Διαδρομές Αιανής

"Το πατάρι του Μάη" και τα σπήλαιά του (Μαύρη Ράχη Καμβουνίων)

Ξεκινήσαμε στις 10 το πρωί από Αιανή. Σε 10΄ φτάσαμε στο χωριό Γούλες και οδηγώντας στο χωματόδρομο παρκάραμε στο δεκαετή ναό των Αγίων Αποστόλων. Κάτω από αιωνόβια πουρνάρια και πάνω στο δροσερό χόρτο πλησιάσαμε τη βόρεια ορθοπλαγιά της «Μαυράχης», όπως αποκαλεί ο λαός το βουνό.

Στην αρχή μερικές σάρες και μετά ογκώδεις βράχοι, ενώ κοντινά ωδικά πτηνά και μακρινά κιρκινέζια μας χαιρετούσαν. Αναρριχηθήκαμε ελεύθερα πάνω από 100 μέτρα, όταν ανακαλύψαμε ότι είχαμε βγει πολύ αριστερά. Γυρίσαμε πίσω και χαράξαμε νέο δρόμο, ένα ακίνδυνο πια μονοπάτι.

Βγήκαμε στο δασωμένο πατάρι. Το δροσερό μονοπάτι διακρίνονταν χωρίς δυσκολία, παρά τη βλάστηση που το πολιορκούσε. Αριστερά και ψηλά στα 60 μέτρα η πρώτη σπηλιά, που ήταν αδύνατο να την προσεγγίσουμε, εφόσον δεν είχαμε αναρριχητικό εξοπλισμό.

Πόζα στην Ανάληψη Καισαρειάς. Πίσω η λίμνη και στο βάθος ο εξαίρετος όγκος της Μαύρης Ράχης. Το πατάρι του Μάη κρύβεται πίσω από τα δέντρα της αριστερής πλευράς

Άποψη του παταριού και της βλάστησής του. Η άνοδος αρχίζει από τις σάρες, που φαίνονται κάτω αριστερά. Δεξιά η άγρια ορθοπλαγιά γεμάτη φωλιές κιρκινεζιών

Συνεχίσαμε σύρριζα στην ορθοπλαγιά, στην οποία γαντζώνονταν μερικοί κισσοί. Αψηφήσαμε τα ρωμαλέα κουνούπια και συνεχίζοντας βρήκαμε μετά από 5΄ στην καπνισμένη σπηλιά, για την οποία είχαμε πληροφορίες ότι χωρούσε «200 γίδια». Μια χελιδονοφωλιά στην οροφή, σπασμένοι σταλακτίτες μια αλβανική χαραγμένη επιγραφή και παλιές κοπριές γιδιών. Βαδίζοντας ακόμα 5΄ μπήκαμε στη δεύτερη, μικρότερη, σπηλιά, πάνω από την οποία υπήρχε ακόμα μία, απρόσιτη για μας εκείνη τη στιγμή. Ένα άδειο πακέτο Camel μέσα της. Η θέα εξαίρετη, φαίνονταν οι Γούλες, η λίμνη κι όλος ο Τσιαρτσιαμπάς.

Κατεβήκαμε στους Άγιους Αποστόλους μετά από 15΄ ταχύτατη κι έμπειρη κατάβαση. Περατώθηκε μια ακόμα αποστολή της Ορειβατικής Ταξιαρχίας, αναζητώντας τις σπηλιές στις οποίες κρύβονταν τόσο τα κορίτσια για να μην επιστρατευτούν από το Δημοκρατικό Στρατό όσο και οι Πολιτικοί Επίτροποι Υπαίθρου, για να μην ανακαλυφτούν από τους Μάυδες. Ονομάσαμε τη διαδρομή «Το πατάρι του Μάη», λόγω της απρόσμενης ποικίλης βλάστησης που συναντήσαμε στο δασωμένο αυτό πατάρι. Την πρώτη σπηλιά που μπήκαμε τη βαφτίσαμε «σπηλιά του Τρίγκα» και τη δεύτερη «σπηλιά του Καραγιάννη», από τους ομώνυμους αντάρτες που κρύβονταν εκεί το Γενάρη του 1950.

Η είσοδος της πρώτης προσβάσιμης σπηλιά, «σπηλιά του Τρίγκα» με διαστάσεις 20 επί 10 επί 3 μ. Χόρτα, δέντρα κι ένας ξερός κισσός την πολιορκούν

Πόζα στο στόμιο της σπηλιάς του Καραγιάννη, 10 επί 4 επί 3. Στο βάθος δέντρα, η λίμνη κι όλος ο Τσιαρτσιαμπάς

Θα μπορούσε κάλλιστα η συνολική δίωρη διαδρομή «το πατάρι του Μάη» να σηματοδοτηθεί και να ανοιχτεί το εύκολο μονοπάτι. Στις δε σπηλιές του να αναπαρασταθεί με εικόνες και γύψινα γλυπτά η ζωή των προϊστορικών ανθρώπων, που ζούσαν παραποτάμια στον Αλιάκμονα. Ακόμα να ανοιχτούν αναρριχητικές διαδρομές στον συμπαγή ασβεστόλιθο. Αφού τόσα λέγονται για την αξιοποίηση των Πιερίων, γιατί να αφήσουμε έξω «το πατάρι του Μάη»; Η πρόσβαση είναι εύκολη, οι Γούλες έχουν βυζαντινή αξία, η λίμνη στα πόδια μας, το μονοπάτι ακίνδυνο, οι σπηλιές ελκυστικές και ο βράχος αναρριχητικός.