίνοντας συναντήσαμε τρία παλικάρια από την Άρτα, που πήγαιναν για διανυκτέρευση στο καταφύγιο Νάνι. Αφού φάγαμε λίγο μπαγιάτικο κοντοσούβλι στο Παλιοσέλι, γυρίσαμε όλοι στην Αιανή από τη μεριά της Κόνιτσας με συνεχή βροχή.

Ο Σμόλικας θα πατηθεί κάποια επόμενη φορά.