40 χιλιόμετρα από την Χαλκίδα, περνώντας το χωριό Στενή, φθάνουμε στο βουνό. Το καλοκαίρι το τοπίο είναι υποβαθμισμένο και ο πολυσύχναστος δρόμος που ενώνει την Στενή με τους Στρόβωνες, καταλήγοντας στην παραλία της Χειλιαδούς, μειώνει την ίδια την παρουσία του βουνού, αφού περνώντας δίπλα του οι εκδρομείς, καταφεύγουν στις ομορφιές της θάλασσας. Τον χειμώνα όμως η περιοχή γίνεται δυσπρόσιτη για τον κόσμο και τα χιόνια μεταμορφώνουν όλο το τοπίο, δίνοτάς του μια όψη ονειρική.

Στην αρχαιότητα, η πυραμιδοειδής κορυφή της λεγόταν Δίρφυς. Αργότερα πήρε το όνομα Δέλφι, παραφθορά της ρχαίας ονομασίας.

Η χλωρίδια του βουνού είναι πλούσια. Χρόνια πριν, ντόπιοι και ξένοι βοτανολόγοι που ασχολήθηκαν μ' αυτή, έγραφαν με θευμασμό για την αφθονία και ποικιλία της. Στα ψηλότερα του βουνού, πάνω από το χωριό Στενή, στην Μεσοράχη, υπάρχουν δάση από έλατα Απολλωνίες, όπως και αυτά της Πάρνηθας. Ηδη από την αρχαιότητα ο Αισχύλος μιλούσε για τις καστανιές της περιοχής. Επίσης υπάρχουν κερασιές και άλλα οπωροφόρα δέντρα. Η κορυφή της Δίρφης είναι γυμνή μέχρι τα 1200 μ., το υπόλοιπο βουνό όμως είναι κατάφυτο από έλατα, οξυές, καστανιές και πεύκα.

Σε υψόμετρο 1150 μέτρα, στην τοποθεσία Λειρί, βρίσκεται το καταφύγιο του ΕΟΣ Χαλκίδας. Το καταφύγιο αυτό αποτελεί την βάση κατά τον χειμώνα για την ανάβαση της κάθε αποστολής στην κορφή της Δίρφης.
Η Δίρφη, μαζί με τα γύρω της βουνά, Πυξαριάς, Ξεροβούνι, Σκοτεινή, Μαυροβούνι, σχηματίζει μια οροσειρά μήκους 50 χμ περίπου, κομμάτι της Στερεάς. Το ορεινό συγκρότημα της Δίρφης με την ψηλή της κορφή, φθάνει στα 1743 μ. Ο χαρακτηριστικός κώνος της κορφής της Δίρφης φαντάζει σαν σκηνή, που κάθεται στην οροσειρά. Το βουνό είναι μονοκόρυφο, με ξέχωρη την κορυφή να κυριαρχεί στην περιοχή. Η κορυφή πάνω μοιάζει με σβησμένο κρατήρα ηφαιστείου, γι αυτό οι ορειβάτες ονομάζουν το βουνό μικρό Φούτζι.