Αποστολή στις Ανδεις

Αποστολή: Ανδεις

Το "ημερολόγιο" της Αποστολής, από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 19.4.98

Στην περιοχή των λιμνών, στις Κεντρικές Ανδεις, στο βάθος διαγράφεται το αιώνιο παγωμένο ηφαίστειο του Οσόρνο.

Οι Ανδεις, το πιο ανεμοδαρμένο αλλά και το μεγαλύτερο σε μήκος ορεινό συγκρότημα του πλανήτη (9.000 χμ.) περιδιαβαίνει το σώμα της Λατινικής Ηπείρου και σχηματίζει μια αλυσίδα οροσειρών, τις περίφημες Κορδιλλιέρες. Το μοναδικό αυτό ανάγλυφο διακλαδίζετια συνεχώς, δημιουργώντας σειρά άπειρων εξάρσεων και κορυφών και μια ζώνη 256 ηφαιστείων (26 από τα οποία είναι ενεργά). Το μέγιστο ύψος ολόκληρου του συστήματος φτάνει τα 6.970 μ., και αποτελεί το νέο μας στόχο.

Αυτός είναι η Aconcagua, η "Στέγη της Αμερικής", όπως αποκαλείται η ασκητική αυτή κορφή, που ορθώνεται ανάμεσα στους αγέρηδες των δύο ωκεανών. Εμείς βρισκόμαστε στη θέση Πουέντε ντε Ινκας, ένα μικρό αργεντίνικο συνοικισμό στους πρόποδες της οροσειράς. Το "πέρασμα των Ινκας" λοιπόν, συνοριακό φυλάκιο στα 2.700 μ. φυσικό πέρασμα-διάσελο των Ανδεων, ενώνει την Αργεντινή με την Χιλή. Είμαστε οι: Κώστας Τσιβελέκας (αρχηγός), Γιάννης Κωνσταντίνου, Τάσος Βασιλείου, Γιάννης Τήλιος, Γιώργος Αργύρης, μέλη του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου, και Κώστας Ζανόπουλος (ΕΟΣ Σπάρτης).

Τα ερείπια των αρχαίων λουτρών,
στο Πουέντε ντε Ίνκας, 2.700 μ.

Κυριακή, 20 Γενάρη 1998

Ανθρωποι και μουλάρια, όλοι "εν παρατάξει", μπρος στον μικρό ξενώνα. Εμείς με σάκους δεκαπεντάκιλους στην πλάτη και τα μουλάρια με εξηντάκιλα φορτία. Ξεκινάμε αδιαμαρτύρητα. Ηφαιστειακά πετρώματα, ανδεσίτες, μυρωδιές χωματίλας. Τετράωρη πορεία μέσα σ' αυτή τη σιωπηλή σάμπα και να η θέση Confluencia στα 3.400 μ.: σημείο κατάλληλο για την πρώτη μας κατασκήνωση.

Το επόμενο πρωινό φτάνουμε σ' ένα ικανοποιητικό πλάτωμα, τη θέση Plaza de Mulas (Πλατεία των Μουλαριών) στα 4.200 μ., όπου και θα οργανωθεί η κατασκήνωση βάσης. Ο χώρος, σχεδόν πνιγμένος από 23 αποστολές, που αυτή την περίοδο επιχειρούν την κατάκτηση της κορυφής. Ενα πλήρες πρόγραμμα εκγλιματισμού ακολουθείται με ακρίβεια τις επόμενες μέρες. Πέντε διαδοχικές εξορμήσεις σε αντίστοιχες μέρες, με σημείο εκκίνησης τα 4.200 μ. και αναβάσεις στα 5.400 μ., είναι οι βασικοί άξονες του προγράμματος. Μετά 3 μέρες κακοκαιρίας, όλοι μαζί στρεφόμαστε στην εμπόλεμη ζώνη,. Στη θέση "Κόνδορας" έχουμε όλο το χρόνο για ανασύνταξη. Με το ξημέρωμα ανηφορίζουμε με κατεύθυνση βόρεια. Στόχος μας το σημείο τελικής εφόδου Μπερλίν, στα 6.800 μ. Λιώνουμε χιόνι, γεμίζουμε τα παγούρια μας, ετοιμάζουμε φαγητό. Το σούρουπο, εμείς και οι μικροαγωνίες μας, ριχνόμαστε βαθειά στον υπνόσακκο.

Στην κατασκήνωση "Φωλιά του Κόνδορα"

Απολίθωμα προιστορικού ζώου στο σπήλαιο Μιλοντόνε.

Η κατάκτηση του ονείρoυ: 1 Μάρτη 1998

Ωρα 5, Κυριακή 1η Μάρτη. Το θερμόμετρο δείχνει -27^o. Παντού χυμένη παγωνιά. Μια προσπάθεια να εφορμήσουμε προσωρινά αναβάλλεται. Η κάλυψη 1.200 μ. υψομετρικής διαφοράς αυθημερόν είναι υπολογίσιμη. Ωρα 7 και η έφοδος αρχίζει. Ο παγωμένος αγέρας φυσά δαιμονισμένα. Δεν είναι λίγα τα σημεία που προχωμάρε σχεδόν έρποντας. Τα άκρα των ποδιών μας τσούζουν. Ο λαιμός στεγνώνει. Τα μηνίγγια σφίγγονται. Επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις, σκαρφαλώνουμε το τελευταίο τμήμα ενός στηθώματος που οδηγεί σε διάσελο και σε κατεύθυνση νότια. Με δόντια σφιγμένα, βήμα το βήμα, ζυγώνουμε.

Ξαφνικά, προβάλλει το ανεμόδαρτο ορόσημο, ένας σταυρός απέριττος. Πλησιάζουμε. Ολόγυρα, με απίστευτη καθαρότητα απλώνεται η ασκητική γύμνια της οροσειράς. Κάτω, η ανέλπιδη πάμπα της Αργενινής και το εξαυλωμένο σώμα της Χιλής. Χωρίς καθυστέρηση ξεδιπλώνουμε την ελληνική σημαία. Ωστόσο, ο αγέρας πιέζει υστερικά και μας δείχνει το δρόμο της επιστροφής. Αργά, σούρουπο πλέον, κλείνοντας 16 ώρες σκληρής μάχης, βρισκόμαστε και πάλι στους υπνόσακκους. Ο κατηφορικός γολγοθάς φτάνει στο τέλος του το επόμενο απόγευμα. Κρασιά απ' τα ηφαιστειογενή εδάφη της Μεντόζα σφραγίζουν τα επινίκια.

Ο δρόμος προς το νότο είναι πια ανοιχτός

Στόχος μας η διάσχιση του νοτιότερου άκρου του πλανήτη: της Γής της Παταγονίας. Κάνοντας τον περίπλου του κόμου, πρώτος ο Μαγγελάνος περνά το στενό μεταξύ Νέου Κόσμου και Ανταρκτικής. Τέσσερεις φυλές Ινδιάνων (Ονα, Αλακαλούφ, Γιαγκάν και Παταγόνες) ζούσαν νομαδικά στα υψίπεδα της ευρύτετης περιοχής. Βλέποντας ο Μαγγελάνος τους άγριους Παταγόνες, πανύψηλους με μεγάλα πλατιά πόδια, ονομάζει την περιοχή Παταγονία. Το 1836 περνά τα στενά ο Δαρβίνος. Αντικρίζοντας τις φωτιές των ιθαγενών Γιαγκάν, που είχαν πάντα μαζί τους φωτιά, ακόμα και μέσα στα κανώ τους, ονομάζει εκ νέου την περιοχή Γη του Πυρός.

Φτάνοντας στο Punta Arenas, το νοτιότερο λιμάνι, οργανώνουμε κρουαζιέρα διάσχισης των στενών του Μαγγελάνου. Το μεγαλείο της φύσης κορυφώνεται στος απότομες γρανιτένιες ακτές με τους αιώνιους παγετώνες που δημιουργούν απόρθητα φράγματα, τα οποία σβήνουν στο νοτιότερο σημείο της επιφάνεις της γής: στο ακρωτήριο Χορν, γνωστό ως το "Τέλος του κόσμου". Βορειότερα, στο εθνικό κάρκο Πάινε, οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Κοπάδια από άγρια γουανάκο (συγγενικά των λάμα), βικούνιες, κόνδορες, μαυρολαίμηδες κύκνους και αμέτρητες αποικίες πιγκουίνων, νιαντού και θαλασσοκορμοράνων βρίσκουν καταφύγιο τώρα, στους μήνες αναπαραγωγής τους. Οι γρανίτινοι πύργοι, οι περίφημοι Τόρες στην απόληξη των Ανδεων, μοιάζουν με μονολιθικά μνημεία. Στην λίμνη Πεχόε, οι καταρράκτες Σάλτο Γκράντε και Σάλτο Τσίκο και ο γκρί πατετώνας που κινετίαι αργά προς τη λίμνη, αποτελούν μια άλλη πρόταση. Επισκεπτόμαστε τον Περίτο Μορένο, τον μπλέ παγετώνα που κατεβαίνει ακάθεκτος απ' τις Άνδεις, δημιουργώντας φυσικό φράγμα στη λίμνη Αρζεντίνα. Ακούμε το διαπεραστικό κρότο της μάζας που προχωράει και γκρεμίζεται με παφλασμό στα νερά της λίμνης.

Ο ήλιος της "τελευταίας Ελπίδας" ανέτειλε σήμερα στο Πόρτο Νατάλες και εμείς παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Το παγοθραυστικό διασχίζει τα στενά του Μαγγελάνου

Ο γκρί παγετώνας στη λίμνη Πεχόε.