Διαδρομές Αιανής

Στο Κάστρο του Χτενίου

Ο ανοιχτός καιρός ήταν μια πρόκληση για πεζοπορία. Ο σύλλογός μας Ορειβατική Ταξιαρχία Αιανής αποφάσισε να επισκεφτεί το Κάστρο Χτενίου, έναν άγνωστο στους πολλούς τόπο, καθώς ελάχιστες μελέτες μάς είναι γνωστές γι αυτό.

Με τα πόδια από την Αιανή πήραμε το χωματόδρομο των Βαβλιαράδων. Παγωμένη λάσπη και χιόνι ως τον, χωρίς νερό, Παπαζήση, όπου παλιότερα υπήρχε δεξαμενή και βουτούσαμε μικρά παιδιά.

Συνεχίσαμε το δρόμο με το μαλακό χιόνι να εναλλάσσεται με πάγο ως του «Παπακύρη τη σούδα», όπου ο λάκκος είχε κι αυτός στερέψει. Μπήκαμε στα χωράφια και μετά από ένα εγκαταλειμμένο μαντρί πιάσαμε έναν καινούριο χιονισμένο χωματόδρομο. Δυο κυνηγοί με τα σκυλιά τους είχαν αφήσει τα άσπρα ίχνη τους κάτω. Έλεγαν παλιά ότι απαγορεύεται το κυνήγι με το χιόνι, ρήση που ίσως δεν ισχύει σήμερα, καθώς εκατοντάδες φορές βρίσκουμε, εμείς οι ορειβάτες, χνάρια κυνηγών.

Φτάσαμε στο κτηνοτροφικό χωριό Χτένι σε μιαν ώρα και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την απότομη πλαγιά του κάστρου από τα ΝΑ. Πουρνάρια κι ασβεστόλιθοι πάλευαν με το χιόνι κάτω από τον ήλιο που ζέσταινε. Προς το τέλος η διαδρομή ήταν ελαφρά αναρριχητική, ενώ λιθοσωροί και όστρακα αγγείων και κεραμιδιών έδειχναν στον προσεκτικό παρατηρητή την ύπαρξη αρχαιολογικής τοποθεσίας.

Ο Θανάσης Καλλιανιώτης ποζάρει την 4 Φλεβάρη 2001 στο ερειπωμένο τείχος της ακρόπολης, που βρίσκεται στο δυτικό μέρος του λόφου "Κάστρο" στο χωριό Χτένι. Πίσω στο βάθος το χιονισμένο Καϊμάκτσαλαν, ενώ τα μαύρα σύννεφα είναι των καμινάδων της ΔΕΗ

Η στείρα σήμερα βρύση Παπαζήση και ακριβώς πίσω της, στο βάθος, το Κάστρο του Χτενίου (το δεύτερο ύψωμα). Αριστερά η Γκόλνα. Στον Παπαζήση σκέφτονταν οι αρμόδιοι του 1922 να εγκαταστήσουν προσφυγικό οικισμό. Την ίδια τοποθεσία επιθυμούσε ως χώρο ανέγερσης της Γεωργικής Σχολής Κοζάνης ο διανοούμενος δικηγόρος της Κώστας Τσιτσελίκης

Η θέα από το κάστρο είναι καταπληκτική. Μπροστά κάτω φαίνεται το Χτένι. Πίσω η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου, αριστερά τα Πιέρια, δεξιά η Μαύρη Ράχη και πίσω της ο Όλυμπος

Φτάσαμε στο πλατό, όπου βρήκαμε μια λεπτή μάντρα των προβάτων. Ανεβαίνοντας μέσα στην καταπληκτική θέα συναντήσαμε το ερειπωμένο εξωτερικό τείχος, το οποίο έστεκε όρθιο μόνο σε κάποια σημεία του. Μετά το δεύτερο τείχος, πιο παχύ. Και τέλος το τρίτο, της ακρόπολης, ενισχυμένο περισσότερο από τα άλλα. Θεμέλια σπιτιών ξεπρόβαλλαν ανάμεσα στα πουρνάρια.

Τα σκυλιά ενός κοπαδιού που έβοσκε πάνω ήρθαν να μας επιτεθούν. Γύρισαν απογοητευμένα, καθώς τα μιλήσαμε ψυχρά. Περπατήσαμε αρκετή ώρα πάνω στα πεσμένα τείχη, κοιτάζοντας ολόγυρα την περιοχή.

Κατεβήκαμε από την απότομη ανατολική πλαγιά ως το χωριό. Γιατί άραγε ως τώρα το κάστρο αυτό μένει βουβό κι αναξιοποίητο; Αν καλυτέρευε ο δρόμος προς αυτό, κι αν γίνονταν μερική αναστήλωση των τειχών του και λίγες ανασκαφές εντός του, εκατοντάδες φιλίστορες και φυσιολάτρες θα το προσέγγιζαν, όχι μόνο για την ιστορική του αξία αλλά και για την εξαίσια θέα που απολαμβάνει ο κάθε επιβήτοράς του.