Του Άρη Θεοδωρόπουλου
 |
Αλπινισμός | Ο όρος Αλπινισμός και Αλπινιστής πρωτοεμφανίσθηκε στα τέλη του 18ου αρχές 19ου αιώνα και χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει το άτομο αλλά και τη δραστηριότητά του στο χώρο των Αλπεων. Ο όρος είναι συνώνυμος με τον όρο Ορειβασία - Ορειβάτης. Σήμερα Αλπινιστής χαρακτηρίζεται εκείνος ο άνθρωπος που αρχολείται με την αναρρίχηση βράχου, πάγου, χιονιού και μικτού πεδίου, σεβαθμολογημένες διαδρομές, στο υψόμετρο των βουνών |
Αναρρίχηση: ένα προκλητικό παιχνίδι | Η αναρρίχηση αποτελεί ένα ξεχωριστό, απαιτητικό άθλημα που διεξάγεται κυρίως στη φύση και μας φέρνει σε απευθείας επαφή μαζί της. Αναρρίχηση είναι η προώθηση πάνω στο βράχο χρησιμοποιώντας μόνο το ανάγλυφο του δηλ. τις τυχαίες εσοχές και προεξοχές του για την ανάβαση μας. (Free Climbing). Το σκαρφάλωμα στα βράχια εντάσσεται στα σπορ που προσφέρουν έντονες συγκινήσεις. Σ' αυτά που χαρακτηρίζονται σπορ αδρεναλίνης. Όμως δεν χρειάζεται απλά μια θαρραλέα στιγμή για να πηδήξετε από το αεροπλάνο ή το γερανό του Bantzee jumping. H αναρρίχηση έχει πολυσύνθετες απαιτήσεις. Χρειάζεται συντονισμό του μυαλού μας με το σώμα μας. Εκτός από αθλητική ικανότητα και ευλυγισία, χρειάζεται ηρεμία, τόλμη και φαντασία. Φυσικά όσο πιο πολύ ασχολείται κάποιος με την αναρρίχηση τόσο και καλλιεργεί τις παραπάνω ικανότητες. |
Ορεινή Πεζοπορία. | Ορεινή πεζοπορία κάνει αυτός που ανεβαίνει σε ένα βουνό από βατά και εύκολα μονοπάτια αποφεύγοντας τις δυσκολίες και χωρίς να έχει τις περισσότερες φορές σαν στόχο την κατάκτηση της πιό ψηλής κορυφής. Σε αντίθεση με την αναρρίχηση, τα πεζοπορικά μονοπάτια δεν είναι βαθμολογήσιμα. |
Oρειβατικό σκι: η μεγάλη απόδραση | Οι παλιοί χιονοδρόμοι πολύ πριν κατασκευαστούν χιονοδρομικά κέντρα, ανέβαιναν στα ελληνικά βουνά με ξύλινα σκι και «φώκιες». Στις μέρες μας οι εραστές του «λευκού»μεγαλείου των βουνών, αποζητώντας ανοικτούς ορίζοντες, μακριά από το συνωστισμό των χιονοδρομικών κέντρων ξαναανακαλύπτουν το ορειβατικό σκι. Για να ασχοληθεί κανείς με το ορειβατικό σκι θα πρέπει να είναι καλός χιονοδρόμος μα και έμπειρος ορειβάτης. Τα «πέδιλα» του ορειβατικού σκι είναι λίγο πιο κοντά, πιο εύκαμτα, πιο πλατιά και πιο ελαφρά από αυτά του σκι καταβασης. (πίστας). Οι δέστρες ανασηκώνονται στο πίσω τμήμα κατά την ανάβαση ενώ «κλειδώνουν» και μοιάζουν με τις κοινές των σκι πίστας κατά την κατάβαση. Κατά την ανάβαση κάτω από τα πέδιλα επικολούμε λωρίδες από συνθετικό δέρμα φώκιας («φώκιες») που αποτρέπουν το γλύστιμα προς τα πίσω. Το χιόνι που συναντάμε μακριά από τις στρωμένες πίστες των Χιονοδρομικών είναι παρθένο και απρόβλεπτο. Ομως η αίσθηση της απομόνωσης που βιώνει ο ορειβάτης - χιονοδρόμος είναι μοναδική: «μόνο το δικό σου ίχνος των σκι στο απόλυτο λευκό ενός ολόκληρου ορεινού συγκροτήματος». |
extreme ski | Η κατάβαση πολύ απότομων (πάνω από 45-50 μοίρες) χιονισμένων πλαγιών με σκι ονομάζεται extreme ski. Κατεβαίνουμε απόλυτα αυτόνομα (χωρίς σχοινιά ή αλεξίπτωτα!), με μικρές, συνεχείς στροφές. Η ανάβαση αυτών των πλαγιών απαιτεί συχνά δύσκολη αναρριχηση χιονιού - πάγου. Η κατάβαση δεν συγχωρεί λάθη. Το ski extreme είναι πολύ επικύνδινο για τον μέσο χιονοδρόμο. Μιά πτώση, ένα λάθος συχνά σημαίνει θανάσιμο κίνδυνο. Αλλά και οι πιο προικισμένοι, οι φανατικοί του ski extreme, αργά ή γρήγορα το εγκαταλείπουν, όταν αντιλαμβάνονται πως φτάνουν πια στα οριά τους. Πιό κάτω καραδοκεί το κενό. Η πτώση που δεν σταματά πουθενά... ΤΟ ski extreme ξεκίνησε στη δεκαετία του '70. Τότε κατακτήθηκαν όλοι οι απότομοι διάδρομοι (coloir) των Άλπεων. Αλπινιστές - χιονοδρόμοι όπως ο Συλβαίν Σωντάν, ο Πατρίκ Βαλενσάν, ο Ανσέλμ Μπόντ, ή ο Ζαν-Μαρκ Μπουαβέν ήταν οι πρωτοπόροι. Στις μέρες μας ο Πιερ Ταρντιβέλ είναι ο κορυφαίος θιασώτης αυτού του περιθωριακού αθλήματος. |