Διαδρομές Αιανής

Ανάβαση στον Κόζιακα 17.2.01

Ο σύλλογός μας Ορειβατική Ταξιαρχία Αιανής είχε προγραμματίσει να ανεβεί στην κορυφή Χατζηπέτρος του Κόζιακα. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, το πρωί του Σαββάτου με αυτοκίνητο από το χωριό Πετρόπορος Τρικάλων. Σε 45΄ ήμασταν στα Λιβάδια του Περτουλίου και φορτωθήκαμε τα σακίδιά μας. Η θερμοκρασία ήταν -4 βαθμούς, κατάλληλη για την ανηφορική μας πεζοπορία.

Επί μισή ώρα γυρνούσαμε μέσα στο δάσος, ψάχνοντας να συναντήσουμε την αρχή του μονοπατιού, την οποία δεν βρίσκαμε, παρ' όλο που είχαμε διαβάσει αρκετά για το βουνό και τις διαδρομές του την προηγούμενη μέρα στη Βιβλιοθήκη Τρικάλων. Ένα παλικάρι που συναντήσαμε μας κατατόπισε τελικά με ευκρίνεια.

Ανηφορίζοντας, το στρωμένο χιόνι μας έβγαλε αρκετές φορές από το μονοπάτι -μπορεί να έφταιγαν και τα τεράστια δέντρα. Όταν πιάσαμε το ξέφωτο η κατάσταση ημέρεψε. Άψογη θέα προς το χωρίς χιόνι χιονοδρομικό, το οποίο γέμιζε από πολύχρωμα ΙΧ και λεωφορεία. Δεξιά η χιονισμένη Τριγγία, μπροστά το Αυγό και η Μαρόσα, αριστερά η Καράβα και πίσω της τα χιονισμένα Άγραφα. Τοπίο για φωτογραφία.

Η Μαρία Μπρέτσα και ο Θανάσης Καλλιανιώτης χιονοδρομούν προς την κορυφή του Κόζιακα, έχοντας τη μόνιμη χιονισμένη συντροφιά της Μαρόσας που εκτείνεται σε όλο το μήκος της εικόνας

Η Μαρία Μπρέτσα ανεβαίνει προσεκτικά μέσα στο παγωμένο χιόνι, ενώ η κορυφή Χατζηπέτρος του Κόζιακα παρακολουθεί σιωπηλά την προσπάθειά της.

Μπήκαμε στο χιόνι. Παχύ, παγωμένο και σημαδεμένο από βήματα ορειβατών και λύκων ή σκυλιών. Μετά από μια συνεχή ανηφόρα φτάσαμε σε ένα σέλωμα, κάτω ακριβώς από την κορυφή Χατζηπέτρος ή Αστραπή, όπως αποκαλείται αλλιώς -προφανώς νεότερα. Νομίζαμε ότι εκεί θα έστεκε το καταφύγιο αλλά οι ελπίδες μας δεν βγήκαν αληθινές. Το χιόνι ξεπερνούσε το μέτρο, αλλά βούλιαζε ελάχιστα.

Πήραμε την ανηφόρα της παγωμένης πλαγιάς χτυπώντας δυνατά με τις σόλες το χιόνι, για να στηριχτούν τα πόδια. Όταν η πλαγιά αγρίεψε, οι γυναίκες σταμάτησαν την ανάβαση και δήλωσαν ότι επιστρέφουν. Κανείς μας δεν είχε χειμερινό εξοπλισμό. Αναγκαστήκαμε με βαριά καρδιά να διακόψουμε την ξέφρενη πορεία προς την κορυφή, για να μη διασπαστεί η συνοχή της ομάδας.

Η Μαρία Μπρέτσα ξεκουράζεται, καθώς ανεβαίνει τον Κόζιακα.
Στο βάθος διακρίνεται η επιβλητική και χιονισμένη Καράβα.

Κατηφορίσαμε γρήγορα. Όταν καθίσαμε να φάμε, δύο ορειβάτες ξεκινούσαν προς την κορυφή και άλλους δύο συναντήσαμε λίγο πιο κάτω, μέσα στο δάσος. Αυτοί σίγουρα θα έπιασαν την κορυφή, πιθανώς γιατί ο καιρός ζέσταινε και το χιόνι θα είχε μαλακώσει.

Το χιονοδρομικό ήταν γεμάτο εκδρομικά λεωφορεία με μαθητές και μαθήτριες, καθώς και δεκάδες ΙΧ. Μερικά κορίτσια επέβαιναν σε νοικιασμένα άλογα, που περπατούσαν βαρύθυμα στο βαρύ χόρτο.

Υποσχεθήκαμε να ξαναρθούμε σύντομα στον ήμερο Κόζιακα, αποφασισμένοι να πατήσουμε οπωσδήποτε τα 1901 μέτρα της κορυφής του. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση για έναν ορειβάτη από την υποχώρηση.

Τι παράξενο, ένα τόσο διαφημισμένο βουνό να μην έχει έστω και μία σήμανση της αρχής του μονοπατιού για την κορυφή!