Διαδρομές- Paths

Paths & Tracks

Διαδρομές

Trekking - Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών Ε6
Στην Παραμυθιά μπορείτε να εκμεταλλευτείτε το Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών Ε6 για πεζοπορία σε μονοπάτια και δασικούς δρόμους. Το μονοπάτι διασχίζει την Παραμυθιά και την οροσειρά Γκορίλα, δίνοντας σε όλους την δυνατότητα να θαυμάσουν την ομορφιά ενός διεθνώς αναγνωρισμένου μονοπατιού. Αρχή του είναι η πρωτεύουσα του νόμου, η Ηγουμενίτσα και, όσο αφορά την Ήπειρο, καταλήγει στην Δωδώνη του νόμου Ιωαννίνων. Εξερεύνηση περιοχών με πυκνά δάση και ξεχασμένα χωριουδάκια. Stelios
Paramythia, Ellada - Monday, February 06, 2006 at 10:20:07 (EST)

Trekking Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών Ε6
Στην Παραμυθιά μπορείτε να εκμεταλλευτείτε το Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών Ε6 για πεζοπορία σε μονοπάτια και δασικούς δρόμους. Το μονοπάτι διασχίζει την Παραμυθιά και την οροσειρά Γκορίλα, δίνοντας σε όλους την δυνατότητα να θαυμάσουν την ομορφιά ενός διεθνώς αναγνωρισμένου μονοπατιού. Αρχή του είναι η πρωτεύουσα του νόμου, η Ηγουμενίτσα και, όσο αφορά την Ήπειρο, καταλήγει στην Δωδώνη του νόμου Ιωαννίνων. Εξερεύνηση περιοχών με πυκνά δάση και ξεχασμένα χωριουδάκια. Stelios
Paramythia, Ellada - Monday, February 06, 2006 at 10:18:20 (EST)

Οδοιπορικά μονοπάτια και διαδρομές στα Σέρβια
Ορειβατικά μονοπάτια και διαδρομές στην περιοχή Σερβίων Κοζάνης. http://www.servianet.gr/index.php?menuoption=axiotheata
Γιώργος Παπαδημητρίου
Σέρβια, ΕΛΛΑΔΑ - Monday, January 23, 2006 at 06:57:37 (EST)

From Igoemenitsa to Thessaloniki
Hello, In the end of april we want to continue our pilgrimage to Jeruzalem. We finished last year in Brindisi. Who can give us information (if possible in english)about a possibility to cross the north of Greece? Are there detailed maps, sleeping possibilitys etc. Thanks a lot for your help. Martin en Jodien Kemperman
Martin
Doorn, Netherlands - Saturday, January 21, 2006 at 10:18:12 (EST)

E4 trail mainland
Hello, I am planning a 5-week trip to the Greek mainland in July and August. The plan is to walk the greek part of the E4-trail from south to north. My question is that this is possible considering I am an semi-experienced walker with an adventurous spirit. Any other useful information is more than welcome Thanks for your replies, Cis
Cis
Belgium - Tuesday, January 17, 2006 at 07:04:01 (EST)

Routes.gr - Ένας ηλεκτρονικός αναρριχητικός οδηγός για τα Ελληνικά βουνά
Ξεκινώντας το Routes.gr στην διεύθυνση http://www.routes.gr/ το 2003 είχαμε την φιλοδοξία να γίνει το σημείο αναφοράς όλων των Ελλήνων αναρριχητών και βλέπουμε σήμερα πως το έχουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό. Το Routes.gr είναι ένας ηλεκτρονικός αναρριχητικός οδηγός που περιέχει πληροφορίες για αναρριχητικές διαδρομές στην Ελλάδα. Οι πληροφορίες αυτές καλύπτουν διαδρομές βράχου, πάγου και μικτές, με πρώτη προτεραιότητα καταχώρησης των διαδρομών στον Όλυμπο, την Τύμφη, την Γκιώνα, τα Βαρδούσια, το Φαλακρό και τα άλλα μεγάλα βουνά. Σχεδόν κάθε διαδρομή η αναρριχητικό πεδίο παρουσιάζεται με εικόνες και περιγραφές. Η αναζήτηση είναι εύκολη, αφού οι διαδρομές ταξινομούνται ανά πεδίο και αλφαβητικά. Το υλικό αυξάνεται συνεχώς με στόχο την κάλυψη του συνόλου των διαδρομών βουνού στην Ελλάδα. Στο site μπορεί κανείς να βρει και πληροφορίες για τον καιρό, θέματα ασφαλείας, επικαιρότητα, συνδέσεις και πολλά άλλα. __________________ Climbing in Greece - An online guide for the Hellenic Mountains Routes.gr (http://www.routes.gr/) is an electronic guide, which contains information about climbing routes (rock, ice and mixed) in Greece. Almost every route or climbing area is displayed full of images and descriptions.
Dimitris Mavropoulos
- Thursday, December 29, 2005 at 07:10:09 (EST)

Χορτιάτης
Χορτιάτης 2005 Στις 2 Οκτωβρίου και ημέρα Κυριακή ξεκινήσαμε εγώ και ένας φίλος από τον Εύοσμο Θεσσαλονίκης στις 9 πμ και μετά από 3 λεωφορεία και 1 περίπου ώρα φτάσαμε στο χωριό Χορτιάτης με απώτερο σκοπό να διασχίσουμε το βουνό και να φτάσουμε στο καταφύγιο. Να πω μόνο πως όσες φορές έχουμε πάει σε βουνό ποτέ δεν είχαμε ιδανικές συνθήκες, ίσως να είναι και αυτό το κάτι που σε ελκύει το βουνό, πάντα ξέραμε πως θα μας τύχει κάτι το απροσδόκητο όπως βροχές, χαλάζι, χιόνια, έλλειψη χιονιού, ομίχλη, πανίσχυροι άνεμοι, υγρασία ξηρασία, δυνατός ήλιος, άπνοια, σκυλιά κτλ. Ο καιρός στην Θεσσαλονίκη μουντός, τα ίδια και χειρότερα στο βουνό, χωρίς να πέσει το ηθικό και αφού βέβαια είχαμε και αδιάβροχα ξεκινήσαμε από την πλατεία του χωριού και ανηφορήσαμε προς τα πάνω, ξέροντας μόνο ότι κάπου υπάρχει μονοπάτι… Έλα μου ντε που κανείς στο χωριό δεν ήξερε τίποτα για το καταφύγιο και το μονοπάτι, μιας και ρωτήσαμε 5-6 ανθρώπους χωρίς να ξέρουν καν τι υπάρχει 100μ έξω από το χωριό τους. Το μόνο που ξέραμε ήταν πως κάπου υπάρχει πινακίδα για το μονοπάτι, έτσι πήραμε τον δρόμο για τα ραντάρ όπου μετά από περίπου 10 λεπτά και 250μ. έξω από το χωριό είδαμε δίπλα στον δρόμο το μονοπάτι με πολλές πινακίδες. Από τη στιγμή που μπήκαμε στο μονοπάτι, συναντήσαμε πολύ κόσμο από ορειβάτες, παππούδες που πήγαν για να μαζέψουν κάστανα και φουντούκια, κάποιους που μάζευαν τα σκουπίδια στο βουνό εθελοντικά, μια παρέα μηχανόβιων με enduro και δύο φίλους που πήγαν να δουν τις επιδώσεις του τζιπ τους και πολλούς άλλους. Ξεκινήσαμε και στα πρώτα δέκα λεπτά μετά από μια διαδρομούλα σε πουρνάρια και δέντρα που δεν ξεπερνούσαν τα 2 μέτρα βγήκαμε σε ένα ξέφωτο απ’ όπου φαινόταν η λίμνη του Λαγκαδά παρόλο το μουντό τοπίο, εκεί συναντήσαμε και κυκλικά τοποθετημένες πέτρες με κάρβουνα μέσα πράμα που σημαίνει πως κατασκηνώνουνε εκεί, αλλά και αργότερα βρήκαμε πολλά ισιάδια με δέντρα, ιδανικός τόπος για ένα Σαββατοκύριακο ή και για Πρωτομαγιά. Η διαδρομή από δω και πέρα ήταν μέσα σε δάσος. Κανά 5λεπτο μετά άρχισε να εμφανίζεται και η ομίχλη. Αρχικά δεν ήταν έντονη αλλά αργότερα επιδεινώθηκε με αποτέλεσμα να χάσουμε το μονοπάτι και να βρεθούμε σε μια διασταύρωση χωματόδρομου όπου ακολουθήσαμε αυτό που λέγεται ένστικτο και μας έχει βγάλει ασπροπρώσοπους αρκετές φορές μέχρι τώρα. Τελικώς ξαναβρεθήκαμε στο μονοπάτι αλλά τώρα εκτός της έντονη ομίχλη είχαμε και το ψιλοβρόχι. Στην διαδρομή μέχρι την βρύση συναντήσαμε αρκετές σαλαμάνδρες και κάτι σαν τάφους αποτεφρώσεως με μικρές εισόδους κτλ. μάλλον γερμανικά κατάλοιπα η κάτι τέτοιο. Ακολουθώντας τα σημάδια φτάνουμε σε ένα σημείο που μας βγάζει από το δάσος μα η ομίχλη ήταν τόσο έντονη που όχι μόνο δεν βλέπαμε μπροστά μας αλλά βγήκαμε σε μια πεδιάδα και δεν ξέραμε από πού ήρθαμε αν και δεν είχαμε διανύσει πάνω από 10 μέτρα.. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω μα το μετανιώσαμε και ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο μέχρι την βρύση όπου συναντήσαμε κάποιους που κάνανε δοκιμές το τζιπ τους μις και όπως μας είπαν ήθελαν να το σπάσουν και ανεβαίνανε ανηφόρες κλίσεως μεγαλύτερων των 40 μοιρών και με λασπώδες έδαφος…Αφού τους ρωτήσαμε μας είπαν να ακολουθήσουμε τον χωματόδρομο μιας και έχει και εκεί σήμανση για το καταφύγιο. Τελικά ακολουθήσαμε την συμβουλή τους και φτάσαμε στο καταφύγιο μετά από πολλές διακλαδώσεις και πολλές πινακίδες που έγραφαν «Απαγορεύεται η είσοδος, η περιοχή ελέγχεται από στρατιωτικούς σκύλους» και ακούγαμε και σκυλιά να γαβγίζουν, και που φτάσαμε τι έγινε; Βρήκαμε το καταφύγιο κλειστό, όπως μάθαμε αργότερα άνοιγε την επόμενη μέρα. Μετά από 5 λεπτά χαλάρωσης, ξεκινήσαμε για την επιστροφή οπού μας έπιασε μια μεγάλη βροχή. Ξαφνικά ακούσαμε πέτρες να πέφτουν να σπάνε κλαδιά και κάτι μεγαλόσωμο να κινείτε, αρχικά νομίζαμε πως ήταν καμιά αρκούδα μα μετά διαπιστώσαμε πως ήταν άνθρωπος μιας και είδαμε παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο. Ακολουθώντας τον δρόμο που ήρθαμε, χαθήκαμε και περπατούσαμε προς τον βορρά μιας και είχαμε και πυξίδα και ξέραμε περίπου που να πάμε, μέσα σε πανύψηλα δέντρα, τοπίο που μου θύμισε τις βόλτες στο δάσος που έκανα με τον πατέρα μου στην Γερμανία όταν ήμουν μικρός. Όταν μετά από 45’ λεπτά περίπου φτάσαμε κοντά στην αρχή της διαδρομής με τα πουρνάρια και πιστέψαμε πως επιτέλους βρήκαμε τον δρόμο, μας συνέβη κάτι το απροσδόκητο, συναντήσαμε 5-6 τσοπανόσκυλα χωρίς τσοπάνο. Μόλις τα αντιληφθήκαμε γυρίσαμε αργά αργά προς τα πίσω μέχρι την στιγμή που χτύπησε το κινητό και μας είδαν και μας κυνήγησαν, εγώ μπήκα έτρεξα νοτιοδυτικά ενώ το φιλαράκι μου έτρεξε νότια, εγώ μπήκα μέσα σε ένα «τάφο» και αυτός έτρεχε ακόμα. Κάποια στιγμή σταμάτησαν τα σκυλιά να γαβγίζουν και φώναξα τον άλλον, κάτι άκουγα αλλά όχι καθαρά μιας και ήμασταν σε υπερένταση αυτός άρχισε να έρχεται όλο και πιο κοντά μέχρι που βρέθηκε να είναι πάνω από το κτίσμα που ήμουν, ενώ δεν ήξερε που είναι από πάνω μου μιας και αυτό ήταν κτισμένο μέσα σε έναν μίνι γκρεμό 2 μέτρων. Τελικά βρεθήκαμε και κατεβήκαμε από ένα λούκι μέχρι που βρήκαμε ένα άλλο μονοπάτι και το ακολουθήσαμε μια και βρήκαμε σημάδια από τις μηχανές που είχαμε δει πιο πριν, και βγήκαμε στο ξέφωτο. Όταν τελικά φτάσαμε στην πόλη, όλοι μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους μιας και είχαμε τα μπατόν, τα λασπωμένα παντελόνια και μποτάκια, και τα σακίδια. Συμπέρασμα είναι πως ο Χορτιάτης είναι ένα πολύ όμορφο βουνό που αξίζει να το επισκέπτεται κάποιος συχνά, αλλά σε καλές καιρικές συνθήκες.
Νίκος
Θεσσαλονίκη, Ελλάδα - Sunday, October 30, 2005 at 09:34:25 (EST)

Στον ιδρώτα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου: Πίνοβο 25.9.05
Ήταν μια δυνατή διαδρομή, από ιστορική και ορειβατική άποψη, κι αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους που επιλέχτηκε. Ξεκίνημα στις εφτά το πρωί από Κοζάνη, ο βιοτέχνης υαλοπινάκων Θεόδωρος Γκάλφας και ο γράφων. ¶φιξη μετά από εποχούμενη διάσχιση του οροπεδίου της Αλμωπίας (πρότερα Καρατζόβα =τουρκ. μαύρη κοιλάδα) στον ολιγάνθρωπο οικισμό Αετοχώρι (παλαιότερα Τούσιανη). Σε λίγο έφτασε και ένα λεωφορείο με ορειβάτες της Θεσσαλονίκης. Η ανάβαση άρχισε γρήγορη από ένα καλά σημαδεμένο μονοπάτι. Στην αρχή πλατάνια και φτέρες πάνω από σχιστόλιθους, μετά πυκνό δάσος οξιάς, ασβεστολιθικοί ογκόλιθοι και μερικοί γρανίτες ιδανικοί για μπούλντερινγκ. Στην ανηφορική αλπική ζώνη μετεωρίζονταν γεράκια και μια ομίχλη σκοτείνιαζε το τοπίο. Εδώ βρήκαμε τα πρώτα χαρακώματα, σκαμμένα με αρκετό μήκος και σε μεγάλο υψόμετρο. Πιο πέρα ένα εγκαταλειμμένο φυλάκιο, ίσως σερβικό, και ακόμα μακρύτερα δύο γερμανικά κανόνια Σνάιντερ των 109 χιλιοστών, σκουριασμένα μέσα σε τραυματισμένα φυλάκια. Οβίδες και θραύσματα καθ΄ όλη τη διαδρομή δήλωναν τη στατική αγωνία των μαχών. Επί δύο σχεδόν έτη (1916 -18) αμύνονταν εκεί, άδοξα τελικά, ένα γερμανικό κι ένα βουλγαρικό Σώμα Στρατού εναντίον των επιτιθέμενων Σέρβων, Γάλλων και Ελλήνων συμμάχων που εξορμούσαν από τα χαμηλά πεδινά της Καρατζόβας ιδρώνοντας αιματηρά ώσπου να δαμάσουν την κορυφογραμμή. Ήταν απίθανο να βρεθεί ο κώνος της κορυφής (2.156 μ.) μέσα στην ομίχλη, αν δεν τον γνώριζε κανείς από πριν. Οι Θεσσαλονικείς είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες και η βραδύτερη είχε εγκαταλείψει νωρίς. Εμείς αν και πατήσαμε τελικά την κορυφή, κατεβήκαμε σε ένα χαμηλότερο έξαρμα για ένα γρήγορο μεσημεριανό, δίπλα σε σχεδόν καλά διατηρημένα φυλάκια, ενισχυμένα με τσιμέντο. Η κατάβαση έλαβε χώραν προς το χωριό Θηριόπετρα μέσα από μια, πυκνή πάλι, ζώνη οξιάς. Είχαμε μάλλον κλείσει οχτάωρο επάνω στο βουνό και κόντευε να βραδιάσει.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, September 27, 2005 at 12:22:34 (EDT)

ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: 11.9.05
Πέρυσι είχαν διοργανωθεί στο Βελβεντό αγώνες αλεξιπτώτων πλαγιάς (παραπέντε) και ποδηλάτων βουνού (ΜΤΒ) και η συμμετοχή ακούστηκε ότι έφτανε τα 50 ευρώ. Φέτος, ίσως για να γίνουν περισσότερο γνωστοί, δεν υπήρχε αίτηση χρημάτων καθώς την οικονομική στήριξη ανέλαβε η Νομαρχία Κοζάνης. Οπότε οι αθλητές των ΜΤΒ ξεπερνούσαν τη μισή εκατοντάδα, ανάμεσά τους και 6-7 κορίτσια. Από τη Λευκοπηγή κατέβηκαν στους αγώνες ποδηλάτων τρεις αθλητές, από τη Ροδιανή ένας, από το Δρέπανο ένας και από την Αιανή δύο, ερασιτέχνες άπαντες. Τερματίσαμε όλοι περίπου στις μεσαίες θέσεις, αφού τις πρώτες κατέλαβαν επαγγελματίες από την Κύπρο και την υπόλοιπη Ελλάδα. Ο χρόνος της διαδρομής κυμάνθηκε από 1.45΄ για τον πρώτο ως 4 ώρες για τον τελευταίο. Την προηγούμενη μέρα ενημερωθήκαμε στο Πνευματικό Κέντρο Βελβεντού από τον αντιπρόσωπο της Εταιρείας «Νο Λίμιτς» για τη διαδρομή και υπογράψαμε υπεύθυνες δηλώσεις. Ως δώρο από το Δήμο μας δόθηκαν τουριστικά φυλλάδια και δύο βάζα τοπικές μαρμελάδες, τα οποία θωπεύσαμε δεόντως πίνοντας φραπέδες στην πλατεία. Αναλύσαμε τον τίτλο των αγώνων «Βελβεντό Πρόκληση» και βρήκαμε ότι ήταν προσφορότερος του παλαιότερου «Εύαθλος» που έχει έτσι κι αλλιώς πολλά χρόνια παιχτεί. Ο καιρός ήταν σχετικά ζεστός την Κυριακή το πρωί, όταν ξεκινήσαμε από το στάδιο του Βελβεντού, μερικά μέτρα μακριά από το Μετόχι. Εμείς ποδηλατούσαμε σχετικά αργά, καθώς ο ανηφορικός χωματόδρομος ως το χωριό Καταφύγι πλησίαζε τα 20.000 μέτρα κι έπρεπε να οικονομούμε δυνάμεις. Δύο σταθμοί ανεφοδιασμού σε νερό υπήρχαν στο 11ο και 20ό χιλιόμετρο, οπότε δεν προβληματιστήκαμε από τη δίψα. Η κατάβαση από το παλαιό μονοπάτι ήταν αρκετά θεαματική και όχι πάντα ακίνδυνη. Αν στο φαρδύ δρόμο δοκιμάζονταν η αντοχή των ποδιών και των πνευμόνων, στο στενό μονοπάτι κυριαρχούσε η τόλμη και η ισορροπία, εν μέρει χορευτική ανάμεσα σε πέτρες κι ογκόλιθους που παραμόνευαν κάτω ή δίπλα. Γευματίσαμε μετά τον αγώνα δωρεάν στη ταβέρνα Νερόμυλος, προσφορά κι αυτή του Δήμου ή της Νομαρχίας, και αναλύσαμε λεπτομερώς τα συμβάντα. Όλοι σχεδόν είχαμε εκδορές από πτώσεις, συνηθισμένες όταν το ποδήλατο είναι φτηνό, λείπει η πείρα και περισσεύει η τόλμη. Παρακολουθήσαμε μετά την απονομή των βραβείων και φύγαμε υποσχόμενοι ότι του χρόνου θα είμαστε πάλι εκεί. Η διοργάνωση και η φιλοξενία ήταν άψογη. Ως μόνη έλλειψη λογίζεται μία αφύλακτη ασφάλτινη στροφής που από το Σκεπασμένο οδηγούσε στο Μετόχι, όπου είχαμε λειψή ορατότητα καθώς τα ρίχναμε αναμμένοι στην κατηφόρα. Ειπώθηκε ότι δεν είχε έρθει η Αστυνομία, αν και είχε καλεστεί τη δεύτερη μέρα, αλλά το πρόβλημα μάλλον λυνόταν εύκολα με την τοποθέτηση μιας κορδέλας στην επιφάνεια του δρόμου και ενός ακόμα παρατηρητή να ελέγχει τα αυτοκίνητα. Υ.Γ. Αυξάνονται όπως φαίνεται με τον καιρό οι ποδηλάτες, αλλά θα αργήσει μάλλον ο καιρός να διαγραμμιστούν ποδηλατοδρόμοι ή οι Δήμοι να ενσωματώσουν παραπλήσιους αθλητικούς αγώνες στις καλοκαιρινές τους, διασκεδαστικές επί το πλείστον, εκδηλώσεις. Εκτός από το Βελβεντό που έχει ακόμα μια πρωτιά, η Νεάπολη την ίδια μέρα θα διοργάνωνε αγώνες ΜΤΒ, αλλά δεν είναι διαθέσιμα στοιχεία για την εξέλιξή των. Στην Αιανή είχαν προ μηνός λάβει χώραν παιδικοί αγώνες ΜΤΒ, με ευθύνη των διάφορων συλλόγων του χωριού, απλοϊκοί όμως -ένας λόγος ήταν ότι η οργάνωσή τους είχε αφεθεί στην πίεση των τελευταίων στιγμών.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, September 26, 2005 at 21:21:28 (EDT)

parnassos
Tha ithela an mporoysate na moy peite apo poy tha mporousa na agoraso ena xarti toy parnassoy pou na exei ola ta monopatia
yolanda
athens, - Tuesday, August 09, 2005 at 05:06:15 (EDT)

Στο «Ιερό» βουνό: Γράμμος 22.6.05
Μια εξαίσια διαδρομή, ιδιαίτερα για φιλίστορες ορειβάτες ή ορεόφιλους ιστορικούς. Δυναμωμένοι οι Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι (ΟΡΑΙΟΙ) με μελέτη και προφορικές καταθέσεις ξεκινήσαμε από το βλαχοχώρι Αετομηλίτσα του ΝΔ Γράμμου μέρα μεσημέρι προς το μνημείο του Εμφυλίου Πολέμου, που βρίσκεται στη θέση Σταυρός. Το ψευδοτζιπάκι μας δε μπόρεσε να φτάσει ως εκεί, καθώς μια νεροσυρμή είχε τραυματίσει θανάσιμα το χωματόδρομο, οπότε συνεχίσαμε με τα πόδια δίπλα από ένα ελαφρύ ρεματάκι γεμάτο ζωηρόχρωμα αγριολούλουδα. ¶νετο το μονοπάτι και οι πρώτες χιονούρες. Η θέα πλουσιότατη, αφού φροντίσαμε να βρισκόμαστε συνεχώς στην κορυφογραμμή, από την οποία βλέπαμε καλά τις τρεις κοντινές κοιλάδες: Αετομηλίτσας, Γράμμουστας και Πληκατίου. Πριν ακόμα φτάσουμε στη μυτερή Σκίρτση (2442 μ.), που μερικοί χάρτες αποκαλούν Περήφανο, άρχισαν τα πολυπληθή πολυβολεία, εμφανώς καταβεβλημένα από τον πόλεμο και τον καιρό. Ο ΔΣΕ είχε φροντίσει να εξασφαλίσει άρτια τα νώτα του προς την Αλβανία, από την οποία περνούσαν οι τροφές και ο οπλισμός, αλλά ίσως ήταν υπερβολικές οι αμυντικές του φροντίδες, αφού στον αντάρτη ταιριάζει συνήθως η επίθεση. Συλλογισμοί, ακούσματα πουλιών, πηγών και καταρρακτών που έτρεχαν προς τη Γράμμουστα τροφοδοτώντας τον Αλιάκμονα. Κι όμως ένας ιστορικός έγραψε πρόσφατα ότι στο Γράμμο το νερό ήταν σπάνιο! Παχύτατο χορτάρι, «σαπνιά» στο χωριάτικο ιδίωμά μας, και σκουριασμένο πολεμικό υλικό σχεδόν παντού ορατό. Αφήνοντας το προτελευταίο πολυβολείο φτάσαμε στη βάση του κώνου της κορυφής, την οποία ανεβήκαμε απνευστί. Λιτό φαγί πάνω στο 2.520 με την αλπική λίμνη Γκιστόβα πιο πέρα και μια από τις πεδιάδες της Αλβανίας κάτω στα πόδια μας. Σμόλικας και Γκαμήλα καθαρά, Μπούρινος, Μπνάσια, Σινιάτσικο, Βίτσι, Μάλι Μάδι και Βαρνούντας αχνά στο βάθος. Αλβανικά τραγούδια στο ραδιάκι και αέρας από όλες τις μεριές. Τσιγάρα και μπύρες. Ταχύς γυρισμός από άλλο, πιο κοφτερό μονοπάτι, έτσι για ριψοκίνδυνες απολαύσεις, αλλά η νύχτα μας πρόλαβε πριν φτάσουμε στην πρόσκαιρη βάση μας, την Αετομηλίτσα. Ήταν μια εφτάωρη διαδρομή, 4 ώρες για πάνω και 3 προς τα κάτω, σχετικά χαλαρή, η οποία προτείνεται για άπειρους και μη, ιδιαίτερα τώρα που η άνοιξη στον αλπικό Γράμμο είναι στο φόρτε της.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Thursday, June 23, 2005 at 17:53:28 (EDT)

Γρήγορα πλην όμως χαλαρά: Κάτω Όλυμπος 22.5.05
Κατόπιν τηλεφωνικής πρόσκλησης οι Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι (ΟΡΑΙΟΙ) διασχίσαμε πεζοπορικά τον Κάτω Όλυμπο, μαζί με μια 9μελή ομάδα του ΕΟΣ Κοζάνης και λίγους ασύνδετους περιπατητές. Ύστερα από μια δίωρη αμαξάδα, φτάσαμε στην αφετηρία, τους Παλαιούς Πόρους Κατερίνης, που παλαιότερα αποκαλούσαν Πούρλια, σλ. prlja =λερωμένος. Το ορεινό αυτό χωριό ανακαινίζεται συνεχώς ως καλοκαιρινό θέρετρο όσο η αστυφιλία αυξάνεται, τα έσοδα πληθαίνουν και ο τρόπος αναψυχής αλλάζει. Συνάντηση εκεί με τον ΕΟΣ Θεσσαλονίκης. Στο διαδίκτυο βρίσκεται η καταπληκτική πληροφορία ότι ένας σημαίνων ναός της περιοχής στήθηκε χάρη στην οικονομική ενίσχυση του ξακουστού Αλβανού Αλί Πασά, τον οποίο κατακεραυνώνουν διάφοροι ρομαντικοί, κατά το πλείστον ερασιτέχνες, γραφείς, παρασυρμένοι από το συρμό ή από τη γοητεία της διαπλεκόμενης πολιτικής επικοινωνίας, γυρνώντας ταυτόχρονα την πλάτη στην ευγένεια της ιστορικής επιστήμης. ¶κρως άνετο το μονοπάτι, κάποτε όμως όχι τόσο εύκολο διακριτό κάτω από την σχεδόν συμπαγή κομοστέγη και τα πυκνά χόρτα. Ξέθαρρες ορεινές χελώνες, ηδύφθογγα αθέατα πουλιά, ελκυστικές φραουλιές επάνω από πλακώδεις δολομίτες και κάτω από πεύκα και ημεράδια. Μακριά στα ανατολικά η θάλασσα και νότια η κοιλάδα των Τεμπών με τον Κίσαβο. Στα ίδια μέρη ελίσσονταν ¶γγλοι κι αντάρτες του ΕΛΑΣ το 1943 -44 προσπαθώντας να διακόψουν το πέρασμα των γερμανικών τρένων κι εδώ είχαν γίνει άγριες μάχες στον Εμφύλιο μεταξύ ένοπλων κι άοπλων αντιπάλων, αν εκτιμηθεί η αναγραφή 9 ονομάτων ως «σφαγιασθέντες» επάνω στο ηρώο της Πούρλιας. Βγαίνοντας σε έναν μονότονο χωματόδρομο, η προηγούμενη, απολίτιστη μαγεία είχε τελειώσει. Κατάληξη μετά στο χωριό Κρανιά, ευτυχώς χωρίς περαιτέρω βάδισμα επάνω στην άσφαλτο ως τη Ραψάνη, που είχε προοριστεί ως τέλος της διαδρομής. Λίγοι επισκέφτηκαν το γειτονικό «κτήμα Κατσαρού», ένα σύγχρονο οινοποιείο, όπου αγοράστηκαν 14ευρες φιάλες κρασιού, ενώ οι πολλοί ξεκουράστηκαν στην πλατεία. Σημεία που χρειάζονται συζήτηση είναι: α) η πορεία ήταν υπέρ του δέοντος γρήγορη και η συνοχή της ομάδας είχε διασαλευτεί β) ανύπαρκτες οι κατά τόπους συναντήσεις μας για τα ονόματα και την ιστορία των σημείων, για την παρατήρηση της χλωροπανίδας κλπ: ήμασταν ξένοι τόσο ως προς το δάσος όσο και ανάμεσα στους συνοδοιπόρους μας γ) πατήσαμε αρκετό χωματόδρομο, ενώ τα μονοπάτια ή τα χέρσα ήταν προφανώς προσφορότερα δ) κάθε πορεία μεγάλων ομάδων πρέπει να προμελετάται καλά κι όχι να αφήνεται στη μνήμη Κάποτε ασφαλώς θα κατανοηθεί ότι η έξοδος στη φύση δεν είναι άθληση μόνο ή τουρισμός αλλά και προσεκτική παρατήρηση για γνωστική έπειτα επεξεργασία.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, May 24, 2005 at 11:53:15 (EDT)

Στην Τσούκα Ρόσα αρ. 2
Μια νέα εξόρμηση κι ένα από τα κριτήρια επιλογής της ίσως το όνομά της, αφού υπάρχουν δύο Τσούκες Ρόσες, η μία γνωστότερη και ψηλότερη της άλλης. Εμείς, οι Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι (ΟΡΑΙΟΙ) και διάφοροι ασύνδετοι ορειβάτες του νομού Κοζάνης διαλέξαμε τη μικρότερη κι ασημότερη. Επόμενος λόγος επιλογής τα πολύφωνα βαλκανικά τοπωνύμια της Ηπείρου, που συνυπάρχουν σήμερα αρμονικά το ένα δίπλα ή μέσα στο άλλο. Με το αυτοκίνητο Κυριακή πρωί για μια διαδρομή 130 χμ με 0 βαθμούς Κελσίου: Κοζάνη, Γρεβενά, (Βλαχο)Κρανιά, κοιμισμένες πόλεις ή χωριά και συνήθεις μισοτελειωμένοι δρόμοι μέχρι το ψηλό οροπέδιο του Μετσόβου Πολιτσιές (σλ. κάμπος), όπου η θαυμάσια τεχνητή λίμνη των πηγών του Αώου. Από κει μια ασφάλτινη νεόπλαστη κατηφόρα, πολιορκημένη από περίγυρα νερά, ως το σημείο εκκίνησης, το Φλαμπουράρι. Δίπλα το χωριό Γρεβενίτι, παρόμοιο ετυμολογικά με τα Γρεβενά που η ρομαντική φαντασία λανθασμένα ισχυρίζεται ως προερχόμενο από το Γραία Αιανή. Στο προαύλιο του παλαιού ναού του χωριού, όπου ο παπάς έψελνε στο ποίμνιό του, συναντηθήκαμε με τον ΕΟΣ Ιωαννίνων, καμιά 40ριά νοματαίους. Παρατήρηση ενός έκτυπου ανάγλυφου του Αγίου Νικολάου πάνω από το υπέρθυρο της ανατολικής πόρτας του ναού, εις πείσμα της θεωρητικής ορθόδοξης θεολογίας που απεύχεται τις τρεις διαστάσεις στην απεικόνιση των θεών της. Ανάβαση προς την κορυφή Τσούκα Ρόσσα (1985 ή 1987 μ.) από ένα εγκαταλειμμένο μονοπάτι κάτω από πεύκα και πάνω από φλύσχες σκεπασμένους ως πάνω με παχύτατο, μαλακό χώμα. Ο ρυθμός σιγανός, καθοριζόμενος από το μεσήλικα αρχηγό του ΕΟΣ: πεζοπορώντας ή ποδηλατώντας για καιρό σε μικρές ομάδες είχαμε ξεχάσει αυτές τις τυπικότητες, αναγκαίες από το ένα μέρος, αλλά διαμορφωτές σχισμάτων από το άλλο. Ίσως έπρεπε να δημιουργηθούν τρεις ομάδες, ανάλογα με τις ταχύτητες των ορειβατών. Στα 1567 μ. η πρώτη μεγάλη στάση. Από δω άρχιζε η ζώνη του παγωμένου χιονιού και των γυμνών, λίγο πιο πάνω, οξιών. Σε φάλαγγα κατ΄ άνδρα και το Σμόλικα, τη Γκούρα και τη Γκαμήλα πάντα σε πρώτο, μακρινό πλάνο. Οι λιγότεροι κόβαμε μονοπάτι μπροστά, οι άλλοι ακολουθούσαν. Σε 3,5 ώρες ήμασταν πάνω στο πλατό της κορυφής, όπου το κλειδωμένο δασοφυλακείο, η ελεύθερη ψυχρή αύρα και η ξεκλείδωτη χιονισμένη θέα: Μιτσικέλι, Μουργκάνα, Περιστέρι, ¶γραφα, Αυγό, Γκιουζέλ Τεπέ, αράδιαζαν οι γνώστες τα ονόματα. Στο μακρινό βάθος ο Αϊ Λιας Πενταλόφου, αχιόνιστος και γκριζωπός, είχε ξεχαστεί να ειπωθεί. Φαγητό, νερό, άλλαγμα ρούχων. Στην επιστροφή η συνοχή της ομάδας διαλύθηκε. Με την πρώτη σέχτα κατεβαίναμε γρήγορα, γεμίζοντας τις αρβύλες με πονηρά χιόνια, 1,5 ώρα τρεχαλητό. Περιμένοντας τους υπολοίπους στεγνώσαμε επάνω στις ζεστές πλάκες, στρωμένες στην πλατεία του χωριού. Αργούσαν όμως υπερβολικά, οπότε ξεκινήσαμε για την κουρασμένη επιστροφή, σταματώντας όμως για τσίπουρο στο βενζινάδικο της Μπάρας Σιάτιστας, ουσιαστικά μια επικοινωνιακή ανασύνταξη, καθώς στο βουνό οι άνετες κουβέντες συνήθως σπανίζουν. Απλές οι διαπιστώσεις και οι συγκρίσεις: α) όσο λιγοστεύουν οι κάτοικοι της υπαίθρου, τόσο η βλάστηση οργιάζει β) Η ορειβατική παιδεία απλοϊκή και μία ένδειξή της η απουσία καλής σήμανσης γ) Πολυάνθρωποι οι ορειβατικοί σύλλογοι των άλλων πόλεων, ολιγάνθρωποι, αν όχι άκρως στάσιμοι, οι αντίστοιχοι της Κοζάνης. δ) Πολλά λόγια κι αρκετές επιτροπές για τον τουρισμό και τη φύση από το ένα μέρος, βαρύτατη πολιτισμική και περιβαλλοντική υποβάθμιση από το άλλο, καταστάσεις αρμολογούν μια ανατολίζουσας μορφής ραστώνη που πλανιέται από καιρού στην περιοχή μας.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, April 25, 2005 at 15:15:18 (EDT)

¶σπρες πέτρες και πράσινα χόρτα (Σινιάτσικο 17.4.05)
Η πρόταση για μια σχετικά μεγάλη μονοήμερη διαδρομή με τα ΜΤΒ έγινε αμέσως δεκτή και φορτώνοντάς τα στο ΙΧ του Τάκη φτάσαμε από την Κοζάνη στην Πτολεμαΐδα. Ένας ψυχρός πρωινός αέρας κατέβαινε από το Σινιάτσικο και μας χτυπούσε μπροστά καθώς ποδηλατούσαμε δυνατά προς την Ασβεστόπετρα, για να ζεσταθούμε. Περνώντας μέσα από την πλατεία του χωριού πιάσαμε γρήγορα το χωματόδρομο προς τα νότια, που ανέβαινε μέσα από μια στενή και κουραστική ανηφορική χαράδρα. Βγαίνοντας επάνω, στα 1150 μ. περίπου, αρχίσαμε να τρέχουμε δυνατά πάνω στο μαλακό χωματόδρομο ενός οροπεδίου, ενώ γύρω ανθισμένες αμυγδαλιές στιγμάτιζαν σαν άσπρες νησίδες τον πράσινο ωκεανό των λιβαδιών. Ξαφνικά στα αριστερά μας ξεπρόβαλαν τα Λιβερά, αλλά συνεχίσαμε χωρίς ανάπαυλα προς τα δυτικά. Μια βρύση για ανεφοδιασμό χαλάρωσε κάπως τον ξέφρενο ρυθμό και μια εξαίσια τεχνητή λιμνούλα πολιορκημένη από λαμπερά χρώματα χόρτων και λουλουδιών -την ονομάσαμε κάπως περιπαικτικά «Δρακόλιμνη». Από κει με αρχικό φόντο την κορυφή του Σινιάτσικου πιάσαμε έναν ανηφορικό Γολγοθά των 6 περίπου χιλιομέτρων, με κλίσεις κάποτε ως 14%, πάνω στο ασβεστολιθικό υπόστρωμα του οποίου ξοδεύτηκαν όλες σχεδόν οι εφεδρείες του οργανισμού μας. Οι πρώτες χιονούρες την άκρη του δρόμου έδειχναν ότι είχαμε κερδίσει αρκετό ύψος και σε λίγο φτάσαμε στο δυτικό διάσελο του βουνού, από όπου, μέσα στη λεπτή αχλύ του μεσημεριού, φάνηκε μακριά το Μπλάτσι (Βλάστη), ενώ η βόρεια όψη του βουνού ήταν γεμάτη χιόνια. Για την κορυφή του, από την πλευρά της Γαλατινής, γνωρίζαμε ότι είχε ξεκινήσει ο ΕΟΣ Κοζάνης μερικές ώρες νωρίτερα. Στο καταφύγιο του ΧΟΟΠ, υψ. 1581, έγινε η πρώτη σοβαρή στάση και μετρήθηκαν δεδομένα: είχαμε ως τότε διανύσει 21 χμ. σε 2 ώρες και 45΄ και η θερμοκρασία είχε ανεβεί στους 16 βαθμούς παρόλο τον αέρα που δεν έλεγε να κοπάσει. Ταχύτατη επιστροφή με κατεύθυνση την Κρυόβρυση, από χωματόδρομο στην αρχή, άσφαλτο μετέπειτα και πάλι χώμα στο τέλος, ενώ ένα μικρό ζαρκάδι πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μέσα στο δρόμο. Από την Κρυόβρυση προς Πτολεμαΐδα κατηφορίσαμε μαλακά μέσα από χωραφόδρομους, αλλά σχεδόν χαθήκαμε. Ευτυχώς μια παρέα νεαρών που προπονούνταν με ξερά προσφέρθηκε να μας δείξει το δρόμο. Διαπερνώντας δύο φορές ένα ρωμαλέο λάκκο φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής. Νέα τώρα δεδομένα: 26 χμ. η επιστροφή σε χρόνο 55΄. Μέσος όρος ταχύτητας 13 χμ/ώρα και μέγιστη 57 χμ/ώρα. Γύμναση του σώματος, συμμετοχή σε ομάδα, εξερεύνηση του καινούριου. Και κάτι επιπλέον, ιστορικής μορφής: από τα καταπράσινα αυτά οροπέδια είχαν περάσει τρέχοντας αγωνιωδώς παλαιότερα και σε διαφορετική εποχή αντάρτες του ΕΛΑΣ την 3η Φλεβάρη 1944, κυνηγημένοι από Γερμανούς και αντικομουνιστές οπλίτες που είχαν μπλοκάρει επιτυχημένα το χωριό Λιβερά. Τα κέρδη ήταν πολλά: ειπώθηκαν ήδη μερικά ως κίνητρα. Ακόμα επιτόπια εμπειρική μελέτη της θαυμάσιας χλωρίδας, ιδιαίτερα εντυπωσιακά τα χρώματα των αγριολούλουδων, και της όχι πάντα εύκολα παρατηρήσιμης πανίδας του βουνού. Η ποδηλατική μας αποστολή ήταν απαιτητική. Χρειαζόταν τεταμένη προσοχή κι αυξημένη τεχνική στις κατηφόρες, δύναμη στα πόδια, εμπειρία στην κίνηση πάνω στο χώμα, υπομονή στις κουραστικές ανηφόρες και άρτια χρήση του εξοπλισμού. Έτερα παρεπόμενα: όταν εμείς το πρωί πηγαίναμε, άλλοι τότε γυρνούσαν από την κραιπάλη της νύχτας. Στη διαδρομή συναντήσαμε μόνο κυνηγούς, οικολόγους δεν βρίσκει κανείς εύκολα στο βουνό, προφανώς διότι η άνεση της πολυθρόνας είναι προτιμητέα από την κούραση του πεδίου, όπως συμβαίνει εν πολλοίς και στις επιστήμες ή την καθημερινή ζωή. Υ.Γ. Για να δείτε σχετικές φωτογραφίες, πατήστε στο http://www.tera.gr/showArticle.do?id=580
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, April 19, 2005 at 07:17:42 (EDT)

Ε4
Είμαστε δύο φοιτήτριες τις Αρχιτεκτονικής σχολής (Ε.Μ.Π) και ασχολούμαστε με το μονοπάτι Ε4 στα πλαίσια της διπλωματικής μας εργασίας. Η ιδέα της διάσχισης ενός μονοπατιού που διασχίζει μεγάλο μέρος της Ελλάδας μας φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.Έτσι αναζητούμε οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το μονοπάτι αυτό καθώς και πιθανά σημεία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος κατά το μήκος του. Ευχαριστούμε πολύ Αναστασία Νικοπούλου, Μυρτώ Επιφανίου
Eπιφανίου Μυρτώ
Αθήνα, Ελλάδα - Monday, February 21, 2005 at 12:50:26 (EST)

Στα σύγχρονα Χάσια: 13.2.04
Η διάθεση για γνώση κεντρίζεται φορές από τα ονόματα και τις περιπέτειές τους. Όταν ακούστηκε ότι ορειβάτες από την Κοζάνη θα επισκέπτονταν μαζί με τους συναδέλφους των του ΣΠΟΡΤ Τρικάλων την ψηλότερη κορυφή των Χασίων, δηλώσαμε οι ΟΡ.ΑΙ.ΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) ασμένως συμμετοχή. Λόγοι υπήρχαν πολλοί: αθλητικοί, ιστορικοί (μελέτη ληστοκρατίας και ανταρτοκρατίας) και γλωσσολογικοί. Υποθέταμε π.χ. ότι τα έντυπα ονόματα των υψωμάτων ή των περιοχών θα εκφωνούνταν παραπλήσια ή τελείως διαφορετικά από την τοπική προφορική μνήμη, αλλά αγνοούσαμε την ακριβή εκφορά τους. «Ας πάμε τώρα στη Βιβλιοθήκη» έλεγαν παλαιότερα οι άνθρωποι των γραμμάτων. «Ας ανοίξουμε τον Υπολογιστή» λένε οι σημερινοί αναζητητές. Λίγες σχετικά τουριστικές, ιστορικές και κυνηγετικές σελίδες και πόρταλς πληροφορούσαν για την περιοχή. Ως Μύτικα, Βίγλα, Μπανταλούπι ή Κράτσοβο (1565 μ.) ονομαζόταν η κορυφή που είχαμε ως στόχο. Πώς άραγε την αποκαλούσαν οι ντόπιοι; Και πώς το χωριό Κακοπλεύρι, καταφύγιο κάθε είδους ενόπλων σε διάφορες εποχές, από όπου θα αρχίζαμε την ανάβασή μας; Αφήνοντας μερικά αυτοκίνητα στο χιονισμένο «Κακουπλεύρ(ι)» ξεκινήσαμε με τα πόδια. Δυστυχώς η διαδρομή είχε αλλάξει και απλώς θα κατεβαίναμε το ανώνυμο ρέμα ως τον «Ξηρόκαμπου», χωριό ηλικίας 50 περίπου ετών. Με πλήρη χειμερινή εξάρτηση, αχρείαστη καθώς το χιόνι δεν ήταν σοβαρά απειλητικό, κατεβήκαμε και περάσαμε τη μικρή πετρογέφυρα «Μπάλτα». Οι παλαιές κατασκευές πρέπει οπωσδήποτε να συντηρούνται (σε μουσεία ή στην ύπαιθρο), για να διαβεβαιώνουν απτά, συγκρινόμενες με τις τωρινές, πόσο πιο άνετο, λειτουργικό και ευειδές είναι το λαμπρό παρόν από το φαιό παρελθόν. Κατηφορίζοντας τις όχθες του πλατανόλακκου, γρήγορα βρεθήκαμε σε αδιέξοδο, στη θέση «Στιφάν(ι)», καθώς τα υψώματα, από το Νότο το «Τσιούμαμι τα δέντρα» κι από το Βορρά η «Μπαντινίκα», στένευαν δημιουργώντας ένα αδιάβατο για τους απλούς περιπατητές φαράγγι. Σκουπίδια όλων των ειδών πιασμένα από τα δέντρα ήταν τα μοναδικά υλικά που θύμιζαν την ανθρώπινη επέμβαση και παρουσία στο οργιαστικό αυτό τοπίο. Επιστροφή και ανηφόρισμα από ένα δασικό δρόμο ως τον ανατολικό αυχένα της Μπαντινίκας, από όπου άπλετη θέα, με τα Μετέωρα, τη Μπνάσια, τα Πιέρια και το Μπούρινο να ξεχωρίζουν στον ορίζοντα. Κατεβαίνοντας το χιόνι άρχισε να λιγοστεύει και μετά από μια δύσκολη για αρχαρίους τραβέρσα σε μια οφιολιθική σάρα σταματήσαμε για ένα λαφρύ μεσημεριανό. Πιάνοντας τα «Βακαρέτσια», περιοχή του κάμπου, περάσαμε πάνω από το πετρογέφυρο της θέσης «Μύλια», όπου ένας βαρύτατα τραυματισμένος από το χρόνο βακούφικος νερόμυλος, με άθικτες, ακόμα, τις μυλόπετρές του. Η αποστολή είχε λήξει: χιόνι όχι αρκετό, υψομετρικά λιγότερα του μισού χιλιομέτρου, πορεία με γεμάτη δεκάδες φωτογραφίες, με πρωτόγνωρη επιμονή τραβηγμένες, που κάλλιστα θα άξιζαν τον υπότιτλο «σαν γιαπωνέζοι τουρίστες»! Στο χωριό Ξηρόκαμπος, το τέλος της διαδρομής μας, παίξαμε το παιχνίδι των ονομάτων: την κορυφή Κράτσοβο αγνοούσαν οι ηλικιωμένοι συζητητές μας, την ίδια όμως ονόμαζαν Βίγλα. Τη Μαντανίκα του παλαιού στρατιωτικού χάρτη που διαθέταμε, σχεδιασμένου προφανώς με ανεμελιά, την αποκαλούσαν «Μπαντινίκα» και τη «Βαλκανάσια» «Μπραϊμι». Ρωτήσαμε και άλλα για τις περιοχές που είχαμε περπατήσει. Προσέθεσαν μετά οι κάτοικοι ότι η τοπική εξουσία έχει προσφερθεί να ανοίξει το μονοπάτι ανάμεσα στα δύο χωριά, αυτό που θέλαμε να πάρουμε εμείς, μόνο που το είχαμε χάσει. Θα προσφέρει πολλά το άνοιγμα του αναφερόμενου μονοπατιού. Ας ελπίσουμε ότι και στη φοβερά υποβαθμισμένη περιοχή μας θα υπάρξει παρόμοιο ενδιαφέρον από τους τοπικούς πολιτικούς διοικητές, για την ανακαίνιση παλαιών και τη δημιουργία νέων μονοπατιών ή ποδηλατόδρομων, ώστε να αποτιναχτεί η τρέχουσα ραστώνη στην οποία έχουν περιπέσει οι σχετικοί με το βουνό και τη φύση σύλλογοι, στερώντας από νέους ανθρώπους επιτυχείς διεξόδους. Υ.Γ. Πληροφορίες και διάφορες διευκρινήσεις για τις αποστολές παρέχονται στο τηλ. 24610 36664, όπου απαντά ο ορειβάτης Θεόδωρος Γκάλφας
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, February 14, 2005 at 15:15:00 (EST)

Υπαπαντή Νάουσας 6.2.05
Στην κορυφή Υπαπαντή (1770 μ.) του Βερμίου, οι ΟΡΑΙΟΙ και ο ΣΕΟ Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά μαζί. Μια αποστολή πλήρης εκπλήξεων. Ψάχνοντας από πριν στο διαδίκτυο (naoussa.gr και oreivatein.com) δε βρήκαμε τίποτα εκτός από το όνομα και το υψόμετρο της θέσης που επρόκειτο να επισκεφτούμε. Εκμεταλλευόμενοι όμως οι ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) την ικανότητα χιονοδρομίας του 4Χ4 μας, αρχίσαμε πρώτοι την ανάβαση από το ναό των Ταξιαρχών, δέκα περίπου λεπτά μακριά από το πρωινό ψύχος της κωμόπολης Νάουσας. Με πλήρη χειμερινό εξοπλισμό, συναντήσαμε σε λιγότερο από ένα τέταρτο ένα δεύτερο ναό, του Προφήτη Ηλία, άκρως πανοραμικό. ¶νετα πατημένο το χιόνι στο μονοπάτι και βαδίζοντας δυνατά μέσα στις κοιμισμένες οξιές, τα πράσινα πυξάρια και τα λιγοστά ημεράδια περάσαμε τη σπηλιά του αντάρτη καπετάν Ακρίτα (Ανέστη Κοντοζή), της οποίας το όνομα βαρύνει περισσότερο από την απλή όψη της. Η ομίχλη μισόκρυβε το όρος Φεγγάρι στα αριστερά μας και ούτε βλέπαμε μακριά μπροστά. Στρίβοντας σε ένα σέλωμα, ψαλμωδίες της Ανατολής σκορπίστηκαν στην κάτασπρη ησυχία, ενώ ένας τρίτος ναός, της Υπαπαντής, πρόβαλε ξαφνικά. Αγνοούσαμε ότι είχαν μεταθέσει την εορτή μερικές μέρες, ώστε η λειτουργία της να πέσει μέρα Κυριακή. Λιγόλεπτη στάση στην υπαίθρια φωτιά του και αναμονή του ΣΕΟ Θεσσαλονίκης, που ερχόταν από πίσω. Ντόπιοι ομιλητικοί κάτοικοι βάλθηκαν να κερνούν αφειδώς φαγητά και ποτά, πληροφορώντας παράλληλα για το δρομολόγιο: «θα ανεβείτε ως το Παλιμπάτσ(ι), όπου τα αντάρτικα πολυβολεία του 1949 και μετά στην κορυφή ¶γιο Πνεύμα, παλαιότερη μάλλον ονομασία Σφιτιντούχου». ¶ρα η ονομασία «Υπαπαντή» των χαρτών διαφοροποιείται στην τοπική προφορική μνήμη. Αλλά και η μεσαιωνική λέξη «Σφιτιντούχου», σλαβοβλαχικής ίσως ετυμολογίας, προέρχεται από ένα γλωσσικό παρελθόν, ακατανόητο σήμερα στους πολλούς, οπότε η κλήση της κορυφής ως Υπαπαντή θεωρείται μάλλον η προσφορότερη. Ελάχιστοι άφησαν την ευωχία και συνέχισαν προς τα πάνω, όμως η περασμένη ώρα δεν άφηνε πάλι περιθώρια για την κορυφή, αφού την ανάβαση δυσκόλευε το παχύ χιόνι. Πρόωρη λοιπόν επιστροφή της ομάδας ΟΡΑΙΟΙ στο ναό της Υπαπαντής, μερικοί Θεσσαλονικείς είχαν φύγει πιο μπροστά, και συνέχιση της ομαδικής κρασοκατάνυξης. Για την κορυφή μια άλλη φορά! ΠΗΓΕΣ Δήμος Νάουσας: http://www.naoussa.gr/visit/sights/index.htm?welcome=true Περιοδικό Ορειβατείν: www.oreivatein.com/intro/gr.htm
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, February 06, 2005 at 15:49:43 (EST)

E-4 walking and paths in Ipirous and central Greece
Dear friends, Please forgive my writing in English; I speak Greek passably, but write and read with difficulty. g I plan to be walking in the mountains of Central Greece, the land of my ancestors, this coming May and JuneI am looking for advice on maps, guides, and accomodations along the European long distance paths (4 and 6) and other areas in Ipiorus, Macedonia, and Thessalia. Sto Kalo, Soteri
Sam Demas
Northfield, US - Wednesday, January 19, 2005 at 13:55:44 (EST)

Στον Αϊ Λια Πενταλόφου: 16.1.05
Ανάμεσα από τον Πεντάλοφο Κοζάνης και το Επταχώρι Καστοριάς αρκετές φορές μας φώναξε το ύψωμα του Αϊ Λια (1800 μ. περίπου) κοντά του και περισσότερες διαβάσαμε ή ακούγαμε σχετικές ιστορίες από τους αντάρτες που δρούσαν περίγυρα ή τον είχαν οχυρώσει, αλλά μόλις τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τον προσεγγίσουμε. Μετά από αμαξάδα μίας ώρας κι έναν πρωινό καφέ στην παγωμένη ηρεμία της πλατείας του Πενταλόφου, για συλλογή πληροφοριών περισσότερο, αφήσαμε το όχημα στο σέλωμα «Νταμπούργια» και περιμέναμε τους ορειβάτες του συλλόγου Ιωαννίνων. Έφτασαν χωρίς καθυστέρηση και μετά από ένα γερό ντύσιμο, αφού είχε μείον πέντε, αρχίσαμε το ανέβασμα υπολογίζοντας ότι η διαδρομή δεν θα διαρκούσε περισσότερο από μιάμιση ώρα. Οι Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι (ΟΡΑΙΟΙ), μαζί μας ο Κοζανίτης Θεόδωρος Γκάλφας, προχωρούσαμε μπροστά κόβοντας τα χιόνια κι ανοίγοντας δρόμο για τους υπόλοιπους. Μέσα από ένα θαυμάσιο δάσος, όπου οι οξιές πάλευαν με τα πεύκα και το χώμα με τα βράχια, αντικρίσαμε επιτέλους την προκλητική κορυφή. Μαζεύτηκε τότε ολόκληρη η αποστολή και συνεχίσαμε προς τα πάνω, ενώ η κλίση αυξήθηκε ως τις 45 μοίρες δυσκολεύοντας κάπως την ανάβαση μερικών. Γρήγορα κουρνιάσαμε στη ρίζα του τελευταίου τεράστιου βράχου, δοκιμάζοντας την αντοχή της 7μετρης σιδερένιας σκάλας που έτεινε προς τον ουρανό. Τα πέτρινα σκαλοπάτια μετά από αυτήν ήταν όμως παγωμένα και ειδικό εξοπλισμό δεν είχαμε πάρει μαζί, οπότε υποχωρήσαμε υποσχόμενοι ότι με την πρώτη καλοκαιρία θα ερχόμασταν ξανά. Σε όλη τη διαδρομή το μονοπάτι διακρίνονταν σχετικά εύκολα, αλλά η ανυπαρξία ενός σταθερού συρματόσχοινου, από τη βάση της σκάλας και μετέπειτα, δεν επιτρέπει στο πλήθος των ορειβατών την ανάβαση ως την κορυφή. Συνέπεια της βασικής αυτής έλλειψης η δυσαρέσκεια, εξ αιτίας της οποίας οι περιηγητές δεν μένουν μετά στον Πεντάλοφο για φαγητό, για να δυναμώσουν την τοπική οικονομία. Με ένα συρματόσχοινο, κατάλληλη σήμανση, εκτύπωση ενός χάρτη και μια ρωμαλέα διαφήμιση ο Πεντάλοφος και η περιοχή του Βοϊου θα αξιοποιήσουν προσφορότερα την εξαίσια ομορφιά τους. Προς τι η καθυστέρηση;
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, January 18, 2005 at 15:51:35 (EST)

E4 and E6
Hallo, I'm representing a Belgian Childhood organisation (OIKOTEN : www.oikoten.be ) who organises long distance trekkingtours for adolescent boys and girls who have problems with theirself and so have made troubles all around. They stay now in a institute from the Belgian government. Many therapys have been tried and now they got a last chance to change. They go on trekking with an educator for three months. So we have already a lot of experience by doing the trail to Santiago de Compostella. With good results. Now we are planning to do such a project in Greece and we like to follow the E4 and E6 all the way, but we still have some questions. Can you help us ? We 're wondering if the paths are well signed . What kind of signposts ? Are there some good maps ( 1:50.000) indicating the trail. Are there areas with danger ? Are there enough possibilitys to supply with food and water ? Is there some one who knows the route very well that we can take contact with (is possible in Greek because my wife is Greek). Maybe you can give us some other tips. When there are some costs, there is no problem to pay. I'm thanking you, Marko and Eleni Μαρκο και Ελενι απο το Βελγιο
Μαρκο και Ελενι
Tienen, Belgium - Saturday, January 15, 2005 at 10:16:22 (EST)

Ενιπεύς ή Ενιπέας Ολύμπου 5.12.04
Μια ακόμα μικτή αποστολή: οι ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) και ο ΕΟΣ Θεσσαλονίκης μαζί στον Όλυμπο. Είχαμε οι ΟΡΑΙΟΙ ξεκινήσει κάπως καθυστερημένα από το χωριό. Φτάσαμε σε δύο ώρες στο Λιτόχωρο κι από κει ανηφορίσαμε στο κοντινό ύψωμα Γκόλνα βρίσκοντας με δυσκολία το μονοπάτι, αν και μας είχαν πει ότι τη σχετική πινακίδα θα βρίσκαμε πολύ εύκολα. Λίγο πριν από την κορυφή μάθαμε ότι οι ορειβάτες του ΕΟΣ προπορεύονταν 15 λεπτά, οπότε τρέχοντας τους πιάσαμε στην κατηφόρα προς το ρέμα, που αποκαλείται Ενιπεύς ή Ενιπέας. Έκτοτε προχωρήσαμε σχεδόν όλοι μαζί. Βρήκαμε την πρώτη γέφυρα και συνεχίσαμε την παραλάκκια ανάβαση προς τα Πριόνια. Η αποστολή είχε απλωθεί σαν τεράστιο ακορντεόν με αποτέλεσμα μόνο οι μισοί να φτάσουμε στη σπηλιά –εκκλησάκι του Αγίου Διονυσίου, τελικό σημείο της διαδρομής. Γυρισμός από το μονοπάτι νότια του Ενιπέα, πότε κατηφορικό πότε ανηφορικό. Στο Λιτόχωρο ξεκουραστήκαμε τρώγοντας στην πρώτη ταβέρνα και μετά οι ΟΡΑΙΟΙ φάγαμε πάλι, ύστερα από μια ώρα, ήμερο αγριογούρουνο στο χωριό ¶γιο Δημήτριος, που βρίσκονταν πάνω στο δρόμο της επιστροφής. Ήταν μια πολύωρη αποστολή με αρκετό ξεποδάριασμα, εξαίσια χρώματα (πράσινα και χρυσαφί των δέντρων), κελαρύσματα και υπόκωφους ήχους του νερού, ψιλή βροχή που μάταια απειλούσε, φαντασμαγορικές μακρινές ομίχλες κι απολαύσεις σε καλοφτιαγμένα, όχι όμως και άριστα σημαδεμένα μονοπάτια.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, December 05, 2004 at 14:47:54 (EST)

φαράγγι Ουρλιάς Ολύμπου 21.11.04
Ορειβάτες από την Αιανή και την Κοζάνη ανεβήκαμε ένα από τα φαράγγια του βορείου Ολύμπου, κατάφυτο και γεμάτο νερά, στη χαμηλή θερμοκρασία των οποίων συντελούσε ο κρύο καιρός. Με αυτοκίνητο ως το χωριό Καρίτσα της Πιερίας και με τα πόδια μετά ως το ύψιστο σχεδόν σημείο του. Είχε προηγηθεί ηλεκτρονική κι έντυπη ανίχνευση του τόπου: στις λίγες σχετικά ιντερνετικές σελίδες το ρέμα που διατρέχει κατηφορικό το φαράγγι αναγράφεται "ρέμα της Ορλιάς", ενώ χάρτης που τυπώθηκε υπό την επιστασία της διεύθυνσης δασών Πιερίας το ονοματίζει "ρέμα του Αγίου Βασιλείου". Οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής αποκαλούν το μέρος με το αρσενικό τοπωνύμιο "Ουρλιάς". Μια τέτοια διαφορά δεν εξηγείται δύσκολα: οι πρώτοι, ιδιωτικές εταιρείες ορεινού τουρισμού επί το πλείστον, για λόγους απλοποίησης, την ονομασία Ουρλιάς την εξευγένισαν αφαιρώντας το υ από το Ου και αλλάζοντας το γένος του σε θηλυκό κατά τη γενική της παρώνυμης λέξης ελιά. Οι επόμενοι, κρατική υπηρεσία, γνώριζαν μάλλον την πραγματική ονομασία, αλλά, επηρεασμένοι ίσως από μια έντονη θρησκευτικότητα, θεώρησαν προσφορότερο το όνομα "ρέμα Αγίου Βασιλείου", αφού ένας ομώνυμος νεόδμητος ναΐσκος ορθώνεται στο τέλος του κατηφορικού λάκκου, κοντά στην Καρίτσα. Οι ντόπιοι το αποκαλούν "Ουρλιάς", αλλά σε κανένα διαθέσιμο χάρτη δεν αναγράφεται έτσι. Ποια από τις τρεις ονομασίες θα επικρατήσει τελικά, είναι άγνωστο, όμως σχεδόν βέβαιο θεωρείται ότι σε μερικά χρόνια, η αυθεντική ονομασία "Ουρλιάς" θα εξαφανιστεί προς χάριν των άλλων δύο. Πιθανότατα θα επικρατήσει ο τουριστικός τύπος "ρέμα της Ορλιάς", επειδή σήμερα οι κοσμικοί απομακρύνονται από τη θρησκεία, τουλάχιστον από τους εξωτερικούς τύπους της. Μια εύκολη εξήγηση είναι ότι το όνομα Ουρλιάς παράγεται από το ρήμα ουρλιάζω, ιταλικής επίδρασης, λόγω των μεγάλων καταρρακτών που υπάρχουν στο φαράγγι -αλλά όλα τα ορεινά ρέματα τελικά "ουρλιάζουν". Γνωρίζοντας δε ότι στην περιοχή Γρεβενών υπάρχει το βουνό Όρλιακας, της ίδιας προφανώς ρίζας, και ότι ένα παραπλήσιό του σχετικά χωριό από Τσιούργιακας μετονομάστηκε σε Αετιά, μπορεί να πιθανολογηθεί ότι η ονομασία Ουρλιάς κατάγεται από παρόμοιο σλαβικό έτυμο που μεταφράζεται ως αετός. Πράγματι το φαράγγι διαθέτει υψιτενείς γκρεμούς, στα αρνητικά των οποίων στο παρελθόν φώλιαζαν προφανώς αετοί -ένα αρπακτικό είχε ιδωθεί στην πεδιάδα, κοντά στην έξοδο του φαραγγιού. Οι περιπέτειες της ετυμολογίας όμως ανήκουν στους λίγους που ασχολούνται με τις επιστήμες ή την παλαιότερη πολιτική επικοινωνία. Οι πολλοί σήμερα ενδιαφέρονται για τις απολαύσεις και ο Ουρλιάς διαθέτει όχι λίγες, όταν έχει κανείς τη διάθεση, τη γνώση ή την επιμονή να τις αισθανθεί. Εκεί πρόσφατα διεξήχθη ένας ορεινός μαραθώνιος και τα περίγυρα μονοπάτια διαθέτουν άρτια σηματοδότηση, έτσι ώστε ακόμα κι αρχάριοι του βουνού μπορούν να τα επισκεφτούν. Βαδίζοντας επάνω τους, απολαυστική είναι η θέα της πεδιάδας της Κατερίνης και του Θερμαϊκού, ενώ βουνά ξεπροβάλλουν στον ορίζοντα: Πιέρια, Βέρμιο, Καϊμακτσαλάν, Τζένα, Χορτιάτης. Κοντύτερα περιβομβεί το ρέμα με τους αξιόλογους καταρράκτες του και πιο κοντά ακόμα η βλάστηση: πεύκα, ρόμπολα, οξιές, κουμαριές τα κυριότερα, θάμνοι και πόα παντού, μέσα και πάνω από ασβεστόλιθους, συμπαγείς είτε διασκορπισμένους. Αρκετά εδώδιμα "βασιλικά" μανιτάρια και πουλιά, όπως κοκκινολαίμηδες, κρυμμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση. Την αποστολή έκλεισε η επίσκεψη στη μισοερειπωμένη Μονή Αγίου Αντωνίου στο χωριό Κοκκινόγεια Ελασσόνας: καταπληκτικότερο όλου του συγκροτήματος το ψηλό προστατευτικό της τείχος, γεμάτο πολεμίστρες. Μερικές φορές οι ιδεολογίες χρειάζεται όπλα για να δημιουργηθούν, επιβληθούν ή προστατευτούν. Εκπλήξεις κρύβονται παντού!
Θαν Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, November 22, 2004 at 14:14:47 (EST)

Κόζιακας 24.10.04
Δεχτήκαμε –ορειβάτες από την Αιανή και την Κοζάνη- ασμένως την πρόσκληση του ΕΟΣ Λάρισας να περπατήσουμε μαζί στο βόρειο Κόζιακα. Πριν ακόμα βγει ο ήλιος, ξεκινήσαμε για το χωριό Διάβα της Καλαμπάκας, ενώ ορδές κυνηγών κατευθύνονταν προς τον Αλιάκμονα –οι κυνηγοί είναι η άλλη όψη των ορειβατών, κοινωνική και συνάμα καταστροφική, αφού εξαλείφουν τα κινούμενα κοσμήματα της φύσης. Ανεβαίνοντας ένα μαλακό, σκιερό και μουσκεμένο μονοπάτι και αρκετό χωματόδρομο φτάσαμε στο ορεινό χωριό Κορομηλιά, οικοδομημένο από Βλάχους, διωγμένους παλαιότερα από το Περιβόλι των Γρεβενών -σήμερα οι κεραίες των τηλεφώνων είναι περισσότερες από τους μόνιμους κατοίκους του. Συνεχίσαμε προς την κορυφογραμμή του βουνού πάνω από φύλλα οξιάς κι ελάτων, αλλά η συνοχή μας διαταράχτηκε μέσα στο πυκνό δάσος και κοπήκαμε σε τρεις ομάδες. Με την έξαψη της εξερεύνησης να μας κεντά, τους Δυτικομακεδόνες, επιχειρήσαμε ισορροπώντας επικίνδυνα πάνω από κρεβάς τεράστιων ασβεστολιθικών ογκόλιθων να βγούμε στην κορυφογραμμή, αναζητώντας παράλληλα ίχνη από τη βαριά ήττα που υπέστησαν οι αντάρτες του ΔΣΕ την άνοιξη του 1947 από τον Ελληνικό Στρατό –δε βρήκαμε δυστυχώς τίποτα. Περνούσε η ώρα, οπότε λίγο πριν φτάσουμε, κατεβήκαμε από μια μαλακή ρεματιά και συναντήσαμε τα υπόλοιπα παιδιά. Μια γρήγορη, σχεδόν αμίλητη επιστροφή και φαγητό στη ταβέρνα Νερόμυλος της Διάβας, ανάμεσα σε φιλοφρονήσεις κι αστεία. Επιστροφή μετά στα πάτρια μέσω Γρεβενών.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, October 25, 2004 at 12:53:26 (EDT)

Στον Αϊ Θανάση Ρυμνίου 6.10.04
Από τα μακρινά συνήθως κι από όσα δε γνωρίζουν θέλγονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Τι συμβαίνει όμως με τις μειονότητες, ιδιαίτερα τις πολιτισμικές; Ανάμεσα σε άλλους, οι Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι (ΟΡΑΙΟΙ) ορθά μάλλον θεωρούν ότι πολλά από τα μακρινά και τα άγνωστα βρίσκονται δίπλα μας, αν όχι μέσα μας, αφού η απόσταση και η αγνωσία είναι έννοιες σχετικές. Προκλητικός για γνωριμία έστεκε, λοιπόν, πολύ πριν γεννηθούμε, ο Αϊ Θανάσης του Ρυμνίου ή, καλύτερα, όχι μόνο αυτός αλλά και η διαδρομή για την προσέγγισή του. Από την πλατεία του Ρυμνίου κατηφορίσαμε στις 6.10.04 ΝΔ με τα ΜΤΒ και σε ελάχιστα λεπτά μπήκαμε στο πλατανόδασος της θέσης «Λάκκους τσ΄ Κατιρίντς», τον οποίο δάσκαλος με πάθος για την εξερεύνηση της τοπικής ιστορίας, που είχε χρηματίσει μάλιστα διευθυντής του Σχολείου Ρυμνίου ονομάζει «Λάκκος Κατερίνας» (Παπαϊωάννου 1994:18). Είχε ακούσει προφανώς την πραγματική ονομασία του ρέματος ο ερασιτέχνης ιστορικός, αλλά θεληματικά την εξωράισε, «δεσμεύοντας τη διάθεση για γνώση» (Λιάκος 2003:27) αλλά όχι την ίδια τη γνώση. Ακόμα ο «Λάκκους τσ΄ Κατιρίντς», σύμφωνα με μια πηγή (Παπακάλας 1997), είναι συνδεδεμένος με ένα τραγικό γεγονός, τη δολοφονία από τοπικούς Έλληνες ληστές της νεαρής Αικατερίνης Μπουνόβα από την Κάλιανη, πρώτης εξαδέλφης του γερμανομαθή σιδηροδρομικού και αρχαιολάτρη Χρήστου Μανώλη, του οποίου το άγαλμα κοσμεί την πλατεία της Αιανής και το κληροδότημα της διαθήκης του, μια παλαιά και σκοτεινή ιστορία, σπαταλιόταν και ακόμη ξοδεύεται για το στήριγμα της τοπικής εξουσίας –τελευταία δίνεται (τάχα επιλεκτικά) σε όσους μαθητές επιτυγχάνουν σε ανώτερες και ανώτατες Σχολές, δηλαδή σε όλους, αντί να δοθεί στους λίγους που πράγματι το αξίζουν. Ανακαλύπτοντας ένα θαυμάσια απότομο μονοπάτι, αφού διασχίσαμε το πλατανόδασος του λάκκου, ανεβαίναμε παίρνοντας τα ΜΤΒ στον ώμο προς στη θέση Παλιόχωρα. Σπασμένα όστρακα κάτω φανέρωναν παλαιά κατοίκηση και, όταν βγήκαμε πάνω στο πλάτωμα της Παλιόχωρας, τα σκάμματα των λαθρανασκαφών και οι πλάκες τάφων, βεβαίωσαν τις υποψίες. Ο επί Τουρκοκρατίας οικοδομημένος ναός του Αϊ Θανάση (Δημόπουλος 1994:851-2), γκρεμισμένος από τον τελευταίο σεισμό εξ αιτίας της κακότεχνης δόμησής του, περιμένει τους αναστηλωτές, όχι όμως και ανθρώπους που θα διαμορφώσουν τον περιβάλλοντα χώρο του. Η περίγυρος πάντως θέα ήταν, χάρη στο καθαρό απόγευμα καθαρό, μαγευτική. Κατηφορίσαμε γοργά από το τεχνικό μονοπάτι, πληρώνοντας την αδρεναλίνη με σπασμένα πολλαπλώς ελαστικά, από γαϊδουράγκαθα που διαταράξαμε την ηρεμία τους. Παρακάμπτοντας ένα κοπάδι ζωντανά πιο κάτω, βγήκαμε στην άσφαλτο και επισκεφτήκαμε τον έρημο πια χώρο των καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου Αιανής, για τις οποίες όσο πολλά έχουν ακουστεί τόσο λίγα έχουν γραφεί. Αρκετοί κάτοικοι, πριν ακόμα στηθούν τα παραπήγματα, διαφωνούσαν για το χρηματικό εύρος τους, όχι όμως ο Δήμος και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αιανής που με πείσμα διέθεσαν το προσωπικό τους για την αισθητική προσαρμογή του τοπίου, που μάλλον σχεδίασε η νεοεμφανισθείσα οικολογική εταιρεία Οικοτοπία, η οποία προφανώς πρακτόρευσε και τους εμφανιζόμενους καλλιτέχνες της Αθήνας, όπου η έδρα της. Έντυπα είχαν αντιδράσει στο αδρά πληρωμένο εγχείρημα τόσο ο παλαιός δήμαρχος και νυν διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Αιανής (Βαβλιάρας 2004:www) όσο και η πολυγραφότατη και άκρως συνήθως ευαίσθητη Οικολογική Κίνηση Κοζάνης όχι χωρίς άδικο, διότι και η τροποποίηση του χώρου έτρωσε οπτικά το τοπίο και το κόστος των εκδηλώσεων αριθμείται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, τα οποία καλούνται άρχοντες και πολιτιστικοί ειδήμονες να αποσβήσουν, ανώδυνα για τους δημότες ας ελπίσουμε. Πάντως η κομοστέγη του χώρου των εκδηλώσεων, που ο ήδη αναφερόμενος ερασιτέχνης ιστορικός γράφει ότι λέγεται «Γυφτο(πά)πουτσ΄», εν μέρει μόνο ορθά, καθώς οι ντόπιοι τον αποκαλούν χωρίς το φθόγγο «(πα)» έκρυβε τον ουρανό επιτρέποντας το μάτι να ξανοίγεται προς το ποτάμι, όπου ένα σμήνος πουλιών ξεκουράζονταν μέσα στην ησυχία του δειλινού. Τα πουλιά ζηλεύοντας κι εμείς, φορτώσαμε τα ΜΤΒ και ξεκινήσαμε για την Αιανή, το σωματικό μόνο τέλος της διαδρομής, αφού στις ως τώρα εμπειρίες μας, μέρος των οποίων ανακοινώνουμε (περισσότερο) προφορικά και (λιγότερο) γραπτά, προστέθηκε και ο Αϊ Θανάσης του Ρυμνίου.
Θαν Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Thursday, October 07, 2004 at 15:20:20 (EDT)

Η «Δασόπολις» σε δύο τροχούς
Σύμφωνα με τον ηλεκτρονικό τύπο της Κοζάνης (kozani.org, kozan.gr, giapraki.com) οι εκδηλώσεις -τμήμα των Λασσανείων 2003- που έλαβαν μέρος στη θέση Κουρί με τον ευρηματικό τίτλο «Δασόπολις» δε μπορούσαν παρά να είναι επιτυχείς. Για να απαντηθεί θετικά η πρόβλεψη, θα έπρεπε να ήταν κανείς συνεχώς παρών επί ένα τετραήμερο. Εμείς, που (δυστυχώς) επισκεφτήκαμε το χώρο μόνο την τελευταία μέρα, παρατηρήσαμε την έντονη αγωνία των διοργανωτών για την αίσια τέλεση των δραστηριοτήτων και επιβεβαιώνουμε την επιτυχία τους στο αγώνισμα του ΜΤΒ xc, στο τένις και στο μπιτς βόλεϊ που διεξάγονταν παραπλήσια. Το παρόν κείμενο όμως γράφτηκε για το πρώτο μόνο άθλημα. Αν κι από τοπικό διανοούμενο έχει γραφεί ότι η ορεινή ποδηλασία είναι ένα «εξεζητημένο αγώνισμα» (www.kozani.org/apopseis/xkaranasios/olympiakoiagones-9-8-04.htm), η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική: δεν είναι μόνο αγώνισμα, έπειτα λείπουν οι δυσνόητοι κανόνες και τέλος ο απαραίτητος εξοπλισμός είναι κάθε άλλο παρά ακριβός -ένα σύνηθες κράνος κοστίζει 15 ευρώ. Αρκετά γνωστό, εισχωρεί με αυξανόμενη ορμή στην περιοχή μας: εδώ και τρία χρόνια είναι βασικός θεσμός στη Λευκοπηγή, φέτος ήρθε δυναμικά στην Κοζάνη, την επόμενη εβδομάδα θα λάβουν χώραν ανάλογες δραστηριότητες στο Βελβεντό –ο Δήμος Κοζάνης όμως, όπου ανήκει και η Λευκοπηγή, έχει δώσει ως τώρα σημαντική βαρύτητα στο θέμα και γι αυτό είναι επαινετός. Τα προσόντα ενός ορεινού ποδηλάτη -ΜΤΒ στη γλώσσα της εποχής- εκτός από τη δύναμη των ποδιών και την αναπνευστική αντοχή, προτερήματα που καλλιεργούν και οι κοινοί ποδηλάτες, είναι η ταχεία αντίληψη του χώρου και η ευλυγισία. Το έδαφος παρουσιάζει (κάποτε σημαντικές) εξάρσεις και στα πλάγια υπάρχουν φυσικά εμπόδια, όπως βράχοι, θάμνοι, δέντρα, ανάμεσα ή πάνω από τα οποία πρέπει κανείς να ελίσσεται συνήθως με ταχύτητα, αλλά πάντα με τέχνη κι αρμονία. Σπουδάζοντας το χώμα και τον περίγυρο, που πρέπει να δαμάσει, έκαστος ΜΤΒ πατά στο κατώφλι της φύσης. Η άμεση αυτή επαφή απέχει ελάχιστα από την επιθυμία για τη μελέτη της και σχεδόν όλοι οι ΜΤΒ, αν δεν σκύβουν άμεσα επάνω της, τουλάχιστον ενδιαφέρονται πολλαπλώς γι αυτήν. Η ορεινή ποδηλασία, λοιπόν, καλλιεργεί το σώμα αλλά και το ενδιαφέρον για τη φύση και τα προβλήματά της. Ορεινοί ποδηλάτες υπάρχουν αρκετοί στην περιοχή, αλλά είναι ασύνδετοι, οπότε μία από τις λειτουργίες παρομοίων δραστηριοτήτων, όπως η «Δασόπολις», είναι και η γνωριμία μεταξύ τους, έστω και ανταγωνιστικά προς χάριν των αγώνων. Ανταλλαγές εμπειριών, σκέψεων και ιδεών λαμβάνουν χώραν στα πλαίσια των διοργανώσεων και ακολουθούν περισσότερα μετά. Ζώντας σε μια περιοχή κατάφορτη περιβαλλοντικών ζητημάτων η ορεινή ποδηλασία αγγίζει πρακτικά την άκρη του μίτου της λύσης των. Γι αυτό και μόνο χρειάζεται την προσοχή μας.
Θαν Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Saturday, September 25, 2004 at 15:17:18 (EDT)

Αθλοπεριπέτειες στη Λευκοπηγή
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά (6 -12.9.04) έλαβαν χώραν στη Λευκοπηγή δραστηριότητες της φύσης μέσα στη φύση. Ευρηματικός και πρωτότυπος χαρακτηρίστηκε ο τίτλος «Αθλοπεριπέτειες», που καλλιεργούσε τόσο τη σωματική όσο και την πνευματική εγρήγορση. Εντυπωσιακές και ο καθημερινές επισκέψεις θεατών και συμμετεχόντων στην βασική πίστα της «Μάνας», η οποία με την πάροδο του χρόνου χρειάζεται να διαμορφωθεί ακόμη καλύτερα. Ιδιαίτερη προτίμηση είχε η νεολαία στο τόξο, τη δεξιοτεχνία του ποδηλάτου, την τεχνητή αναρρίχηση και τον προσανατολισμό. Οι μεγάλοι θέλγονταν περισσότερο από την ορειβασία, την ορεινή ποδηλασία και τα ξερά –τα τελευταία έκλεισαν θεαματικά την εβδομάδα. Τα αθλήματα κάλυψε οπτικά το West Channel, αλλά κάμερες και φωτό από ιδιώτες ήταν συνεχώς αναμμένες. Οικονομική και ηθική μάλλον συμπαράσταση έδωσαν (η αφίσα γράφει ότι ήταν διοργανωτές) ο Δήμος Κοζάνης με τη ΔΕΠΑΚΠ του και η Νομαρχία -το πρωί δε της τελευταίας μέρας προσήλθαν η ηγεσία του Δήμου, βουλευτές και πολιτευτές. Χορηγός επικοινωνίας η εφημερίδα Κόσμος. Την εκδήλωσε ανέλαβε ο αθλητο -διαμορφωτικός σύλλογος του χωριού με τρεις υπεύθυνους των αθλημάτων, στην πραγματικότητα όμως εργάστηκαν για την επιτυχία της αρκετοί άλλοι, που, προσεχώς μάλλον, θα δεχθούν τις ευχαριστίες των διοργανωτών, ώστε να γίνουν από άγνωστοι, γνωστοί κι επώνυμοι. Αναμένεται, λοιπόν, εκτός τούτων μια έντυπη ή ηλεκτρονική έκδοση (με κείμενα, συνεντεύξεις, χάρτες, φωτό, βίντεο κλπ) που θα περιλαμβάνει όλα τα πεπραγμένα της εβδομάδας. Όταν αυτή δημοσιευτεί, μνημείο και εργαλείο δουλειάς ταυτόχρονα, θα τονωθεί η προϋπάρχουσα εμπειρία και, το κυριότερο, θα σχεδιαστεί προσφορότερα η μελλοντική δράση. Οι «Αθλοπεριπέτειες» χρειάζεται να εμπλουτιστούν και στο περιεχόμενο και στην επικοινωνία. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλησιάζουν τη φύση, τέτοιου είδους εκδηλώσεις αποτελούν εισαγωγή στην ανάπτυξη της σκέψης και της δράσης, στην καλλιέργεια του πολιτισμού δηλαδή.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, September 13, 2004 at 15:37:29 (EDT)

Στο Φλάμπουρο Ολύμπου 29.8.04
Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα –πρόταση το προηγούμενο βράδυ από βιομήχανο υαλοπινάκων για αυριανή ανάβαση στο Φλάμπουρο Ολύμπου (2473 μ.) με μια άγνωστη ομάδα Κοζανιτών. Όταν κανείς είναι ανοιχτός στο καινούριο, είναι κι εύκαιρος. Στη διάρκεια της αυτοκινητάδας γνωριστήκαμε η μισή ομάδα: δύο παλαιοί στα βουνά και μια πρωτόπειρη γυναίκα, όλοι άνω των σαράντα. Λέγαμε, ως είναι φυσικό, για τα μέρη που είχαμε πάει. Στο βλαχοχώρι Κουκκινουπλός (Κοκκινοπηλός για τους λογίους), από το οποίο θα άρχιζε η ανάβαση, συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους τέσσερις, οι οποίοι είχαν έρθει με άλλο όχημα. Μέσα στην δροσιά του πρωινού πιάσαμε το μονοπάτι Ε4 και αφήνοντας τον πάλαι ποτέ ανθηρό οικισμό μπήκαμε στη θαυμάσια (και άνυδρη για τους ανθρώπους) χαράδρα της Σταλαματιάς, όπου το 1912, κατόπιν παραγγελίας του ελληνικού κράτους είχαν αιχμαλωτίσει οι ληστές τον Γερμανό ορειβάτη Έντουαρντ Ρίχτερ. Την ίδια χαράδρα Γερμανός (πάλι) γεωγράφος του 1862 την είχε ονομάσει «Λάκκα», οπότε αυτή είναι προφανώς η γνήσια ονομασία. Μια προσεκτική παρατήρηση του εξοπλισμού ή του τρόπου που βαδίζει κανείς, αποκαλύπτει το ορειβατικό επίπεδο και τη σχέση με τη διαφήμιση, την κατανάλωση ή την αγορά. Μάλλον ερασιτεχνικά για απαιτητικές αποστολές θα μπορούσαν να εκληφθούν τα ενδύματα, οι (ξύλινες) βακτηρίες, τα υποδήματα, τα καλύμματα της κεφαλής κλπ των περισσότερων μελών της ομάδας. Όταν μάλιστα συναντηθήκαμε με το πρώτο τσάι, που μύριζε μεθυστικά, ένας μας άρχισε να το κορφολογεί απρόβλεπτα. Θα ήταν προφανώς προσφορότερο να άφηνε άθικτους μερικούς βλαστούς, για να μην καταστρέφεται το φυτό, όλοι οι ορειβάτες δεν έχουν πάντα τον απαιτούμενο υψηλό σεβασμό προς τη φύση. Αρχίσαμε να πατάμε πάνω σε σάρες, μέσα από τις οποίες απογειώνονταν ξαφνιασμένες ορεινές πέρδικες και σε λίγο η ομάδα χωρίστηκε: τέσσερις επέστρεψαν πίσω, χωρίς οι προπορευόμενοι να το γνωρίζουν, ενώ έτεροι δύο προτίμησαν να συλλέξουν τσάι και να επιστρέψουν εγκαταλείποντας κι αυτοί το στόχο. Μάταια περιμέναμε πάνω στο διάσελο θαυμάζοντας ένα κοπάδι ημιάγριων σχεδόν αλόγων που μας έβλεπε με καχυποψία, πριν απομακρυνθεί. Αντί για τους δικούς μας περνούσαν δίπλα μας αυτοκίνητα και μηχανές που τερμάτιζαν στους δυτικούς πρόποδες του Σκολιού –ο νεότερος ίσως τρόπος φυσιολατρίας, η μηχανοκίνητη ορειβασία. Κάθε ανάβαση στο Φλάμπουρο προσφέρει άφθονη ενατένιση. Στα ανατολικά η κορυφή Χριστάκης (2706), και το Σκολιό, είχαν στεφανωθεί από νέφη, των οποίων η δροσερή ανάσα έφτανε ως το Φλάμπουρο. Απομεινάρια πολυβολείων του Εμφυλίου θύμιζαν την απόγνωση των ανταρτών κατασκευαστών τους, που είχαν οχυρωθεί άτεχνα τόσο ψηλά σε μια περίοδο που κυριαρχούσαν τα αεροπλάνα, τα οποία προσομοιάζαμε με τα γεράκια και τα ταχύτατα πετροχελίδονα που μας γυρόφερναν. Μακριά η λεκάνη της Κοζάνης, πνιγμένη μέσα στη γκρίζα καπνομίχλη της, που όσο και να την εισπνέουν οι κάτοικοί της, ποτέ αυτή δεν στερεύει –από πάνω της ξεπρόβαλλαν οι κορυφές των βουνών, Μπούρινος, Βέρμιο, Πιέρια, Μπνάσια και περισσότερο κοντά ο Αμάρμπεης, αυτό το ήρεμο κι άγνωστο χαμηλοβούνι του Λιβαδερού. Ήταν μια σπάνια και ολιγόωρη ευκαιρία να καθαρίσει κανείς το αναπνευστικό του σύστημα, για να ριχτεί μετά δυνατά στην πόση της (δικής μας ολότελα) καπνομίχλης. Αποφασίσαμε να κατεβούμε στο χωριό από άλλο δρομολόγιο, μέσω της κορυφής Κίτρος, την οποία όμως περάσαμε διασχίζοντας τη δύσκολη και γεμάτη σάρα δυτική πλαγιά της. Μετά από λίγο χάσαμε το μονοπάτι, προφανώς λόγω της απλοϊκής σηματοδότησης, αφού η πλευρά αυτή του Ολύμπου δεν έχει το διαφημιστικό κλέος των άλλων, και εισχωρώντας μέσα σε ένα πυκνό δάσος από ρόμπολα και μαυρόπευκα τραβήξαμε ίσια προς το χωριό, μια εξαιρετικά ποδοφθόρα κατάβαση. Στο δρόμο ένα γκράφιτι σκαλισμένο πάνω στον κορμό ενός αιώνιου ρόμπολου, ενώ πιο πριν είχαμε δει δύο σκαλισμένα σε πέτρες, το παλαιότερο έφερε τη χρονολογία του 1951. Αμερικάνικα αναψυκτικά στην πλατεία του Κοκκινοπλού, αφού τα ελληνικά Έψα, Παπαγιάννης ή Ξινού Νερού δεν διακινούνται στην περιοχή και σε λίγο έφτασαν οι άλλοι δύο της ομάδας μας. Επιστροφή στην Αιανή σε μία περίπου ώρα, συζητώντας περισσότερο για την ανυπαρξία συντονισμού. Ήταν μια αποστολή διαρκείας εννέα ωρών, όπου οι εφτά είχαν ξοδευτεί στο βουνό.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, August 30, 2004 at 17:07:30 (EDT)

Ενημέρωση - Σελίδα με πεζοπορικές διαδρομές
Πρόσφατα ενημέρωσα τη σελίδα μου με νέες διαδρομές και φωτογραφίες. Πρόσθεσα διαδρομές σε Πήλιο, Λίμνη Τσιβλού και Παρνασσό καθώς και φωτογραφίες από Πήλιο, Ναύπλιο και ταξίδια με σιδηρόδρομο στην Ελλάδα. Περάστε μια βόλτα.
Λίνος Παπαχρήστου
Αθήνα, Ελλάδα - Tuesday, August 24, 2004 at 16:12:20 (EDT)

Οι ΟΡΑΙΟΙ στο Ελατόδασος της Ροδιανής 17.8.04
Μια σχετικά απλή και ολιγόχρονη χωμάτινη διαδρομή, αν ξεκινήσει κανείς από τη Ροδιανή (ή αντίστοιχα από το Χτένι). Πρώτα κατεβάσαμε τα ΜΤΒ, ήπιαμε στον καφενέ και δροσιστήκαμε στη βρύση της πλατείας Ροδιανής –ήμασταν τρεις ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι): οι Γιώργος Μπουρνιώτης ιατρικός σύμβουλος, Τάκης Δραγατσίκας φυσικός και Θαν Καλλιανιώτης ιστορικός. Μετά κατευθυνόμενοι ΝΑ ανηφορίσαμε προς τα έλατα: στην αρχή ο ανήφορος είναι λαφρύς, μετά βαραίνει απελπιστικά για τους πρωτόπειρους του ιδρώτα. Όταν όμως πιάσει κανείς τα πρώτα έλατα, αρχίζουν οι απολαύσεις, όχι μόνο στο δρόμο, που είναι ξεκουραστικά ανηφορικός, σχεδόν επίπεδος, αλλά και περίγυρα, αφού έλατα, παλιούρια κι άλλα είδη πολιορκούν συνεχώς τις όχθες του, ενώ κάτω μοσχοβολά η μέντα. Η πεδινή θέα απίθανη: αγγίζει κανείς τον Τσιαρτσιαμπά, τα Καραγιάννια και τη στενή κοιλάδα των Σερβίων, ενώ μακρύτερα τα Μπουτζάκια και η Εορδαία αχνόφωτα από τη ρύπανση των θερμοηλεκτρικών μονάδων. Η ορεινή θέα όχι κατώτερη: Πιέρια, Βέρμιο, Καϊμάκτσαλαν, Σινιάτσικο. Κάτω στα πόδια μας τα εγκαταλειμμένα (και άσημα) σήμερα μεταλλεία στις θέσεις Παπά Πέτρα και Καρούτια, για τα οποία τόσο είχαν κοπιάσει να κρατήσουν ενεργά οι Γερμανοί το 1943 -44. Αρκετά έλατα που κείνται στην οφιολιθική ζώνη ξεράθηκαν με τα τελευταία μεγάλα κρύα και παρέμειναν νεκρά, ενώ τα αντίστοιχα της ασβεστολιθικής ανένηψαν. Και στις δύο περιοχές όμως, υπάρχουν αρκετά κομμένα δέντρα, μάλλον αποτέλεσμα της πλημμελούς σημασίας που διαθέτουν απέναντί τους τόσο οι πολίτες όσο και το κράτος. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής, στο πρώην νταμάρι του Τζήκα Γκαλγκουράνα, φανταστήκαμε ένα απιθάνως απίθανο όραμα θερινού μεσημεριού, πόσο εκπληκτικός θα ήταν δηλαδή ένας ποδηλατόδρομος που διασχίζοντας αυτό το δάσος θα συνέδεε το παλαιό, ερειπωμένο κάστρο του Κτενίου με τις αναρριχητικές κλίσεις της Ουρνότρυπας, ενός απότομου βράχου που αγριεύει το ύψωμα της Ανάληψης Ροδιανής. ¶νετη επιστροφή στη Ροδιανή και παγωμένο αναψυκτικό στο καφέ Αυλή της Λευκοπηγής, γνωστό στέκι των ανθρώπων του βουνού και της φύσεως, όπου ανακοινώσαμε τα οράματά μας.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Saturday, August 21, 2004 at 10:42:27 (EDT)

Μπάλτσες Βαλιακάλντας 1.8.04
Οι αποστολές στο βουνό κρύβουν συνήθως πίσω τους μια προετοιμασία, αλλά κάποτε ο στόχος δεν πετυχαίνει. Έτσι συνέβη στην αναφερόμενη, όπου περιγράφονται τα πριν, τα κατά και τα μετά της εξαίσιας διαδρομής Κάθε ποδηλατική αποστολή στη φύση είναι μια πρόκληση και χωρίζεται συνήθως σε τρεις φάσεις. Στο πρώτη ανήκουν ορισμένες βασικές ετοιμασίες: επιλογή κατάλληλων ρούχων, τεχνική δοκιμασία των ποδηλάτων, εύρεση χαρτών διαδρομής, φροντίδα τροφής και νερού, φόρτιση φωτογραφικών μηχανών, εκτύπωση αφίσας και βέβαια τηλεφωνήματα ανάμεσα στους εκάστοτε συμμετέχοντες. Ως δεύτερη φάση χαρακτηρίζεται η δράση στο χώρο: εκλογή ρυθμού ανάβασης και κατάβασης, διάλεγμα δρόμων ή μονοπατιών, επιλογή τοπίων για φωτό, κράτηση υλικών ενθυμίων και ζωντανή γνωριμία με τους περίγυρους ανθρώπους. Η τελική δε φάση περιέχει πλύσιμο και λάδωμα του οχήματος, επεξεργασία των φωτογραφιών και συγγραφή σχετικού κειμένου, όπου γίνεται προσπάθεια να περικλείονται οι εμπειρίες όλης της ομάδας. πριν Τη διαδρομή πρότεινε την προτεραία ο φυσικός Τάκης Δραγατσίκας, Κοζανίτης και μας τη γνωστοποίησε ο ιατρικός σύμβουλος Γιώργος Μπουρνιώτης από την Αιανή, προσθέτοντας ότι θα συμμετείχε κι ο συγχωριανός του και γείτονάς του στην Κοζάνη Χρήστος Κολοβός, που εξασκεί το ίδιο επάγγελμα -δεν είναι εύκολο παρεμπιπτόντως να αποφανθεί κανείς από πού είναι κάποιος, διότι κάποτε οι εμπειρίες της ζωής στην πόλη επισκιάζουν τις αντίστοιχες της καταγωγής. Μετέδωσα από την Αιανή την πρόσκληση με SMS ταυτοχρόνως στον ενδυματολόγο Στέλιο Μπούκο και στο φιλόλογο Γιώργο Φτάκα. Γενικά το μέρος ήταν γνωστό στον Τάκη, το Γιώργο Μ. και σε μένα, διότι είχαμε ήδη επιχειρήσει φέτος την ίδια διαδρομή φέτος, αλλά μια απειλητική βροχή μας απέτρεψε. Παρ΄ όλα αυτά ξανάνοιξαν οι σχετικοί χάρτες: ο γεωλογικός του ΙΓΜΕ (Μπορνόβας –Ροντογιάννη 1983) έδειχνε ότι το έδαφος της διαδρομής αποτελείται από οφιόλιθους, αρκετά γνώριμος σε μας, αφού και τα μεταλλεία χρωμίου είναι κοντά και ο κοντινός Μπούρινος βρίθει ιδίων πετρωμάτων. Ο επόμενος χάρτης του Δήμου Μετσόβου (Ορειβατικός χ.χ.) παρότι δεκαπλάσια λεπτομερέστερος από τον προηγούμενο, δεν περιείχε το όνομα της θέσης Μπάλτσες, το οποίο όμως γράφει ευκρινώς πινακίδα στο βόρειο ρείθρο της παρακείμενης ασφάλτου που οδηγεί από την Κρανιάς στη Μηλιά και κατόπιν στο Μέτσοβο –η αιτία της έλλειψης είναι άγνωστη. Κοιμηθήκαμε το βράδυ νωρίς, ενώ μια νεοδημοτική ορχήστρα ξεφώνιζε στο πάρκο της πλατείας, μέρος των τοπικών χορευτικών γιορτών, ενώ έγχρωμες αφίσες μας κοινοποιούσαν ότι οι ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) θα εξέδραμαν την Κυριακή στο βουνό. κατά Εκατό περίπου χμ από την Αιανή απέχει το χωριό Κρανιά και άλλα δυο περίπου η θέση που κατεβάσαμε τα ποδήλατα, ελάχιστα κοντά στην άσφαλτο, γύρω στις 9 το πρωί, ενώ οι τρεις συνάδελφοι από την Κοζάνη μας περίμεναν εκεί κάπως ανυπόμονοι. Ξεκινήσαμε μαζί, αλλά ο Γιώργος Φ. άρχισε να προπορεύεται μαζί μου, επιθυμώντας να δοκιμάσει δυναμικά και ανεπανάληπτα τις αντοχές τόσο του προσφάτως αποκτημένου νέου ποδηλάτου του όσο και του ίδιου. Μετά από μερικά λεπτά έμεινα στη θέση «Γυφτόβρυση» να εφοδιαστώ με νερό καλώντας τους υπόλοιπους να σταματήσουν για φωτό, μιας και το κάδρο ήταν καταπληκτικό, αλλά αυτοί αρνήθηκαν βιαστικοί. Λίγο πιο μπροστά συνάντησα έπειτα το Στέλιο που σταμάτησε για φυσική του ανάγκη. Ποδηλατήσαμε μαζί και μαζί χαθήκαμε, αφού σε λίγο αντί για τον αριστερό (σωστό) δρόμο, διαλέξαμε το δεξί. Μάταια ψάχναμε κάτω για ίχνη των ροδών, ο δρόμος ήταν πολύ σκληρός. Ευθύκορμα πεύκα κι έλατα, οξιές και φτέρες οριοθετούσαν τις άκρες του δρόμου, ενώ κάθε τόσο ρυάκια χάραζαν ελαφρά το οδόστρωμα ερχόμενα είτε μαλακά από δίπλα είτε απότομα από πάνω. Πάνω μας σε κάποια στιγμή μετεωρίζονταν δύο μεγαλόσωμα αρπακτικά, ίσως αετοί, που έκρωζαν, προφανώς ενοχλημένα, ανελλιπώς. Σαύρες περπατούσαν κάτω και βατράχια στα νερά, τα φίδια δεν ήταν ορατά. Όταν, μετά από ώρα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε ελαφρώς, τότε καταλάβαμε ότι δεν είχαμε επιλέξει το σωστό δρόμο, αλλά είπαμε να συνεχίσουμε μέχρι να δούμε ή την κορυφή Μπάλτσες ή τη Βαλιακάντα. Δίπλα μας, αλλά αρκετά βαθιά προς τα κάτω, έρεε το «ρέμα του Παλιοχωρίου», το οποίο και πλησιάσαμε αρκετά συναντώντας το αντίστοιχο του «Κονιάρου» που το τροφοδοτούσε (Ορειβατικός χ.χ.). Όμως ο δρόμος ήταν ατελείωτος, γι αυτό αποφασίσαμε να επιστρέψουμε και να βρούμε τους άλλους. Πήραμε το σωστό δρόμο και ανηφορίζαμε ρωμαλέα. Σε λίγο δέχτηκα τηλέφωνο από τους «Κοζανίτες», ότι ο Γιώργος Φ., που είχε φύγει πρώτος, είχε (κι αυτός) χαθεί, οπότε επικοινώνησα με τον τελευταίο αναφέροντας τα διαδραματισθέντα. Ανεβαίναμε σταθερά και όταν άρχιζαν τα δέντρα να αραιώνουν, συναντήσαμε τους τέσσερις που κατέβαιναν. Αντιδράσαμε σθεναρά λέγοντας ότι η ομάδα δεν πρέπει να χωρίζεται και άλλη φορά να μη ξαναγίνει. Οι «Κοζανίτες» όμως δεν ανταπάντησαν, είπαν απλώς ότι είχαν ώρα στην κορυφή, είδαν τις λίμνες επάνω, έφαγαν, αλλά βαρέθηκαν να μας περιμένουν και πήραν την κατηφόρα συναντώντας στο δρόμο το Γιώργο Φ. Πρότεινα να «ξεκουραστούν» ακόμη λίγο, έτσι ώστε να κορυφίσουμε κι εμείς, αλλά ήταν ανένδοτοι, πρόβαλαν μάλιστα και το ενδεχόμενο καταιγίδας, άκρως επικίνδυνης. Για να μη διασπαστούμε πάλι, κατηφορίσαμε γρήγορα όλοι μαζί, με το Στέλιο να έχει πρόβλημα στο πίσω λάστιχο. Μια γρήγορη πόζα και φόρτωμα στα αυτοκίνητα. Στάση μετά από ελάχιστα λεπτά στη πλατεία της Κρανιάς, στην ταβέρνα «Μεζεδοκαμώματα», όπου τσίπουρα και μεζέδες για γεύμα. Χαιρετισμοί ως την επόμενη διαδρομή και πήραμε το δρόμο του γυρισμού, αφού οι τρεις Αιανιώτες σταματήσαμε στην «Αυλή» της Λευκοπηγής για ένα παγωμένο αναψυκτικό. μετά Ένα από τα βασικά διδάγματα που προκύπτουν είναι ότι όταν η ομάδα διασπάται στο βουνό, δημιουργούνται προβλήματα ή το ελάχιστον ο τελικός στόχος δεν πετυχαίνεται. Τέσσερις από τους έξι δεν έχουμε τις Μπάλτσες στο ενεργητικό μας, αυτό είναι μια μικρή ατυχία, γι αυτό την επόμενη φορά πρέπει να βρεθεί προσφορότερος τρόπος συνεννόησης. Η διαδρομή ήταν χαμηλών σχετικά απαιτήσεων και τα ποδήλατα, το φθηνότερο κόστισε 400 ευρώ, δούλεψαν τέλεια Παράλληλα ο ιματισμός και η τροφή στάθηκαν ικανοποιητικά. Τέλεια και η ασύρματη επικοινωνία (όχι όμως η προσωπική!) Εκτός από τα κλασικά δέντρα, εκατέρωθεν των λάκκων φύονταν υδροχαρή, πλατύφυλλη βλάστηση, άγνωστη η ονομασία της. Μια καλύτερη γνώση της Φυτολογίας θα ήταν ευπρόσδεκτη, αλλά γι αυτό πρέπει να πειστούν οι «Κοζανίτες» ότι το βουνό δεν είναι μόνο για άθληση αλλά και για παρατήρηση της εκάστοτε πανίδας, χλωρίδας και άλλων επιστημών βεβαίως. Οι προοπτικές για την ανάπτυξη του ορεινού ποδηλάτου δεν βαίνουν με ταχύ ρυθμό. Στην φτωχή από παρόμοιες εκδηλώσεις Αιανή είναι δύσκολο να δημιουργηθεί υποδομή για νέους ποδηλάτες, καθώς οι τοπικοί πολιτισμάρχες, αντλώντας από το δημοτικό κορβανά προτιμούν είτε την πεπατημένη (χορός και τραγούδι) είτε αδρά πληρωμένες εμφανίσεις καλλιτεχνών που αφήνουν τις μεγαλουπόλεις για εργασιακή παραθέριση στην επαρχία -είμαστε ωστόσο πέντε μάχιμοι ορεινοί ποδηλάτες και το χωριό έχει γεμίσει παιδιά του Δημοτικού με σιδερένια μεν ποδήλατα, αλλά ελπίδα για ένα αθλητικό αύριο. Κοντινότερη, λοιπόν, αυξητική διέξοδος ίσως το κοντινό μας χωριό Λευκοπηγή, όπου τον επόμενο μήνα θα λάβουν μέρος ορεινού είδους ενιαύσιες εκδηλώσεις, για τρίτη φορά φέτος. Θα είμαστε όλοι εκεί. πηγές Μπορνόβας Ι. –Ροντογιάννη Θ. (1983), Γεωλογικός χάρτης της Ελλάδας, Αθήνα: ΙΓΜΕ, έκδ. β΄, κλίμακα 1:500.000 Ορειβατικός χάρτης Βόρειας Πίνδου από Μέτσοβο έως Σαμαρίνα (χ,χ,), ΑΕΔΜ –ΦΣΚΠ, κλίμακα 1:50.000
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, August 02, 2004 at 17:17:52 (EDT)

Holly Ghost - Pillar of Dreams
Hello, We are two climbers form Romania and we want to climb the Holly Ghost / Pillar of Dreams - Meteora in this summer. We are staying in Meteora only one night so we don't have too much time for documentation and we want to ask you some questions about this route. We have a good topo of this route but we don't know nothing about the abseiling route and how to reach the entrance of the route. Also we don't know when is the best time for climb to avoid the heat. Can you help us with some other topo's or advices? Thank you in advance! Catalin and Viorel
Catalin Borcea
Piatra Neamt, Romania - Monday, June 14, 2004 at 02:37:29 (EDT)

Στα Εννιά Πηγάδια του Καγιά Μπασί: 16.5.04
Είχαμε αποφασίσει οι ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) να ανεβούμε την κορυφή Μπάλτσες της Βάλια Κάλντας. Φτάσαμε εποχούμενοι ως τη θέση Τουρκόβρυση, αλλά εγκαταλείψαμε λόγω βροχής, οπότε αντ΄ αυτής ήπιαμε έναν καφέ στη (Βλαχο)Κρανιά -εν παρόδω, σύγχρονος χάρτης (Πίνδος, Βάλια Κάλντα 2002), εξαίσιος κατά τα άλλα, αναγράφει (προφανώς λανθασμένα) τη θέση Μπάλτσες ως Μπάλνες, ενώ αντίστοιχος τοπικός (Ορειβατικός χ.χ.) δεν την περιέχει καν. Για να μην επιστρέψουμε άπραγοι, σταματήσαμε κατά τον γυρισμό στον οικισμό της Ξηρολίμνης Τσεκούρ Αμπάρ –σήμερα καλείται Γεράκι. Κάτω από το μισάνοιχτο καιρό συναρμολογήσαμε τα ποδήλατα και αρχίσαμε σιγανά τον ανηφορικό χωματόδρομο έχοντας αριστερά μας το κατάφυτο Καγιά Μπασί με τους ασβεστολιθικούς γκρεμούς του –παρεμπιπτόντως στρατιωτικός χάρτης (ΓΥΣ χ.χ.) αναγράφει το ίδιο ύψωμα (παραδόξως) ως Λακκώματα. Όσο κερδίζαμε ύψος τόσο η θέα αύξαινε και τα χωριά της πεδιάδας των Καραγιαννίων, ξεπρόβαλαν το ένα μετά το άλλο. Στο υψόμετρο 1200 περίπου πιάσαμε ένα ίσιωμα και συνεχίσαμε, ανάμεσα σε πυκνά χόρτα και ποικίλα άνθη, πιο ξεκούραστα, προς την κορυφή Βέλια, για να διαπιστώσουμε πού κατέληγε ο δρόμος. Όχι πολύ μακριά, δίπλα σε μια συστάδα δένδρων, τελείωνε αυτός και αποποδηλατήσαμε. Δίπλα μας τα φρέατα, που παλαιά πότιζαν τους Τούρκους βοσκούς της περιοχής και τα ζώα τους, σκεπασμένα από την προηγούμενη δεκαετία με τσιμεντένια και σιδερένια καλύμματα (Γρηγοριάδης 2004), ώστε να είναι ακόμα χρήσιμα. Ήμασταν στη θέση Εννιά Πηγάδια, την οποία προφανώς οι Τούρκοι αποκαλούσαν με το ίδιο όνομα αλλά στη γλώσσα τους. Μερικές σταγόνες βροχής σήμαναν την επιστροφή και πιο κάτω μπλέξαμε με μαντρόσκυλα που επέμεναν να αλυχτούν. Σε μια διπλανή γούρνα με νερό για τα ζώα, μία από τις τρεις που διαθέτει η περιοχή, σταματήσαμε για να κουβεντιάσουμε με δύο νεαρούς Αλβανούς ποιμένες, φτωχοντυμένους και ηλιοκαμένους. Η κατάβαση, απαιτητική λόγω των ύπουλων χαλικιών του δρόμου, πήρε 20 λεπτά, ενώ η ανάβαση είχε χρειαστεί μιάμιση ώρα. Η διαδρομή αυτή ενδείκνυται σε ποδηλάτες με εμπειρία κι αντοχή, αλλά τα αυτοκίνητα δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα. Όποιος, λοιπόν, επιθυμεί να δει τα Καραγιάννια από ψηλά, τα Εννιά Πηγάδια του Καγιά Μπασί τον περιμένουν. ΠΗΓΕΣ: Γρηγοριάδης Κωνσταντίνος (2004), εργολάβος, γενν. 1915 στο Ρουσίο Τραπεζούντας, κάτοικος Ξηρολίμνης, τηλεφωνική επικοινωνία ΓΥΣ, Γενικό Επιτελείο Στρατού (χ.χ.), [χάρτης περιοχής Σιάτιστας –Καραγιαννίων σε φωτοτυπία] Ορειβατικός χάρτης Βόρειας Πίνδου, από Μέτσοβο έως Σαμαρίνα (χ.χ.), Δήμος Μετσόβου, Φυσιολατρικός Σύλλογος Κολάκης Πιχτός [χάρτης] Πίνδος, Βάλια Κάλντα (2002), Αθήνα: Ανάβαση [χάρτης]
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, May 16, 2004 at 15:27:34 (EDT)

Στο Παλιόκαστρο και τα Cliffs της Καισαργειάς: 7.5.04
Οι άνθρωποι θαυμάζουν συνήθως τα μακρινά και όσα ακόμα τοπία δεν έχουν δει, αλλά εμείς οι ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) θεωρούμε ότι και δίπλα μας υπάρχουν όχι μόνο οπτικώς εξαίσια αλλά και ιστορικώς αξιόλογα μέρη –απλώς χρειάζεται να υπάρχει διάθεση για αισθητική τουλάχιστον απόλαυση. Τέτοιες λογής συγκινήσεις μπορεί να νιώσει λοιπόν κανείς οδοιπορώντας ή ποδηλατώντας την ολιγόωρη διαδρομή Αιανής –Καισαργειάς και αν τύχει η μέρα να είναι ευνοϊκή –κι επιπλέον είναι και Μάης, η ανταμοιβή θα είναι πολλαπλώς επάξια των κόπων. Εκκινώντας από την πλατεία, ακολουθήσαμε την ασφάλτινη «οδό Μουσείου» ή «¶ρη Δικαίου» και μόλις φάνηκε το Αρχαιολογικό Μουσείο πήραμε την κατηφόρα δεξιά βγαίνοντας σε μισό λεπτό στο χωματόδρομο, κυκλωμένο από εκτυφλωτικό πράσινο. Σε λιγότερο από 5΄ περάσαμε τον ορεξάτο από τις συχνές βροχές λάκκο που διαιρεί τη θέση «στ΄ Χαμζά του Γιουφύρ(ι)». Φυσικά γεφύρι εκεί κανείς δε συναντά, προφανώς κάποτε υπήρχε και ο Τούρκος Χαμζά ήταν μάλλον ο κατασκευαστής του, αλλά οι απορίες θα λυθούν μόνο μετά από σχετική ανασκαφή. Ποδηλατώντας σιγανά σε μια γλυκύτατη ανηφοριά βρεθήκαμε στον εκτεθειμένο στους αέρηδες σκουπιδότοπο της Καισαργειάς, ένα σύγχρονο μνημείο του τοπικού πολιτισμού, με άναρχη μορφή και δυνατές οσμές. Από κει γρήγορα βρεθήκαμε στο παραλίμνιο, υπερκείμενο όμως, πλάτωμα του Παλιόκαστρου διασχίζοντας με ταχύτητα έναν μαλακό χωματόδρομο, ανοιγμένο φειδωτά ανάμεσα στα σιτοχώραφα. Τα περίγυρα χρώματα είχαν μια έντονη, φρέσκια καθαρότητα την οποία ενίσχυε το γαλάζιο της λίμνης. Παπαρούνες γέμιζαν τις τρύπες των λαθρανασκαφέων ή εκείνες όπου κάποτε έστεκαν τα τείχη της ρωμαϊκής πόλης Καισάρειας, της οποίας αγνοούμε το πρότερο όνομα –αν και ο νομός Κοζάνης είναι από τους πιο ανασκαμμένους στην Ελλάδα, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για μια διαφωτιστική ανασκαφή στο «Παλιόκαστρου», την αρχαία Καισάρεια δηλαδή. ΒΔ και σε μικρή απόσταση φαίνονταν τα άσπρα Cliffs (οι γκρεμοί), εφάμιλλης ομορφιάς όπως οι αντίστοιχοι του αγγλικού Dover, αν και όχι τόσο απότομοι και μεγάλοι. Πλησιάσαμε για λίγο μόνο κοντά τους, καθώς ο ήλιος έγερνε προς τη Δύση, και ποδηλατώντας δυνατά περάσαμε μια βουκολική ξύλινη γέφυρα κατευθυνόμενη στην Καισαργειά, το σημερινό χωριό, που βρίσκεται κοντά, αλλά χαμηλότερα από το αρχαίο. Πιάνοντας τα πρώτα σπίτια απαντήσαμε δυο μικρούς ποδηλατάδες, που μάλλον είχαν έρθει να μας προϋπαντήσουν βλέποντάς μας από μακριά. Μας έβλεπαν με δέος και μας ρώτησαν από πού ερχόμασταν. Απαντήσαμε φιλοφρονώντας ότι φαίνονταν σπουδαίοι ποδηλάτες και υποσχεθήκαμε ότι μια μέρα θα διατρέξουμε τον τόπο μαζί. Τέτοια παιδιά ίσως εξελίσσονταν σε θαυμάσιους αθλητές, αν υπήρχαν υποδομές για το ποδήλατο. Γυρισμός στην Αιανή από την άσφαλτο. Από το θαυμάσιο, κι ακόμα αναξιοποίητο, φαράγγι του Χάντακα ακούονταν ως πάνω το δρόμο η βουή του νερού, ενώ η περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου, που μας συντρόφεψε για λίγο, ήταν αδύνατο να εμποδίσει την είσοδο κι έξοδο των μελισσών που ησύχαζαν στις 14 κυψέλες εντός του -κάποια πειραματική μελισσοκομία με αρχαίες μεθόδους, σκεφτήκαμε. Μια απίθανη διαδρομή.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Saturday, May 08, 2004 at 16:30:52 (EDT)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΗΛΕΙΑΣ.ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΤΟΥΣ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ,ΤΟ ΒΑΘΜΟ ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ,ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΕΝΑ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ?ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΙΝΑΣ
aΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ - Monday, April 19, 2004 at 16:02:54 (EDT)

Ζάζαρη και Χειμαδίτιδα: ποδηλατική περιήγηση 21.3.04
Είναι θέμα τύχης τις περισσότερες φορές, όταν δεν βασίζεται κανείς στην τεχνολογία, να βρει μια καταπληκτική μέρα για έξοδο. Εμείς πάντως οι ΟΡ.ΑΙ.ΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι) ωφεληθήκαμε και από τα δύο αυτή την Κυριακή. Μετά από μια αμαξάδα 80 περίπου χμ ξεφορτώσαμε τα ποδήλατα στο Λιμνοχώρι (40.37΄ Β, 21.34΄Α). Ήμασταν οι Στέλιος Μπούκος ενδυματολόγος, Γιώργος Μπουρνιώτης ιατρικός σύμβουλος, Θανάσης Καλλιανιώτης ιστορικός και Τάκης Δραγατσίκας –ο τελευταίος από την Κοζάνη. Ποδηλατώντας μαλακά τα 8 χμ του χωματόδρομου κατά τη φορά των δεικτών του ορολογιού ολοκληρώσαμε σχετικά γρήγορα το γύρο της Ζάζαρης και, επειδή ο ξενώνας «Ζάζαρη» στη βόρεια όχθη της ήταν κλειστός, ήπιαμε ένα γρήγορο φραπέ στο καφέ Έλξη του Λιμνοχωρίου ρωτώντας για τη μεγαλύτερη λίμνη Χειμαδίτιδα και τα συμφραζόμενά της (περιγραφή δρομολογίου, ετυμολογία ονομάτων, παλαιοί οικισμοί κλπ). Πιάσαμε μετά τη ΒΒΔ όχθη της Χειμαδίτιδας προσέχοντας τα μαντρόσκυλα των πολλών κοπαδιών που συνεχώς βρίσκαμε μπροστά μας. Μια μικρή στάση στον εγκαταλειμμένο κτηνοτροφικό οικισμό Χίντσκο, μιαν άλλη στον αντίστοιχο της Γκρουσουβίτσας, μια ελάχιστη στο παρόμοιο Χειμάδι (παλαιότερα Βράψιν) και ποδηλατώντας δυνατά φτάσαμε στην ανατολική έξοδο του χωριού ¶γιοι Ανάργυροι. Η μισή λίμνη γεμάτη καλαμιώνες, όπου αντιμάχονταν στις δεκαετίες του 1900 και του 1940 τοπικοί και επήλυδες οπλοφόροι. Αμέσως κατευθυνθήκαμε μέσα από τον κάμπο στην αφετηρία μας το Λιμνοχώρι, αλλά στο μέσον της διαδρομής περάσαμε γυμνόποδες μέσα από το κανάλι από το οποίο ξεθυμάζει η λίμνη, οπότε σταθήκαμε λίγο να στεγνώσουμε. Τα 23 χμ του γύρου της δεύτερης λίμνης είχαν αισίως τελειώσει. Φορτώσαμε και κατευθυνθήκαμε στο κοντινό χωριό Ξυνό Νερό, όπου στον ξενώνα Κοντοσώρου ήπιαμε ένα τοπικής εμφιάλωσης αναψυκτικό, περιορισμένης δυστυχώς κυκλοφορίας. Ήταν μια θαυμάσια διαδρομή στο πλάι των λιμνών και με μακρινή θέα τις κορυφές των περίγυρων βουνών Βέρμιο, Καϊμάκτσαλαν και Σινιάτσικο. Η περιοχή εξελίσσεται μεν τουριστικά, αλλά θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα: σηματοδότηση π.χ. της διαδρομής μας, άνοιγμα μονοπατιών, αναστήλωση των οικισμών κλπ. Και βέβαια περισσότερη προσοχή στη διαχείριση των νερών.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Thursday, March 25, 2004 at 05:45:31 (EST)

Οι ΟΡΑΙΟΙ στην κορυφή Γκιόζ Τεπέ
Προπολεμικός χάρτης ονομάζει «Γκιος Λόφο» τον κωνικό ασβεστολιθικό όγκο των 1284 μ. που ορθώνεται μεταξύ των χωριών, Γαλάνη, Κοιλάδα και Φτελιά Κοζάνης (περίπου 40.21 πλάτος και 21.53 μήκος). Οι προσφυγικής καταγωγής κάτοικοι αποκαλούν το ίδιο ύψωμα «Σκοπό», ενώ οι Τούρκοι παλαιότερα το έλεγαν «Γκιόζ Τεπέ», Κορυφή –Μάτι δηλαδή. Το Γκιόζ Τεπέ αποφασίσαμε οι ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι) να πατήσουμε σήμερα 15.2.04. Αφήσαμε το αυτοκίνητο ελάχιστα έξω από το χωριό Κοιλάδα σε 670 μ. υψόμετρο και με φουλ εξοπλισμό αρχίσαμε να ανεβαίνουμε με βιαστική χαλαρότητα τη βόρεια κόψη, όπου υποθέσαμε ότι θα ήταν όλα παγωμένα, αφού το πρωί είχε μείον 4 βαθμούς. Δυστυχώς το χιόνι ήταν μαλακό και μέχρι να φτάσουμε στον πυλώνα της ΔΕΗ, που έστεκε μπροστά μας, ήρθε ο ήλιος και άρχισε να μας χτυπάει κατάματα. Καμένα τα περισσότερα κέδρα και τα ημεράδια (δρυς) που συναντούσαμε και η απότομη κλίση μας ανάγκαζε να σχηματίζουμε αμβλυγώνιους μαιάνδρους. Περνώντας πάνω από τα 1000 μ. ένας κρύος νοτιάς δρόσιζε τα φλογισμένα πρόσωπα και λίγο μετά φτάσαμε στην κορυφή, από την οποία φαίνονταν σε όλη τους την απλωσιά το οροπέδιο της Κοζάνης με τη λίμνη και της Εορδαίας με τα τρία καπνογόνα θερμολεκτρικά του εργοστάσια. Ένα ερειπωμένο τείχος στεφάνωνε την (ομαλότερη) ανατολική και νότια πλευρά του πλατώματος της κορυφής, ενώ στη μέση ξεχώριζαν άτεχνα πολυβολεία. Υποθέσαμε ότι το πρώτο ήταν ίσως αρχαϊκό, ενώ τα δεύτερα του 1941. Σίγουρα όμως οι αρχαιοκάπηλοι, που είχαν αφήσει τα ίχνη τους σκάβοντας σε αρκετά σημεία, γνωρίζουν περισσότερα από εμάς. Κατεβήκαμε από τη δυτική πλευρά του υψώματος στο χωματόδρομο που ενώνει την Κοιλάδα με τη Φτελιά και ακολουθώντας το δρόμο των πυλώνων κατευθυνθήκαμε προς το αμάξι. Η ανάβαση κράτησε 75 λεπτά, ενώ η κατάβαση 50. Η σχετικά εύκολη διαδρομή ενδείκνυται για φυσιολάτρες που επιθυμούν να απολαύσουν τη θέα των δύο λεκανοπεδίων συλλέγοντας (με μέτρο) φασκόμηλο που φύεται στις πλαγιές. Ένα ακόμα ύψωμα που τόσα χρόνια ατενίζαμε από κάτω προστέθηκε στην ορειβατική μας ατζέντα.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, February 15, 2004 at 16:25:22 (EST)

Αντίκυρα - νέο αναρριχητικό πεδίο
Ένα νέο αναρριχητικό πεδίο δημιουργήθηκε στα βράχια πάνω από τα Αντίκυρα (χωριό της Βοιωτίας κοντά στο Δίστομο) από τους Νίκο Λαγανάκο και Ελένη Παναγιώτου . Η περιοχή κυριολεκτικά βρίθει από βράχια και οι δυνατότητες για άνοιγμα διαδρομών διαφόρων βαθμών δυσκολίας πάρα πολλές. Προς το παρόν έχουν ανοιχτεί οι εξής διαδρομές: Δεσφίνα 26 μ. 1R(Κοινό με αυτό της Αντίκυρα) Δυσκολία V+ Αντίκυρα (Δυσκολία V-) 5γκολό + 1 ρελέ. Υψομετρική Διαφορά 26 μ. Ανάπτυγμα λίγο περισσότερο. Αυτό σημαίνει πως μπορείτε να κάνετε ραπέλ με ένα σχοινί 50 m (φτάνει οριακά!!) αλλά θα χρειαστείτε μια προέκταση τουλάχιστον 2 m ή ένα σχοινί 60 m για την περίπτωση που την “ πάτε ” επικεφαλής ή top rope. Δίστομο ( Δυσκολία IV+ ) Υψομετρική Διαφορά. 25μ ασφαλισμένη με ρελέ και 5 γκολό. Ανέλιξη direct (Project) ,( ή Alma Libre !!!) Ανέλιξη 2 σχοινιές., 1η σχοινιά 35 m περίπου 1R (χημικό), 7g, Δυσκολία V+ - VI- 2η σχοινιά 30 m περίπου. 1R (χημικό), 4g, Δυσκολία: Η επιστροφή γίνεται από τα δυο ραπελόκαρφα που αναφέραμε. Γερακίνα 1R Φοβία ( R, 1g ) Δυο ακόμα μικρά friends στερεωμένα στον ίδιο βράχο συμπληρώνουν την ασφάλειά μας. Το ρελέ είναι κοινό με το πρώτο ρελέ του δρόμου των κατσικιών (Βλέπε πιο κάτω). Skertzo ( R κοινό με την Φοβία, ) Δρόμος των κατσικιών ( Friends, καρύδια, ιμάντες ). Γενική δυσκολία IV- , αναγνωριστική Μοναξιά 1R,5g 23m V+ Project 23m VII (VII+;) Nirvana (ή Μοναξιά) V; Τοποθέτηση χημικού βύσματος (βιδοθηλιά) για ρελέ στις 26/7/03. Project 23m (VI+;) Προσέγγιση: Βγαίνουμε από την πόλη(Αντίκυρα) και παίρνουμε τον δρόμο δεξιά για Δεσφίνα. Φτάνοντας σε χαρακτηριστικό τσιμέντινο σκέπαστρο-στάση λεωφορείων, βλέπουμε μια ταμπέλα που γράφει: Ποταμοί – Βάλτος – Πρόσαγος. Στο σημείο αυτό δεξιά, υπάρχει ένας χωματόδρομος που οδηγεί σ’ ένα μικρό κτίσμα (αντλιοστάσιο) εκεί είναι και το πεδίο με τις διαδρομές . Όλες οι διαδρομές μπορούν να γίνουν με friends καρύδια και ιμάντες.
Ν.Λαγανάκος - Ε. Παναγιώτου
Αθήνα , Ελλάδα - Tuesday, January 27, 2004 at 17:03:36 (EST)

ο κρύος Μπούρινος 6.1.04
¶λλη μια ανάβαση στο κοντινό βουνό μας, το Μπούρινο (Βούρινο τον αποκαλούν οι επίσημοι) από την ανατολική του κόψη. Ήμασταν τρεις: Γιώργος Μπουρνιώτης, ιατρικός σύμβουλος από Αιανή, Τάκης Δραγατσίκας, φυσικός από Κοζάνη και Θαν Καλλιανιώτης, ιστορικός από Αιανή -είχαν δηλώσει κι άλλοι ότι θα έρθουν, αλλά μάλλον αποκοιμήθηκαν αποκαμωμένοι από τα δυνατά πιοτά και τα τσιγάρα των προηγούμενων ημερών. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε με θερμοκρασία μείον 10 περίπου,ιδανική για πορεία. Η πάνω στρώση του χιονιού μαλακή, η κάτω παγωμένη. Δυνατός, κρύος αέρας σε όλη τη διαδρομή και κάπου πήρε να ρίχνει μερικές νιφάδες. Στα 1600 υψόμετρο ίχνη αρκούδας, το ξέραμε ήδη από κυνηγούς ότι υπήρχε ή, μάλλον, περνά συχνά από κει. Το χιόνι στα έλατα παγωμένο και τα βράχια της κορυφής σχεδόν όλα καλυμμένα. Εισηγήθηκα να μην περάσουμε από το "σκαλί του Μπουρνιώτη" ή το "σκαλί της Νατάσας", όπως καλέσαμε τότε για πρώτη φορά το μοναδικό δύσκολο (το χειμώνα μόνο) σημείο της διαδρομής, όπου δεν πρέπει να γλυστρήσει κανείς διότι κοντά χάσκει τεράστιος κίνδυνος, αλλά να πάρουμε το ασφαλές λούκι, όμως η πρόταση δεν έγινε δεκτή. Τρεισήμισι ώρες κράτησε η ανάβαση καθώς πηγαίναμε χαλαρά, ενώ μιάμισι κάναμε στην κατάβαση αφού σχεδόν τρέχαμε. Πρώτη φορά ανεβήκαμε με τόσο κρύο.
Θαν Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Friday, January 16, 2004 at 14:58:09 (EST)

Quiz. Oιτη-Βελούχι
Μπορώ από την κορυφή της Οίτης 2150μ να φτάσω βελούχι 2315 από διαδρομή χωρίς να κατέβω κάτω από υψόμετρο 1000μ.; Αν ναι από ποια διαδρομή;
Διάκος
Lamia, - Wednesday, December 17, 2003 at 10:45:55 (EST)

Expedition 2004 Pakistan
We take this opportunity to introduce ourselves as pioneers in adventure tourism in Pakistan. Ours was the first company to introduce treks and organize mountaineering expeditions in the Karakorams. Since our inception in 1978 we have had the opportunity to provide services to innumerable mountaineering expeditions and treks from all over the world. We take pride of the fact that our entire team including the management belong to remote valleys of the mountain ranges. This enables them to understand the local cultures, beliefs and areas in greater depth than people who come from lower plains of the country. Also we are providing full board services for expeditions to Mustag Ata in China. Please see our new website www.karakurum.com.pk for planned expeditions in 2004. EXPEDITION DATES FOR YEAR 2004 IN PAKISTAN 1. BROAD PEAK EXPEDITION PAKISTAN Joining Dates in Islamabad - June 13 and June 25. No. of Days in Pakistan: Total 45 days. No. of Days for approach and Climb: Total: 34 Days. 2. GASHERBRUM I & II EXPEDITION PAKISTAN Joining Dates in Islamabad - June 15 and July 1 No. of Days in Pakistan: Total 55 days. No. of Days for approach and Climb: Total: 44 Days 3. DIRAN PEAK EXPEDITION PAKISTAN Joining Dates in Islamabad - July 10 No. of Days in Pakistan: Total 34 days. No. of Days for approach and Climb: Total: 29 Days 4. TIRICH MIR EXPEDITIONS PAKISTAN Joining Dates in Islamabad - July 25 No. of Days in Pakistan: Total 33 days. No. of Days for approach and Climb: Total: 23 Days. 5, SPANTIK PEAK EXPEDITION PAKISTAN Joining Dates in Islamabad - July 15 and July 31 N
Karakorum Treks & Tours
karakoram, Pakistan - Monday, November 10, 2003 at 04:31:01 (EST)

Επισημάνσεις για την διαδρομή : Υπάτη - Καταφύγιο Οίτης
Φτάνοντας στην πλατεία της Υπάτης ανηφορίζουμε στον δρομο όπου βρίσκεται το δημαρχείο για να βρούμε το μονοπάτι. Στο τέλος του δρόμου στρίβουμε δεξιά και στον πρώτο δρόμο αριστερά. Μετά από απανωτές στροφές αφήνετε τον δρόμο και μπαίνετε σε υποτυπώδες μονοπάτι. Χαρακτηριστικό των πρώτων μέτρων της διαδρομής είναι η μεγάλη κλίση Το μονοπάτι στην συνέχεια δεν είναι καλά σημαδεμένο. Επίσης Πολλά πεσμένα δέντρα αλλά και η πυκνή σε ορισμένα σημεία βλάστηση "κλείνουν" κατά διαστήματα το μονοπάτι. Σημείο προσοχής αποτελεί το σημείο μετά και το πέρασμά μας από το ρυάκι δίπλα στον Πλάτανο. Υπάρχει ένα σημάδι πιο πάνω το οποίο μας βγάζει σε ένα ξέφωτο με έναν δασικό δρόμο. Στις 29/8/2003 υπήρχε στο σημείο αυτό ένα εγκαταλελειμμένο αμάξι και μια καλύβα. Στο σημείο λοιπόν αυτό δεν υπάρχει καθόλου σήμανση και θα πρέπει να εξασκήσετε τις μαντικές σας ικανότητες αφού και ο χάρτης δεν προσδιορίζει συγκεκριμένα προς τα που συνεχίζουμε. Στο συγκεκριμένο λοιπόν κομμάτι της διαδρομής παίρνεται τον δρόμο αριστερά και στα 50μ συναντάτε μια πηγή κάτω από δέντρο. 10μ πιο πάνω και χωρίς σήμανση υπάρχει στα δεξιά μας ένας μικρός δρόμος που ανηφορίζει. Μετά από κάποια μέτρα θα διαπιστώσετε και αχνά κόκκινα σημάδια. Είστε πάλι σε σημαδεμένο μονοπάτι. Απο κει και πέρα και μέχρι το καταφύγιο το μονοπάτι είναι σημαδεμένο χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν ανεβείται για πρώτη φορά δεν θα δυσκολευτείται. ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ -ΚΟΡΥΦΗ Απο το καταφύγιο μέχρι την κορυφή δεν υπάρχει σήμανση. Φτάνετε εύκολα μέσω του δρόμου στο διάσελο από το οποίο υπάρχει νοητό μονοπάτι για την κορυφή ¨Πύργος¨ . Ο ¨Πύργος¨είναι ακριβώς στον νότο . Περνάτε περιφερειακά τα πρώτα βουναλάκια τα οποία είναι δεξιά σας και κατεβαίνεται σε βοσκοτόπια. Βλέπετε στα νότια 2 κορυφές. Πίσω από αυτές είναι ο Πύργος. Η ανάβαση είναι σχετικά εύκολη. Στον Πύργο υπάρχει τριγωνομετρικό σημείο ευδιάκριτο από μακρυά. Καλή ανάβαση Υ.Γ Θα ήταν φρόνιμο ο Ε.Ο.Σ Λαμίας να σημαδέψει καλύτερα το μονοπάτι καθώς και να το καθαρίσει διότι πρόκεται για μια φανταστική διαδρομή μέσα στον εθνικό δρυμό της Όίτης.
Τζεβελέκος Γιώργος
Αθήνα, Ελλάδα - Wednesday, September 03, 2003 at 17:46:31 (EDT)

Geocaching στην Πάρνηθα
Με αφορμή πρόσφατη πεζοπορική εκδρομή μας στην Πάρνηθα και διαπιστώνοντας την απουσία cache sites πλησίον της πόλεως των Αθηνών, δημιουργήσαμε ένα στην Πάρνηθα. Όσοι πιστοί... ανακαλύψατε ! http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?ID=68387
Ν.Τ.
Αθήνα, - Friday, July 11, 2003 at 05:43:12 (EDT)

Σελίδα με πεζοπορικές διαδρομές (Πήλιο, Χελμός, Αγκίστρι, Μέθανα, Καιθαιρώνας...)
Στη σελίδα http://www.geocities.com/linospapa θα βρείτε πληροφορίες για πεζοπορικές διαδρομές. Η διαδρομές είναι προς το παρόν λίγες αλλά έχω αρκετό υλικό ακόμα να προσθέσω καθώς και πολλές διαδρομές που θα ήθελα ακόμα να κάνω... Στη σελίδα θα βρείτε προς το παρόν περιγραφές, φωτογραφίες και υποτυπώδη σχεδιαγράμματα για πέντε κυρίως διαδρομές στο Πήλιο, το Χελμό, τα Μέθανα, το Αγκίστρι και τον Κιθαιρώνα. Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους του ορειβατείν!
Λίνος Παπαχρήστου
Αθήνα, Ελλάδα - Thursday, May 15, 2003 at 17:32:44 (EDT)

Νυμφαίο –Πολυκέρασος 25 Απρίλη 2003
Είχαμε σχεδιάσει, οι Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι να κάνουμε με τα ΜΤΒ τη χωμάτινη διαδρομή από το Νυμφαίο Φλώρινας στο χωριό Πολυκέρασος Καστοριάς με εκκίνηση από το Νυμφαίο, όπου πήγαμε με αυτοκίνητα. Μετά από έναν τονωτικό καφέ στο παραδοσιακό καφέ «Λινούρια» ξεκινήσαμε μέσα στο κρύο προς τα ΒΔ, ενώ η ομίχλη κάλυπτε το Βίτσι. Βγαίνοντας έξω από το χωριό το οδόστρωμα είχε κυριευτεί από νερά που έτρεχαν πλούσια προς τα κάτω. Μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω μαλακό χιόνι πάνω από μισό μέτρο σκέπαζε όλο το δρόμο. Λαμβάνοντας τα ποδήλατα στον ώμο περπατήσαμε λίγο, αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε. Τα ίχνη μιας μεγάλης αρκούδας πάνω στο χιόνι μας έκαναν να χαρούμε που άγρια ζώα υπάρχουν ακόμα, αλλά και να έχουμε το νου μας. Επιστρέψαμε τροχοδρομώντας στην αρχή μέσα από ένα ρυάκι. Μετά βγήκαμε στο σε ένα μεγάλο λιβάδι και συνεχίσαμε μέσα στο δάσος, ακολουθώντας εγκαταλειμμένα μονοπάτια. Πλησιάζοντας στο χωριό κατευθυνθήκαμε από τη βουνοπλαγιά προς τις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου και μετά από μια ολισθηρότατη κατηφόρα μέσα στις οξιές φτάσαμε στον Αρκτούρο, όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο. Επιστροφή πάλι στα Λινούρια για αναψυκτικό και μετά ασφαλτοκατηφόρα ως τον Αετό, όπου ανεβήκαμε στα αυτοκίνητα. Παρόλο που ο σκοπός μας ήταν άλλος, η διαδρομή που κάναμε ήταν εξαίρετη: χιόνια, αρκούδες, νερά, λιβάδια, ιδανικό κρύο.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Friday, May 02, 2003 at 12:09:57 (EDT)

ΣΑΜΟΣ-ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ.
ΝΕΟ ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ "ΕΥΠΑΛΗΝΙΟΥ ΟΡΗΓΜΑΤΟΣ" ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥ. "EFPALINIO" SECTOR 1.AIRPORT 6b/13m. 2.DORYSA 5+/13m. 3.WAY TO HORA 6a/11m. 4.WARM UP 5/11m. 5.SUNRISE 6b/11m 6.WINDY CORNER 6a+/13m. 7.FINGERTIPS 6c/14m. p.s.ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΕΧΟΥΝ ΡΕΛΕ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕΤΑΚΙΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΑΜΟΣ-ΣΑΜΟΣ, ΕΛΛΑΣ - Wednesday, April 30, 2003 at 06:02:11 (EDT)

trekking ΘΡΑΚΗ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΑΘΗΝΑ, ΕΛΛΑΔΑ - Sunday, April 27, 2003 at 22:33:25 (EDT)

TREKKING ΘΡΑΚΗ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΘΡΑΚΗ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΑΘΗΝΑ, ΕΛΛΑΔΑ - Sunday, April 27, 2003 at 22:19:20 (EDT)

Διαδρομές στη Σάμο
Διαδρομές 1) Ποτάμι - Μικρό Σεϊτάνι - Μεγάλο Σεϊτάνι - Δρακαίους (3 ώρες) Η διαδρομή που θα περιγράψουμε είναι μια ολοήμερη, εύκολη και ευχάριστη καλοκαιρινή διαδρομή. Σαν αφετηρία έχουμε το τέλος του ασφαλτόδρομου στην περιοχή ποτάμι, 2 χιλιόμετρα μακριά απο το λιμάνι του καρλοβάσου. Εκεί μπορείτε να φτάσετε με ταξί (περίπου 2.5 ευρό απο τη πλατεία του Καρλοβάσου), με ποδήλατο ή με τα πόδια. Στο τέλος της ασφάλτου ξεκινάει ένας ανηφορικός χωματόδρομος τον οποίο και ακολουθούμε. Προσπερνάμε το πρώτο παρακλάδι του δρόμου που στρίβει αριστερά (απότομα) καθώς και το δεύτερο που στρίβει κατηφορικά δεξιά. Μετά από 200 περίπου μέτρα απο τη τελευταία διακλάδωση, θα δούμε ένα μικρό μονοπάτι που ξεκινάει δεξιά μας, με σηματοδοτημένη την αρχή του με έναν μικρό λόφο από πέτρες. Το μονοπάτι που ξεκινάει είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο, και ύστερα απο μια μικρή πορεία περίπου μισής ώρας, φτάνουμε στο μικρό Σεϊτάνι. Μια μικρή και πανέμορφη παραλία στην οποία μπορούμε να κάνουμε την πρώτη μας στάση για μπάνιο. Κατα τα λεγόμενα των κατοίκων του νησιού, το όνομα Σεϊτάνι, προέρχεται από την αγγλική λέξη "satan", που σημαίνει σατανάς. Ο λόγος της ονομασίας του ίσως να είναι η μεγάλης έντασης αέρας που πολλές φορές έρχεται μέσα από το μικρό αυτό φαράγγι. Στη συνέχεια κατευθηνόμαστε προς την ξύλινη σκάλα που βρίσκεται στο τέλος της μικρής παραλίας. Από εκεί το μονοπάτι συνεχίζει και σε 45 λεπτά βρισκόμαστε στο περίφημο Μεγάλο Σεϊτάνι. Μια τεράστια παραλία απο άμμο, που σε συνδιασμό με γραφικά σπιτάκια και τεράστιες ορθοπλαγιές, μαγεύουν όποιον βρεθεί εκεί. Στην παραλία αυτή έχουμε τη δυνατότητα να κατασκηνώσουμε. Λόγο του μεγέθους της, μπορούμε να βρούμε ένα ήσυχο μέρος όπου δεν θα μας ενοχλεί η πολυάριθμη κίνηση τουριστών. Στο μεγάλο Σεϊτάνι τελειώνει το φαράγγι που ξεκινάει απο την τοποθεσία Κακοπέρατο στα ορεινά της Σάμου. Το φαράγγι αυτό έχει διασχιστεί από μία μικρή ομάδα ατόμων με επικεφαλής τον γνωστό και μόνιμο πια κάτοικο του νησιού Γιάννη Αγιαννιωτάκη. Επίσης στην ορθπλαγιά στο κέντρο της παραλίας, έχει ανοιχτεί από τον Γ. Αγιαννιωτάκη μία μικρή αναρριχητική διαδρομή με φυσικές ασφάλειες, για την οποία όμως δεν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία. Αφού κάνουμε και το δεύτερό μας μπάνιο, μπορούμε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το μικρό και συμπαθητικό χωριουδάκι Δρακαίους. Το μονοπάτι στο τελευταίο αυτό κομμάτι της διαδρομής μας δεν είναι καλά διατηρημένο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να το χάσουμε. Χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε πως το χωριό Δρακαίοι βρίσκεται στα 200 μέτρα υψόμετρο, και πως το μονοπάτι καταλήγει σε ένα κομμάτι από καμμένα δέντρα. Αυτά ίσως σας βοηθήσουν να μήν μπλέξετε σε περιπέτειες. Καλό επίσης θα ήταν να σας τονίσουμε πως είναι αναγκαία η μεγάλη ποσότητα νερού. Το καλοκαίρι είναι πολύ ζεστό στα μέρη αυτά, και χωρίς νερό μάλλον θα ταλαιπωρηθείτε. Το τελευταίο κομμάτι του μονοπατιού ξεκινάει απο το τέλος του φαραγγιού, πίσω ακριβώς από τα λιγοστά σπίτια. Εκεί υπάρχει ένας τσιμεντένιος ανηφορικός διάδρομος τον οποίο και ακολουθούμε μέχρι να βρεθούμε πίσω από τα σπίτια. Από εκεί και πέρα, ένα έμπειρο μάτι μπορεί να ξεχωρίσει το μονοπάτι. Υστερα απο 1 ώρα περίπου θα βρεθούμε στην αρχή ενώς χωματόδρομου, ο οποίος οδηγεί στο χωριό σε δέκα περίπου λεπτά. Εκεί, στο κέντρο του χωριού, μπορείτε να να φάτε σε μία από τις ντόπιες ταβέρνες, φτηνά και όμορφα. Ο μόνος τρόπος για να φτάσετε στο χωριό αυτό εκτός από την διαδρομή που αναφέραμε, είναι κάνοντας τον γύρο του νησιού με το αμάξι. Η απόσταση είναι αρκετά μεγάλη και κουραστική, λόγο των πολλών στροφών του δρόμου. Τέλος, για τους λάτρες της ποιοτικής αναρρίχησης, μετά το χωριό, και σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων, πάνω ακριβώς στον δρόμο, υπάρχει μια ορθοπλαγιά ασβεστόλιθου εκατό μέτρων. Ισως η καλύτερη ποιότητα βράχου που μπορείτε να βρείτε στο νησί! Εκεί ο Γ. Αγιαννιωτάκης έχει ανοίξει μία διαδρομή δύο σχοινιές. Για την επανάληψή της θα χρειαστείτε διπλά σχονιά, δώδεκα σετάκια καθώς και μία σειρά friends. Η πρώτη σκοινιά είναι VII, ενώ η δεύτερη VII+ (VIII-). Ίσως η ομορφότερη αισθητικά διαδρομή που θα έχετε την ευκαιρία να κάνετε στη Σάμο! Μην τη χάσετε! 2) Κοσμαδαίοι - Κακοπέρατο - Πριόνια - Βίγλα (1443μ) - Βοτσαλάκια (6 - 7 ώρες) Για αφετηρία έχουμε το χωριό Κοσμαδαίους, το οποίο βρίσκεται περίπου στα 12 χιλιόμετρα από το Καρλόβασι. Μπορείτε να πάτε είτε με ένα ταξί (περίπου 6 ευρό) ή με το ποδήλατο (περίπου 2.30 ώρες κουραστικής ανηφόρας). Από εκεί ακολουθούμε τον μοναδικό χωματόδρομο που ξεκινά από το χωριό και κατευθύνεται μέσα στο δάσος. Αφού περπατήσουμε για περίπου 25 λεπτά, θα βρούμε μία μικρή διχάλα, στην οποία θα στρήψουμε κατηφορικά δεξιά. Σε πέντε περίπου λεπτά θα βρεθούμε έξω ακριβώς από ένα μοναστήρι. Αν περάσουμε το μοναστήρι και στρίψουμε δεξιά, θα βρεθούμε σε ένα μικρό και καλογραμμένο μονοπάτι. Αν το ακολουθήσουμε, σε 15 λεπτά θα βρεθούμε σε ένα μικρό σπήλαιο, στο οποίο υπάρχει μια μικρή εκκλησία. Το μονοπάτι είναι φανταστικό, μιας και μπένει μέσα στο φαράγγι του Κακοπέρατου, και βρίσκεσαι συνέχεια στο χείλος του γκρεμού! Μην φοβάστε όμως, μιας και στα δύσκολα σημεία έχουν βάλει κάγκελα! Ίσως ένα απο τα πιο εντυπωσιακά μέρη που μπορείτε να επισκευτείτε στη Σάμο. Στη συνέχεια, ακολουθούμε το μονοπάτι ξανά πίσω στο Μοναστήρι. Αφού φτάσουμε, στρίβουμε δεξιά και φτάνουμε σε μερικά μελίσσια. Από εδώ ουσιαστικά ξεκινάει και η ανηφορική μας πορεία. Δυστυχώς όμως από εδω και πέρα δεν υπάρχει μονοπάτι! Γι'αυτό ίσως δεν θα ήταν σωστό να πρόσπαθήσετε να ανέβεται το βουνό ενώ έχει ομίχλη. Βέβαια είναι σχετικά αδύνατο να χαθείς, αλλα μιας και υπάρχουν πολλά γρέμια στη περιοχή, καλό θα ήταν άν πάτε για πρώτη φορά να μήν το επιχειρήσετε. Μπαίνουμε μέσα στο δάσος, ακολουθώντας πάντα δυτική πορεία, και συνέχεια ανηφορική. Ύστερα από περίπου 20 λεπτά βγαίνουμε από το δάσος, και πια μπορούμε να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τη θέα. Συνεχίζουμε την ανηφορική πορεία, και σε 30 λεπτά βρισκόμαστε σε ένα μικρό οροπέδιο, από το οποίο έχουμε τρομερή θέα. Στα δυτικά μας ορθώνεται η μικρή κορυφή Πριόνια. Συνεχίζουμε με στόχο τη μικρή αυτή κορυφή. Η κλίση είναι μεγάλη, και η ανάβαση κουραστική. Ύστερα από 45 λεπτά φτάνουμε στην κορυφή Πριόνια, και μπορούμε πια να απολάυσουμε την πανέμορφη θέα. Όλο το Καρλόβασι φαίνεται στα Βορειοανατολικά, η Ικαρία στα δυτικά και άν είμαστε τυχεροί θα μπορέσουμε να δούμε τη Χίο στα Βόρεια. Η ανάβαση έχει σχεδόν τελειώσει. Ακολουθούμε την πολύ όμορφη κορυφογραμμή προς τα Νότια, και σε 40 λεπτά βρισκόμαστε πλέον στη ψηλότερη κορυφή της Σάμου, τη Βίγλα (1443μ).Η θέα απερίγραπτη, μας αποζημειώνει για την κουραστική μας ανάβαση. Αφού ξεκουραστούμε καλά και απολάυσουμε το τοπίο, μπορουμε να κατευθυνθούμε ανατολικά, και αφού φτάσουμε στο πρώτο ίσιωμα, θα βρούμε το μονοπάτι που οδηγεί στα Βοτσαλάκια. Από το σημέιο αυτό, σε 30 περίπου λεπτά θα βρεθούμε σε μία μικρή εκκλησία. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται προσοχή να μήν χάσεται το μονοπάτι, μιας και είναι αδύνατη άλλη παραλλαγή αυτού. Ο νότιος Κέρκης είναι όλο γκρέμια, και άν χαθείτε, τότε ίσως τα πράγματα γίνουν πολύ επικίνδυνα. Ακολουθώντας το μονοπάτι, και ύστερα απο μία κουραστική κατάβαση 2 ωρών θα βρεθούμε στον χωματόδρομο που οδηγεί στο χωριό Βοτσαλάκια. Εκεί μπορούμε να κάνουμε μπάνιο σε μία από τις πιο όμορφες παραλίες της Σάμου ή να επισκευτούμε το σπήλαιο του Πηθαγόρα.
Δημήτρης Μεϊντάνης
- Monday, April 21, 2003 at 03:46:01 (EDT)

Οι ΟΡΑΙΟΙ στα Καζάνια Βεντζίων 29.3.03
Είχαμε ακούσει αρκετές ιστορίες για το αντάρτικο νοσοκομείο (1947 -49) στην παραποτάμια θέση Καζάνια Βεντζίων, αλλά δεν γνωρίζαμε την ακριβή θέση του. Αφού επισκεφτήκαμε τη μοναδική τοξωτή πέτρινη γέφυρα των Βεντζίων στο Κέντρο, που χρειάζεται γενναία επισκευή, ξεφορτώσαμε τα ΜΤΒ στο Νησί. Ήμασταν οι Γιάννης Θεοδοσιάδης (οικοδόμος), Στέλιος Μπούκος (ενδυματολόγος), Σωτήρης Σιουτζιούκης (γραφίστας) και Θανάσης Καλλιανιώτης (ιστορικός) μέλη της ομάδας ΟΡΑΙΟΙ (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι). Παίρνοντας έναν χωματόδρομο μερικών χιλιομέτρων φτάσαμε στη θέση Τρανοβέντζι, όπου υπήρχε παλαιότερος οικισμός, αφού αφθονούν εκεί πήλινα θραύσματα όλων των ειδών. Μετά μπήκαμε στο κατηφορικό δάσος, όπου για δεκαετίες κανείς δεν πάτησε μέσα το πόδι του και τα ημεράδια (ήμεροι δρυς), τα κέδρα και οι αγριοτριανταφυλλιές εμπόδιζαν υπέρμετρα όλη την πορεία. Κουβαλώντας συνεχώς τα ΜΤΒ στον ώμο, διασχίσαμε τον λάκκο «Βυρό» και ύστερα από λίγη ώρα βγήκαμε στον Αλιάκμονα, με το καθαρό του νερό να τρέχει άγριο. Κροκαλοπαγή βράχια που έπεσαν από το σεισμό στην όχθη του ποταμού μας ανάγκασαν να αλλάξουμε πορεία και να ανεβούμε μιαν απότομη πλαγιά. Σε ένα πλατό της εμφιλοχώρησε διχογνωμία, λόγω κούρασης, ανάμεσά μας για την μέλλουσα πορεία, καθώς είχε περάσει το μεσημέρι κι ακόμα παιδευόμασταν μέσα στο δάσος χωρίς καλή ορατότητα. Τελικά αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στην Αγάπη και πράγματι μετά από 1 ώρα κουβάλημα και άλλη μισή ποδηλασία φτάσαμε στο καφενείο της. Αμέσως δύο από μας τρέξαμε με τα ΜΤΒ άλλα 15 χμ. δρόμο (άσφαλτο) και μέσω Ιτέας φτάσαμε στα αυτοκίνητά μας που ήταν στο Νησί, τα οποία φέραμε στην Αγάπη. Έρχονταν το δειλινό. Παρά το συνεχές κουβάλημα των ΜΤΒ στα χέρια (ούτε το νοσοκομείο το βρήκαμε) και τα νεύρα μερικών της παρέας η διαδρομή ήταν θαυμάσια για την πρωτόγονη αγριάδα και την «πύκνα» της βλάστησης. Έπαινο αξίζει ο Σωτήρης, που αν και είχε χρόνια να ανεβεί σε ποδήλατο ή να περπατήσει στο δάσος, έβγαλε με σχετική άνεση αυτή την απαιτητικότατη διαδρομή. Τα Καζάνια, αυτό το εξαίρετο μέρος, μπορεί κανείς να το επισκεφτεί με τα πόδια εύκολα από τη μεριά της Αγάπης και να επιστρέψει πάλι πίσω. Η δικιά μας διαδρομή είναι μόνο για τους τολμηρούς και τους ανδρείους της κούρασης.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Monday, March 31, 2003 at 17:30:07 (EST)

ΝΕΟ ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ
ΠΕΡΙΟΧΗ "ΖΩΟΔΟΧΟ ΠΗΓΗ" ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΔΕΞΑΜΕΝΗ" 1.ΜΟΝΟΚΕΡΟΣ-6b-27m. 2.ΠΗΓΑΣΟΣ-5-14m. 3.SEA VIEW-6a,6a+,27m. 4.ΚΕΡΒΕΡΟΣ-5,15m. 5.ΣΦΗΓΚΟΦΩΛΙΑ-5,15m. 6.ΒΟΥΚΕΦΑΛΑΣ-6a,25m. 7.LIBERACION-6a+,22m. ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕΤΑΚΙΑ(10τεμ.) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
MARIOS KAYIOPULOS
samos, samos - Friday, March 28, 2003 at 05:50:53 (EST)

Μουρίκι 23.2.03
Ξεκινήσαμε με αυτοκίνητα από την Αιανή οι ΟΡ.ΑΙ.ΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι) κατά τις 11 το μεσημέρι, γιατί πριν χιόνιζε κάπως και είχε και ομίχλες στα γύρω βουνά. Πλησιάζοντας είδαμε φορτωμένο χιόνι το Σινιάτσικο, αλλά επειδή αυτό ήταν μαλακό, καταλάβαμε ότι δεν θα προλαβαίναμε να κορυφίσουμε. Γι αυτό διαλέξαμε το ταπεινό Μουρίκι (περίπου 40.48 N και 21.29 E με υψ. 1703) που ορθώνεται ΒΔ της Βλάστης. Ανεβήκαμε με τα αυτοκίνητα ως τη διασταύρωση ξενοδοχείου Τζαβέλα και εκκλησίας Αγίου Παντελεήμονος. Υψομετρικά η κορυφή απείχε 200 περίπου μέτρα από την αφετηρία, οπότε θα χρειάζονταν λιγότερο από μία ώρα με φυσιολογικές συνθήκες. Πιάσαμε την πλαγιά, η θερμοκρασία -7, αλλά το χιόνι μαλακό και εκτυφλωτικό μέσα στο θρασύ ήλιο. Ευτυχώς για 200 μέτρα το είχε πατήσει ένα μηχανοκίνητο σκι, οπότε βαδίσαμε σχετικά άνετα. Μετά άρχισαν τα δύσκολα. Συνεχή βουλιάγματα ως τους μηρούς μέσα στο χιόνι. Δοκιμάσαμε να βαδίσουμε στο ανήλιο, αλλά πάλι η ίδια κατάσταση. Προσπαθώντας να μαντέψουμε που θα υπήρχε λιγότερο χιόνι ανεβαίναμε σταθερά, κοιτάζοντας το Σινιάτσικο που έπαιζε μέσα στην ομίχλη και τα χωριά Βλάστη και το Σισάνι. Λίγο πριν από την κορυφή η θέα άρχισε να ανοίγει. Βλέπαμε μιαν άκρη μόνο της λίμνης της Καστοριάς, αφού το ύψωμα Γκάμπρες μας έκρυβε την υπόλοιπη. Το Βίτσι κάτασπρο, όπως και το Βέρμιο, που φαίνονταν αχνά. Βγήκαμε στη βραχώδη κορυφή του Μουρικίου μετά από μία ώρα, αφού το χιόνι διπλασιάζει τις αποστάσεις. Τραβήξαμε τις κλασικές φωτογραφίες και χαράξαμε (νέο) δρομολόγιο επιστροφής. Χορεύοντας κυριολεκτικά κατηφορίσαμε την απότομη νότια πλαγιά, αλλά σε λίγο πέσαμε σε ένα ήμερο λούκι με βαθύτατο χιόνι, έτσι ώστε αρκετές φορές να κολλάμε ως τη μέση. Με δυσκολία το περάσαμε και φτάσαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος. Από κει ως το αυτοκίνητο βαδίσαμε με άνεση, καθώς το χιόνι του δρόμου που δεν φαίνονταν ήταν σχετικά παγωμένο. Ένας ψυχρός αέρας δρόσιζε τους ιδρωμένου σκούφους, ενώ απολαμβάναμε τον ήχο του τριξίματος του χιονιού κάτω από τις μπότες. Δύο συνολικά ώρες χρειάζεται το χειμώνα η υπόθεση Μουρίκι και η διαδρομή αυτή συνιστάται σε όσους θέλουν να κάνουν κορυφή γρήγορα και σχετικά άνετα. Η μικρή αυτή ανάβαση μπορεί να συνδυαστεί με έναν καφέ ή διαμονή στο θαυμάσιο ξενοχοδείο του Τζαβέλα και τσίπουρο με μεζέ στη Βλάστη και με καλή ορατότητα βλέπει κανείς όλη σχεδόν την περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Wednesday, February 26, 2003 at 13:48:25 (EST)

Οι ΟΡΑΙΟΙ στο Σινιάτσικο, το βουνό της άσπρης ομίχλης 18.1.03
Πάντα προκαλεί το Σινιάτσικο από τις αρχές του χειμώνα ως το τέλος του, είναι το πρώτο βουνό της περιοχής μας που «πιάνει» ένα εξαίρετο άσπρο χιόνι. Για αυτό, λοιπόν, αποφασίσαμε ακόμα μια φορά να νιώσουμε τη συγκίνηση του χρώματός του. Σάββατο πρωί ξεκινήσαμε από την Αιανή μέσα σε μια παιχνιδιάρικη ομίχλη. Ανεβαίνοντας προς το καταφύγιο του ΧΟΟΠ Πτολεμαϊδας βάλαμε τις αλυσίδες, αλλά η ομίχλη επέμενε. Αφήσαμε το αυτοκίνητο εκεί και κατευθυνθήκαμε προς τη βρύση Κεραμίδα που ρέει στη βάση της βόρειας πλαγιάς, συναντώντας στο δρόμο μας μια μεγάλη ομάδα καλοντυμένων νεολαίων. Ήταν τρεις σχολές ορειβασίας από Θεσσαλονίκη και Γιάννενα νομίζω, που είχαν αποφασίσει να μην ανεβούν, όχι λόγω του παγερού αέρα που «ξύριζε», αλλά μάλλον λόγω της ομίχλης. Εμείς προχωρήσαμε, χωρίς γκραμπόν, αφού το χιόνι δεν είχε παγώσει τελειωτικά και φτάσαμε ως τη βάση της ορθοπλαγιάς. Εκεί λυγίσαμε κι εμείς, εξ αιτίας της ομίχλης που δεν μας επέτρεπε να παρατηρήσουμε την εξαίσια θέα των τριγύρω βουνών, και γυρίσαμε πίσω. Μιλήσαμε λιγάκι με τα παιδιά των σχολών που είχαν καταυλιστεί στο καταφύγιο και κατηφορίσαμε για τη Βλάστη (Μπλάτσι) όπου ήπιαμε ένα τσίπουρο. Επιστρέφοντας συναντήσαμε στον παγωμένο δρόμο δύο καλά εξοπλισμένους μαουντενάδες της Πτολεμαϊδας να ανεβαίνουν με τα ποδήλατά τους στο χωριό. Το Σινιάτσικο είναι ακόμα εκεί κι αυτές τις μέρες μας προκαλεί ακόμα περισσότερο, με το έκθαμβο άσπρο του.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Thursday, January 30, 2003 at 13:07:42 (EST)

testing
maria boogert <marboo@oreivatein.com>
- Sunday, December 08, 2002 at 12:46:29 (EST)

Outdoor Site
Gia sas oreivatein omada: maybe our site is interresting for you. we offer all kind of outdoor activities in greece. we got lots of nice pictures and routedetails. greetings from germania Andreas Serafim
Serafim
Hausham, Germania - Saturday, November 30, 2002 at 10:45:32 (EST)

Λευκοπηγή 25.8.02
Ανάμεσα στις κλαρινοκρατούμενες πολιτιστικές εκδηλώσεις οι Λευκοπηγιώτες σκέφτηκαν να βάλουν ποδηλατικό αγώνα για ΜΤΒ, παράσταση δεξιοτεχνίας και τοξοβολία για ερασιτέχνες. Πήραμε μέρος ο Στέλιος Μπούκος (Ράφταμαν), ο Γιώργος Φτάκας (καθηγέτης) κι ο γράφων –ο Κορυφιστής δεν πρόλαβε. Η διαδρομή μετρήθηκε στα 6 περίπου χμ πάνω σε χωμάτινο δρόμο, χωράφι και μια μαλακιά μονοπάτινη κατηφόρα, καλοσημαδεμένη. Στην αρχή κινηθήκαμε αργά, αλλά μετά η αδρεναλίνη άναψε. Λεβεντόπαιδα στημένα στα κατάλληλα σημεία με μηχανάκια έδειχναν την ορθή κατεύθυνση στους ποδηλάτες. Τον αγώνα τελείωσαν όλοι, εκτός από έναν που εγκατέλειψε λόγω τεχνικού προβλήματος. Μετά παρακολουθήσαμε τους πιτσιρικάδες να δεξιοτεχνούν και τέλος ρίξαμε με τα τόξα ως βέροι Ινδιάνοι. Ήταν όλα τέλεια οργανωμένα. Θα έρθουμε και του χρόνου!
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, September 29, 2002 at 05:30:39 (EDT)

Εύαθλος 17.8.02
Ήταν ιδέα του Κορυφιστή να ποδηλατήσουμε την αθλητική διαδρομή του Εύαθλου με τη βοήθεια ενός χάρτη, οπότε από Αιανή φτάσαμε σε 3 ώρες στο χωριουδάκι Γανναδιό Σμόλικα, ένα παραδοσιακό, ήσυχο, τουριστικό μέρος. Πλακώσαμε την καλντεριμωτή κατηφόρα και περάσαμε γρήγορα τη Μόλιστα και το Μοναστήρι, αλλά μετά άρχισε ένας εξαντλητικός ανήφορος μέχρι να δούμε την κορυφή Κλέφτης. Η κατηφόρα ήταν σπέσιαλ καθώς είχαμε φόντο τη Γκαμήλα. Μετά ένας κουραστικός ανηφορικός άσφαλτος και μπήκαμε σε ένα θαυμάσιο μονοπάτι, ό,τι πιο εξαίρετο για μας και για όλους. Στο χωριό Πηγή άρχισε πάλι η ανηφόρα, είχα μπουχτίσει, ενώ ο Κορυφιστής έφυγε μπροστά και μην τον είδατε! Πλακώθηκα, λοιπόν, αφού κανείς πια δεν με πίεζε, στις δροσερότατες μούρες (βατόμουρα) του βουνού και σεργιάνιζα ποδηλατώντας στην ανηφόρα. Είχε περάσει κανένα τετράωρο, όταν με τηλεφώνησε εκμανής ο Κορυφιστής από την Κόνιτσα περιμένοντάς με. Εξ αιτίας μου είχε αφήσει το τελευταίο, φοβερότατο όπως είπε, κομμάτι της διαδρομής. Τρώγοντας σάντουιτς στο καφέ Πλάτανος της Κόνιτσας, σχεδιάσαμε να το κάνουμε μιαν άλλη φορά. «Δεν είμαστε και επαγγελματίες αθληταράδες, να κάνουμε σε δυο ώρες όλους αυτούς τους ανήφορους»! τον κουλάρησα. Κόνιτσα –Γανναδιό μας βγήκε η πίστη στην άσφαλτο, να ποδηλατούμε δίπλα από ραλίστες φορτηγατζήδες και τρελαμένους ΙΧήδες! Γυρνώντας, σταματήσαμε για φαϊ σε νόστιμη ταβέρνα του Πενταλόφου. Μας μένει το επόμενο κομμάτι!
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, September 29, 2002 at 05:28:46 (EDT)

Όλυμπος 2.8.02
Με το νεοαγορασμένο τζιπ του Ντύλαν από Αιανή φτάσαμε στο ΚΕΟΑΧ (στρατόπεδο χιονοδρόμων) Ελασσόνας, ο Ανάργυρος Φτάκας (Ντύλαν), ο Γιώργος Μπουρνιώτης (Κορυφιστής), ο Απόστολος Καραγιάννης και ο γράφων. Στον ανήφορο του λιφτ ο Απόστολος είχε κουραστεί, αλλά με πείσμα έβγαλε και τον υπόλοιπο ώσπου να φτάσουμε στο ίσιωμα Δ του Αγίου Αντωνίου. Από κει το περπάτημα ήταν απλή βόλτα, περάσαμε Ν του Σκολιού και στην Κακιά Σκάλα συναντήσαμε χριστιανόπαιδες από Αμερική και Λάρισα να ανεβαίνουν στο Μύτικα. Μια κάτασπρη, υγρή ομίχλη έπαιζε πότε με μας, πότε με το βουνό. Από το Μύτικα κατεβήκαμε για καφέ στο καταφύγιο του Γιόσου, μαζί με τον αφασιακό Αμερικάνο Ντύλαν Μόρρις που φορούσε ζόρικα σανδάλια. Μετά πίσω στο αμάξι, τροχαδόν μες στην ομίχλη, και από κει σε ταβέρνα της Ολυμπιάδας φάγαμε, ήπιαμε και πήραμε την απαραίτητη νικοτίνη μας. Να που ο Όλυμπος βγαίνει άνετα και μονοήμερα, ακόμα και από φρεσκότατους ορειβάτες όπως ο Απόστολος.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, September 29, 2002 at 05:27:14 (EDT)

Αιανή –Μπούρινος 27-28.6.02
Η απόφαση να ξεκινήσουμε μέσα από την πλατεία της Αιανής, να διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο του Ο. Σ. Σιάτιστας και να ανεβούμε το Μπούρινο είχε παρθεί πολύ πιο πριν. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, πρωί τρεις, ο Ανάργυρος Φτάκας (Ντύλαν), ο Κώστας Τσάγιας (Τέχνης) και ο γράφων (Αιανιώτης) με την προοπτική αργότερα να έρθει να μας βρει ο ¶ρτζης Γκαραλιός. Στο χωριό Χτένι ήπιαμε λεμονάδα και μετά πιάσαμε την κορυφογραμμή της Γκόλνας (1380 μ.). Χαϊδέψαμε χωρίς να κόψουμε το βουνίσιο τσάι και μπήκαμε στη σπηλιά του θησαυρού, όπου δικοί μας χωριανοί έσκαβαν μάταια και κρυφά για ένα εξάμηνο να βρουν αντάρτικες λίρες. Έπειτα πιάσαμε την πλουμιστή κατηφόρα της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού (Μισιό Νιρό) και ένα λαχανιαστό ανέβασμα μας έφερε στο καταφύγιο. Είχε περάσει το απόγευμα, όταν ήρθε ο ¶ρτζης, είχε χαθεί στο δρόμο, καθώς δεν τον ήξερε. Κοιμηθήκαμε άλλοι έξω κι άλλοι μέσα στην εκκλησία, επειδή στο κατά τα άλλα θαυμάσιο αυτό καταφύγιο, η ακαταστασία και η προχειρότητα δεν περιγράφονται. Το πρωί της επόμενης πιάσαμε το γλυκό μονοπάτι της κορυφής και περνώντας μέσα από έλατα και αλπικά χόρτα βγήκαμε στο Ντρισινίκο, την κορυφή, όπου συναντήσαμε δύο Κοζανίτες ορειβάτες, που είχαν έρθει από την πλευρά του χωριού Χρώμιο. Κατεβήκαμε κι εμείς στο μουσείο Μακεδονικού Αγώνα (Sabi -land) και από κει ήρθε ο Ευάγγελος Τζέλλος (Παλιός) με το αγροτικό και μας έφερε στο χωριό. Ήταν μια διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων, την οποία εκτελέσαμε αργά παρατηρώντας πολλά και συζητώντας ακόμα περισσότερα.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, September 29, 2002 at 05:25:44 (EDT)

ΟΛΥΜΠΟΣ - ΜΥΤΙΚΑΣ 28,29,30/6/2002
ΟΛΥΜΠΟΣ – ΜΥΤΙΚΑΣ 2.918μ (28,29,30/6/2002) Ήταν μια προγραμματισμένη ανάβαση και μια υπόσχεση ν’ ανεβούμε φέτος Ιούνιο στο βουνό των θεών. Είμαστε η ομάδα του www.e-ecology.gr, μια μικρή ομάδα, που είχε παιδιά, γυναίκες, νέους στον Όλυμπο, παλιούς και έμπειρους ορειβάτες. Όλοι κι όλοι εφτά! Η Ελίνα, η Βαγγελιώ, η Λένα, ο Κωστής, Ο Μπάμπης, ο Στέφανος κι ο Δημήτρης. Ό,τι και να γράψει κανείς για τον Όλυμπο θα είναι απλά μια επανάληψη, γιατί έχουν γραφεί τόσα πολλά, και από ειδικούς. Έχουν δημοσιευτεί βιβλία, χάρτες, φωτογραφικά άλμπουμ και αρκετές σελίδες στο internet. Παρά ταύτα όλοι οι ορειβάτες θεωρούν ιερή υποχρέωσή τους να ανέβουν στον Όλυμπο και να έχουν τη δική τους εμπειρία. Από τις αρχές Ιούνη και μέχρι τέλους Οκτώβρη είναι ανοιχτά τα καταφύγια για να φιλοξενήσουν τους τυχερούς. Βέβαια όλο το χρόνο ανεβαίνουν κάποιοι, παρά τις δυσκολίες που εμπεριέχει το εγχείρημα τους χειμερινούς μήνες. Για να ανέβει κανείς από το Λιτόχωρο έχει δύο δυνατότητες. Μία από το μονοπάτι της Πετρόστρουγκας, που αρχίζει από τη Διασταύρωση, λίγο πιο πάνω από το Σταυρό και η άλλη από τα Πριόνια, 4 χιλιόμετρα από τη Διασταύρωση. Από την Πετρόστρουγκα ανεβαίνουμε κατευθείαν στο καταφύγιο «ΓΙΟΣΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ», που είναι σε υψόμετρο 2.694 μέτρα στο οροπέδιο των Μουσών, σε 5 περίπου ώρες. Ενώ από τα Πριόνια ανεβαίνουμε στο καταφύγιο του «ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ» (Ζολώτα), υψόμετρο 2.100 μέτρα, σε 2,5 περίπου ώρες. Εμείς προτιμήσαμε ν’ ανεβούμε στου ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ από την Πετρόστρουγκα. Τα Σαββατοκύριακα για τον Όλυμπο είναι μια γιορτή, ένα πανηγύρι. Σ’ όλα τα μονοπάτια συναντά κανείς ορειβάτες. Συναντήσαμε γκρουπ Συλλόγων, μικρές ομάδες, ακόμα και μεμονωμένους, ακόμα και αθλητές του Μαραθωνίου του Ολύμπου. Πολλοί είναι οι ξένοι, κατά το πλείστον Γερμανοί. Είδαμε ορειβάτες ν’ ανεβαίνουν από την Πετρόστρουγκα, από του Ζολώτα, στα Κάτω Ζωνάρια, στα Πάνω Ζωνάρια, στο Λούκι του Μύτικα για την κορυφή, ν’ ανεβαίνουν στο Στεφάνι, στο Σκολιό, στην Κακόσκλα, αναρριχητές να κρέμονται στα αναρριχητικά πεδία, άλλοι στα Καταφύγια χαρούμενοι να απολαμβάνουν την ομορφιά του Βουνού! ¶λλοι να έρχονται, άλλοι να φεύγουν. Αυτή τη φορά προέκυψαν, όπως μάθαμε αργότερα, και τα εγκαίνια της νέας πτέρυγας του καταφυγίου του «ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ», του Ζολώτα, κι ανέβηκαν πολλά στελέχη της Ομοσπονδίας Ορειβατικών Συλλόγων, επίσημοι και διάφοροι καλεσμένοι, όπως ο κ Ρήγας, 90άρης πια, που τον συναντήσαμε να κατεβαίνει μόνος του από του ΖΟΛΩΤΑ, με τόση διάθεση να μας πει για την Ευρωδρομία που είχε διοργανώσει πέρυσι η Ομοσπονδία, στην οργανωτική επιτροπή της οποίας ήταν επίτιμος πρόεδρος. Και με την κονκάρδα του Ε4 στο πέτο. Εντύπωση μας έκαναν οι αναρριχητές, τουλάχιστον τρεις ομάδες, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο 15χρονος από την Κατερίνη, ένα εξαιρετικό παιδί, με το πείσμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Τι να πρωτοφέρει κανένας στο μυαλό. Το πρωινό «τάμα» στον Προφήτη Ηλία κάνοντας τη «γιόγκα» σου και αγναντεύοντας την ανατολή στο Θερμαϊκό; Τη δύση του ήλιου πάνω από τις βουνοκορφές του Βερμίου; Τα αγριοκάτσικα, που και φέτος από μακριά μπορέσαμε να τα απολαύσουμε, έστω και για λίγο; Τη μεγάλη ποικιλία των λουλουδιών με τα φανταχτερά χρώματα; Αυτά τα λουλακί λουλούδια, μα τι χρώμα κι αυτό! Κάθε λουλούδι και μια ξεχωριστή εικόνα. Τόσες παραστάσεις, τόσες συγκινήσεις, τόσες ευκαιρίες για ανέβασμα της αδρεναλίνης και … γλυκιά κούραση, που αξίζει να την «απολαύσει» κανείς με το τσάι στα 2,694 μ στον ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ, ή με τον καφέ στον Ζολώτα, με θέα το Θρόνο του Δία, το Μύτικα και το Στεφάνι, το Μάτι του Διόνυσου και τα Καζάνια, τον Προφήτη Ηλία και το Σκολιό, τον ¶γιο Αντώνιο και τον Καλόγερο. Το Οροπέδιο των Μουσών! «πού είναι η μούσα που περίμενες; Δεν έρχονται σ’ όποιον κι όποιον! Μόνο σε αλαφροΐσκιωτους!» Το βράδυ της Παρασκευής τακτοποιηθήκαμε στου «ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ». Στο καταφύγιο, που περιποιείται ο Δημήτρης Ζορμπάς, ο «ΑΓΩΓΙΑΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ», όπως γράφει στην κάρτα του, με τα 15 άλογά του…όλα ένα κι ένα Την επόμενη μέρα χαλαρά πήραμε το δρόμο για την κορυφή. Πρέπει να έχεις τύχη να σου κάνει καλό καιρό για το Μύτικα. Ήμασταν τυχεροί πράγματι, και η ανάβαση από το Λούκι έγινε εύκολα, παρά το φόβο για βροχή, όπως έδειχναν τα σύννεφα από το βορρά. Στη συνέχεια αφού κάποιοι επέστρεψαν στο καταφύγιο, οι άλλοι συνεχίσαμε για το Σκολιό κάνοντας τη «δρασκελιά» στα ζωνάρια και αποφεύγοντας τον κύκλο από τη διασταύρωση, συναντώντας το μονοπάτι που ανεβαίνει από του Ζολώτα. Η ανάβαση στο Σκολιό είναι παιχνίδι, παρά το ότι είναι η δεύτερη κορυφή μετά το Μύτικα, με υψόμετρο 2.911 μ. Βέβαια κοιτάζαμε την Κακόσκαλα από μακριά! Είναι και αυτή μια πρόκληση για «μια εναλλακτική προσέγγιση» του Μύτικα για περισσότερη αδρεναλίνη. Την άλλη φορά… Η επιστροφή έγινε την Κυριακή από τα Κάτω Ζωνάρια και το ΖΟΛΩΤΑ, ο οποίος ξεπροβόδιαζε την ηγεσία της Ομοσπονδίας και τους καλεσμένους.. Αποστολίδης – Ζολώτας, 1 ώρα περίπου, και Ζολώτας – Πριόνια 2 ώρες με χαλαρό κατέβασμα. Αφήσαμε τον Ενιπέα, όπως και τον ¶γιο Αντώνιο για άλλη φορά Δημήτρη, γιατί η ανομοιογενής ομάδα δεν το επέτρεπε, έτσι; Έχουμε μια δικαιολογία, άντε…Ίσως το Φθινόπωρο. Να απολαύσουμε τα κοκκινοκίτρινα χρώματα του δάσους της οξιάς και το βαθύ πράσινο του πεύκου και να ακούσουμε τα βήματά μας πάνω στα πεσμένα φρέσκα φύλλα στο Μονοπάτι της Σιωπής. “The path of sssssssss…” Όμορφα, θαυμάσια! Τελικά πρέπει να μείνει το βουνό μακριά από τις ορέξεις ορισμένων για «ανάπτυξη» και να σταματήσει αυτό το αλόγιστο «ξεκοίλιασμα» της παρθένας φύσης. Ο Όλυμπος και η Αστράκα ακόμα αντιστέκονται. Ίσως είναι τα μόνα βουνά, που δεν έχουν αυτοκινητόδρομους μέχρι τα καταφύγια. Η ασφαλτόστρωση του δρόμου μέχρι τον ¶γιο Διονύσιο, που έγινε, ήταν λάθος! Πρέπει να σταματήσει εκεί, και να μη συνεχίσει στα Πριόνια. Στέφανος Σταμέλλος
Στέφανος Σταμέλλος
ΛΑΜΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ - Thursday, July 04, 2002 at 14:18:38 (EDT)

Αιανή –Μπούρινος 27-28.6.02
Πρώτη φορά έγινε μια τόσο μεγάλη διαδρομή: ξεκινήσαμε από την Αιανή το πρωί της 27ης ο γράφων, ο Ανάργυρος Φτάκας (Ντύλαν)και ο Κώστας Τσάγιας (Τέχνης). Σε μισή ώρα πιάσαμε το χωριό Χτένι, κάτω από ανεφάρμοστες απειλές βροχής. Ήπιαμε μιαν απολαυστική λεμονάδα και σε μια ώρα ανεβήκαμε στην κορυφογραμμή του ανατολικού Μπούρινου, αφήνοντας δίπλα τα «Έλατα», μια πλαγιά γεμάτη έλατα και ετοιμοθάνατα πεύκα. Βαδίσαμε για λίγες ώρες ΒΔ χαιρετώντας τρεις Αλβανούς ποιμένες, που είχαν γεμάτα τα δισάκια τους με πρόσφατα κομμένο τσάι. Σταματήσαμε στη «Σπηλιά των θησαυρών», όπως ονομάσαμε μια ασβεστολιθική καταβόθρα βάθους 15 μέτρων, την οποία μάταια κατέσκαψαν πριν λίγα χρόνια λάβροι τοπικοί λιροθήρες. Είναι να θαυμάζει κανείς την επιμονή των θησαυροκυνηγών να μετακινούν νύχτα τόσα κυβικά βράχων! Από κει μπήκαμε στην «Κοιλάδα», όπου σταματήσαμε για φαγητό μέσα σε ένα πράσινο λιβάδι γεμάτο εντυπωσιακά κίτρινα λουλούδια. Παίρνοντας μια τελική ανάσα ανεβήκαμε το κουραστικά απότομο μονοπάτι για το καταφύγιο του ΣΕΟ Σιάτιστας, όπου συναντήσαμε μια παρέα νεαρών μπαλαδόρων Σιατιστινών, να ψήνουν και να παίζουν τάβλι. Λίγο πριν έρθει το δειλινό ήρθε και μας βρήκε ο Ανάργυρος Γκαραλιός, που έφτασε μόνος περπατώντας από το χωριό Χρώμιο. Ψήσαμε, φάγαμε και κατακλιθήκαμε στη βεράντα, καθώς το εσωτερικό του καταφυγίου δεν ήταν τόσο καθαρό όσο το περιμέναμε. Το πρωί της επομένης κινήσαμε για την κορυφή, σήμανση βέβαια του μονοπατιού στην αρχή δεν υπήρχε. Όταν τελείωσε ο δρόμος, πιάσαμε μια κόψη βρίσκοντας τυχαία το μονοπάτι. Πιο πάνω η διαδρομή ομόρφυνε απρόσμενα και αρχίσαμε να βλέπουμε τα σήματα της διαδρομής. Βαδίζοντας ελικοειδώς μέσα από λουλούδια κι έλατα πιάσαμε κάτι μικρά, πολύ πράσινα όμως, λιβάδια κοντά στην κορυφή και σε λίγο σταθήκαμε πάνω στο υψομετρικό του «Ντρισινίκου», στα 1866 μέτρα, όπου βρήκαμε δύο Κοζανίτες ορειβάτες. Κατεβήκαμε, προσέχοντας πάντα για φίδια, που φέτος είδαμε πολλά, προς τη Δυτική μεριά, προς το χωριό Χρώμιο και σε 1,5 ώρες καθίσαμε στο υπαίθριο «Μουσείο Σιαμπανόπουλου», έναν φρεσκοφκιαγμένο θαυμάσιο τόπο αναψυχής. Τηλεφωνήσαμε στον Κώστα Τζέλλο και ήρθε με το αγροτικό και μας πήρε στην Αιανή. Τη διαδρομή από το αφρόντιστο καταφύγιο του ΣΕΟ Σιάτιστας ως την κορυφή την κάναμε για πρώτη φορά. Μείναμε έκθαμβοι από την ομορφιά της: ήταν ο δροσερός καιρός από τις πολλές φετινές βροχές, τα πυκνά λουλούδια, η διάθεσή μας ή η πραγματική της έλξη; Ήταν χωρίς αμφιβολία μια εξαίσια πορεία. Αν οι Σιατιστινοί φρόντιζαν περισσότερο το καταφύγιο τους, είχαν καλύτερη σήμανση, και προσφορότερο δρόμο, η διαδρομή αυτή θα ήταν από τις καλύτερες στην Ελλάδα, καθώς δεν ξεπερνά τις 3 ώρες και τα υψομετρικά ανεβοκατεβάσματά της είναι γεμάτα γλυκιά θέα.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Saturday, June 29, 2002 at 19:40:13 (EDT)

Νέα Κοτύλη –Αρένες Γράμμου 19.5.02
Ξεφορτώσαμε τα ποδήλατα οι ΟΡ.Α.ΙΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) στο χωριό Νέα Κοτύλη Καστοριάς. Μια μικρή ασφάλτινη ανηφόρα και μετά στρίβοντας δεξιά, μπήκαμε στο χωματόδρομο. Κάτω αριστερά το ερειπωμένο χωριό Κοτέλτσι (Κοτύλη), μπροστά ο Πύργος και σε λίγο πίσω μας ο Χάρος, στο φοβερό γκρεμό του οποίου αυτοκτόνησαν τρεις αντάρτες το καλοκαίρι του 1947, πιεζόμενοι από το Στρατό. Ένα νεοανεγειρόμενο ξενοδοχείο και μετά στο τέλος της κατηφόρας ο ποταμός Σαραντάπορος. Από κει μια εξαντλητική ανηφόρα οδηγεί στη μεγάλη λίμνη της Αρένας, τοπίο θαυμάσιο. Γυρισμός από τον ίδιο δρόμο. Είναι μια απόσταση 60 περίπου χμ, χωματόδρομος ανάμεσα σε έλατα κι οξιές.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Saturday, May 25, 2002 at 15:29:11 (EDT)

στο Φλάμπουρο Πιερίων 14.4.02
Συναντηθήκαμε Κυριακή πρωί στο «Μετόχι», ένα αξιοθέατο μαγαζί του Βελβεντού, ο γράφων, η Ματίνα Φούκα, ο Παναγιώτης Παπαθανασίου και ο Γιώργος Μπουρνιώτης. Ανηφορίσαμε στο κλασικό μονοπάτι που οδηγεί στο χωριό Καταφύγι. Πρώτη φορά η φύση είχε τόσα πουλιά, είδαμε και δύο ζαρκάδια μέσα στα μαυρόπευκα. Το ρέμα της Λάφστας είχε πολλά νερά και οι μεγάλοι καταρράκτες φαίνονταν άγριοι, ακόμα και από τόσο μακριά. Στο Καταφύγι μας πρόσφεραν καφέ και πίτα σε ένα σπίτι, ηλιαστήκαμε και αμέσως μετά πήραμε το μονοπάτι προς το καταφύγιο του ΣΕΟ. Βγήκαμε στην προτελευταία βρύση και πιάσαμε τα πρώτα χιόνια, τα οποία άφηναν λίγο στεγνό μέρος για να περνάμε. Μετά ξεκινήσαμε για την κορυφή, ενώ ο Γιώργος έμεινε στο καταφύγιο, λόγω προβλήματος του ποδιού του. Το χιόνι ήταν λίγο και κάπως παγωμένο ως την κορυφή, στην οποία το τετράδιο του ΣΕΟ είχε σκιστεί και διαλυθεί. Γυρνώντας πίσω άρχισε ένα ψιλό χαλάζι, που σταμάτησε καθώς κατεβαίναμε. Στο χωριό Καταφύγι για μια ώρα απολαύσαμε τσίπουρα και μεζέδες στο σπίτι του φύλακα Θανάση, που μας είχε καλέσει από πριν. Κατηφορίσαμε στις 7 το απόγευμα από το ίδιο μονοπάτι και φτάσαμε στο Βελβεντό προς το τέλος του δειλινού. Πρόκειται για μιαν εξαιρετική διαδρομή 35 χμ που κόστισε 10 ώρες περίπου, αν λογαριαστούν οι καθυστερήσεις.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, April 16, 2002 at 13:01:56 (EDT)

ΧΕΛΙΔΟΝΑ, 1975Μ, 7/4/2002
ΧΕΛΙΔΟΝΑ 1975 Μ, 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2002 Μια μέρα πριν αποφασίσαμε με τον Δημήτρη να κάνουμε τη Χελιδόνα, που την είχαμε σε «εκκρεμότητα» από καιρό. Είχε και ο Χρήστος διάθεση, και η Βάσω στο παιχνίδι. Ξεκινήσαμε στις 7 από τη Λαμία «η ομάδα των τεσσάρων». Σταματόπουλος Δημήτρης, Σταμέλλος Στέφανος, Παπαδήμος Χρήστος και Μερτζάνη Βάσω. Είπαμε πως ήταν η πρώτη ορειβατική εξόρμηση του e-ecology.gr… Στις 9 και 5΄ φύγαμε από τον ¶γιο Σώστη, το εκκλησάκι δύο χιλιόμετρα έξω από το Παλιό Μικρό Χωριό. Δεν είναι σημαδεμένη η διαδρομή, όμως στο πρώτο ανέβασμα μέσα στο δάσος είναι απαραίτητη, γιατί το μονοπάτι έχει κλείσει σχεδόν από τη βλάστηση και πηγαίνουμε ψάχνοντας. Μετά τα πρώτα 300 μέτρα περίπου φύγαμε αριστερά, νοτιοδυτικά, ψηλά πάνω από το φαράγγι του Καρπενησιώτη, συνεχίσαμε το μονοπάτι και φτάνοντας στο ξέφωτο γυρίσαμε δεξιά ανηφορίζοντας προς την πρώτη κορυφή Μπορούσαμε να την κάνουμε κάθετα μέσα στο δάσος. Όμως η μη σηματοδότηση δεν βοηθάει. Η διαδρομή της Χελιδόνας έχει έξι κορυφές, όπως μας έλεγε συνέχεια ο Δημήτρης, που την είχε κάνει τέσσερις φορές πριν μερικά χρόνια με τη σχολή ορειβασίας. Αλλά πρέπει να παραδεχθεί ότι είχε πολλά κενά. Πέρασαν άλλωστε τόσα χρόνια …Εγώ είχα κάνει πριν δύο χρόνια μια αποτυχημένη προσπάθεια με μια ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας, γιατί συναντήσαμε πολύ χιόνι. Αλλά αυτή τη φορά δεν περιμέναμε τέτοιες συνθήκες και ταλαιπωρία Μετά την πρώτη χαμηλή κορυφή και το πρώτο λαιμό, πήραμε την πρώτη απότομη ανηφόρα μέσα σε πυκνή βλάστηση από κέδρα και έλατα και περνώντας ένα μικρό διάσελο ακούσαμε ψηλά τους «Αθηναίους», τα μέλη του Πεζοπορικού, που θα ήταν οι σύντροφοί μας σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή. Βρήκαμε ανάμεσα σ’ αυτούς και φίλους – γνωστούς, όπως το Στέφανο Σώτο από το Καρπενήσι. Το χιόνι ήταν ήδη αρκετό καθώς και η ομίχλη. Κάναμε την τρίτη και δύσκολη κορυφή για ορισμένους, ονόματα δεν λέμε, και στη συνέχεια πήραμε έναν κατήφοροοοο, με αρκετή δυσκολία λόγω και του χιονιού. Φθάνοντας στο τέρμα της απότομης πλαγιάς με ελάχιστη ορατότητα λόγω της ομίχλης, αρχίσαμε ένα δύσκολο ανέβασμα, σχεδόν στο βράχο, σκαλί – σκαλί, και στη συνέχεια πήραμε μια αρκετά εύκολη ράχη, πάντα χωρίς ορατότητα Λέμε συνέχεια ότι το βουνό είναι αναπάντεχο. Έχει τι εκπλήξεις του. Ιδιαίτερα στην Ευρυτανία, που οι καιρικές συνθήκες δεν είναι εύκολα προβλέψιμες. Αυτό που μένει σαν συμπέρασμα είναι ότι χρειάζεται καλή υποδομή και προσοχή, όχι βιασύνη και λογική. Πολύ λογική. Χρειάστηκε λοιπόν να ανοιχθούν πολλές φορές οι χάρτες και οι πυξίδες από τους επικεφαλής του Πεζοπορικού για να χαραχθεί η πορεία μέσα στο χιόνι και στην ομίχλη, που δεν έβλεπες τη μύτη σου… Η πορεία είχε συνεχή βορειοανατολική πορεία, φθάσαμε στο λαιμό κάτω από το Δόντι, έναν απότομο βράχο, το αποφύγαμε στα ριζά με πολύ προσοχή και στη συνέχεια κάναμε τον τελευταίο ατέλειωτο ανήφορο στην πλαγιά με πολύ αέρα, ομίχλη και χιόνι για να φθάσουμε στην κορυφή. Ο αέρας ήταν ανυπόφορος, παρόλα αυτά κάποιοι πήραν μια μπουκιά για να «στανιάρουν» και άνοιξαν οι χάρτες και οι πυξίδες. Το αζυμούθιο «είπε», μετά τα 200 μέτρα θα φύγουμε 33 μοίρες δεξιά. Πράγματι στο σημείο αυτό συναντήσαμε το πρώτο σημάδι. (Αλήθεια πότε θα μάθω να διαβάζω τους χάρτες;) Είναι το σημαδεμένο μονοπάτι για την κορυφή από το Μικρό Χωριό. Στη συνέχεια η πορεία ήταν εύκολη μέσα στο λούκι αλλά με πολύ χιόνι. Συνεχίζοντας αφήσαμε τους φίλους μας του Πεζοπορικού και μπήκαμε στο ελατόδασος, κατεβήκαμε στη ρεματιά και σε μια περίπου ώρα φθάσαμε στο χωριό περνώντας από την παλιά κατολίσθηση, που στοίχισε τόσα πολλά στο Μικρό Χωριό το 1963. Συνολική πορεία οκτώ (8) ώρες σε πραγματικά δύσκολες και αντίξοες συνθήκες στην Χελιδόνα. Η νόστιμη φασουλάδα και το γλυκό κόκκινο κρασί ήταν ότι έπρεπε για την εκτόνωση…. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ήταν μια δύσκολη έως επικίνδυνη διαδρομή με άσχημες καιρικές συνθήκες, όμως από αυτές που μένουν αξέχαστες στη μνήμη για το μεγαλείο του βουνού, που δεν αφήνει περιθώρια για παλικαριές και επιπολαιότητες. Στέφανος Σταμέλλος
Στέφανος Σταμέλλος
ΛΑΜΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ - Wednesday, April 10, 2002 at 18:05:44 (EDT)

Monopatia sta Methana
Geia sas! Thelo na sas enimeroso pos apo to 2000 stin hersoniso ton Methanon ehoume ftiaxei ena diktyo apo peripou 60 hiliometra monopation. Oles oi diadromes einai simatodotimenes me diaforetika hromata kai velous. Se merikes theseis yparhoun kai ypostega gia ton ilio;-) Ton harti me tis diadromes tha vreite stin selida ton Methanon kai hartografiko yliko mporeite na vreite kai apo mena. Me pollous heretismous kai me tin evhi gia ena kalo Pasha Tobias Schorr
Tobias Schorr
Bonn, Germany - Saturday, March 23, 2002 at 19:33:55 (EST)

Οι ορειβάτες του απογεύματος: Βελβεντό –Πιέρια: 3.3.02
Ξεκινήσαμε οι ΟΡΑΙΟΙ στις 12 το μεσημέρι μέσα από την κοίτη του Ξερόλακκα στο ύψος του Βελβεντού, πηδώντας πέρα δώθε το ρέμα -πιο πάνω ο λάκκος μετονομάζεται σε Θουλόλακκας (θολός λάκκος). Είχαν αρχίσει να αγριεύουν οι όχθες και το σκυλί που είχαμε μαζί δεν μπορούσε να ακολουθήσει, οπότε αλλάξαμε δρομολόγιο κι αντί να εξερευνήσουμε τον Θουλόλακκα είπαμε να ανεβούμε στο Φλάμπουρο, την ψηλότερη κορυφή των Πιερίων (2.194 μ.). Πιάσαμε το πρανές της ανατολικής όχθης του ρέματος βαδίζοντας πάνω στο καλά σημαδεμένο μονοπάτι που οδηγεί στο καταφύγιο του ΕΟΣ Κοζάνης –παλιότερα αυτό συνέδεε τα χωράφια και τις ποιμενικές καλύβες του Καταφυγίου με το Βελβεντό. Ήταν γλυκιά η ανάβαση ανάμεσα στα πουρνάρια, τα πεύκα και τα ημεράδια (δρυς), αλλά ένα σημείο της είχε αρκετά μεγάλη κλίση και κούραζε. Σε δυο ώρες φτάσαμε στο καταφύγιο του ΕΟΣ στη θέση Λαγομάνες, όπου συναντηθήκαμε με δύο παρέες του ΕΟΣ Νιγρίτας, που το πρωί είχαν κορυφίσει, αφού όμως έμειναν τα βράδυ στο καταφύγιο αυτό. Συνεχίσαμε ως τα λιβάδια του Καταφυγίου και στοχεύοντας το κεντρικό λούκι της κορυφής μπήκαμε μέσα στα πεύκα. Εκεί συναντήσαμε τα πρώτα χιόνια ,τα οποία όσο ανεβαίναμε πλήθαιναν και βάθαιναν. Πιάσαμε τη δυτική όχθη του λουκιού. Η κλίση ήταν αυξημένη και το χιόνι σε λίγο πέρασε το γόνατο. Δεν είχαμε ακόμα βγει στο ξέφωτο κοντά στην κορυφή, ήμασταν περίπου στα 1900 μέτρα, και η ώρα είχε φτάσει 5 το απόγευμα, οπότε θα βραδιάζαμε εκεί χωρίς φεγγάρι. ¶λλο που δεν ήθελε και ο Μορένος, ο σκύλος, που βούλιαζε ο καημένος συνεχώς μέσα στο μαλακό χιόνι. Γυρίσαμε κατεβαίνοντας με ταχύτητα. Στο καταφύγιο του ΕΟΣ, που είχε κλείσει, καθίσαμε για φαγητό. Αμέσως μετά πήραμε το ίδιο μονοπάτι, τρέχοντας κυριολεκτικά για να μη μας βρει η νύχτα. Στις 7 παρά 15 φτάσαμε έξω από το φωτισμένο Βελβεντό.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, March 03, 2002 at 17:27:39 (EST)

Αναρρίχηση στη Βάρκιζα
Αναρρίχηση στη Βάρκιζα Οκτώβρης 2001 Ένα νέο αναρριχητικό πεδίο έρχεται να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα, στις νότιες περιοχές της Αττικής. Βρίσκεται έξω από τη Βάρκιζα ακριβώς πίσω από το γνωστό ξενυχτάδικο RIBA’S. Πρόκειται για ένα τοιχάκι με υψομετρικές διαφορές από 8 – 12 μέτρα. Το πεδίο χωρίζεται σε δύο περιοχές. Στην αριστερή έχουν ανοιχθεί 10 διαδρομές δυσκολίας από V- μέχρι VIII – (δεν έχουν επιβεβαιωθεί ακόμα), και δύο projects.Πρόκειται για τις διαδρομές: Απελπισία ( project ), Morulibus, Ninakibus, Δρακουμέλ, Piptonium (project ), δίχως πνοή, Γοδεφρείδος, Mirantolin, Zu- Zu – ni , CIA- MEA, B.U., Αστερίξ. Το άνοιγμα των διαδρομών άρχισε το καλοκαίρι του ’99 και δράστες είναι οι Ε. Παναγιώτου και Ν. Λαγανάκος. Οι περισσότερες από αυτές έχουν ρελέ, και δύο είναι ασφαλισμένες με γκολό. ( το έργο της ασφάλισης συνεχίζεται). Στη δεξιά περιοχή έχουν ανοιχθεί κάποιες διαδρομές από αγνώστους αναρριχητές. Ανάμεσα στις δύο αυτές περιοχές είναι το πέρασμα όπου με μια εύκολη αναρρίχηση μπορεί κανείς να φθάσει στα ρελέ. Περισσότερες λεπτομέρειες (φωτογραφίες με τις διαδρομές και σχόλια), πρόκειται να ανακοινωθούν σύντομα.
N. Laganakos
Athens, Greece - Saturday, March 02, 2002 at 09:49:37 (EST)

Στη βόρεια όψη του Σινιάτσικου 24.2.02
Ξεκινήσαμε χαλαρά οι ΟΡ.ΑΙ.ΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) από την Αιανή και μετά από 70 χμ. αμαξάδα αφήσαμε το αυτοκίνητο στους βόρειους πρόποδες του Σινιάτσικου στη θέση Κεραμίδα, λίγα χιλιόμετρα ΝΑ του καταφυγίου του ΧΟΟΠ. Στόχος μας να ανεβούμε από τη βόρεια όψη του βουνού, που άσπριζε γυαλίζοντας κάτω από τον μισοκρυμμένο ήλιο. Πιάσαμε τον ανήφορο πατώντας στα πλούσια, ξερά χόρτα. Μετά τη βρύση άρχιζαν χιονούρες. Βάλαμε καρμπόν και τα σχετικά, εγώ τα είχα ξεχάσει. Πλαγιοκοπώντας το βουνό μπήκαμε στο αυθεντικό, παγωμένο χιόνι. Χωρίς τα μπατόν μου θα ήταν αδύνατο να προχωρήσω. Ο καιρός χάλασε και ο παγωμένος λεβάντες χτυπούσε τα μούτρα μας με την πυκνή ομίχλη που έρχονταν από την κορυφή. Με πολλαπλά ζικ ζακ κερδίζαμε συνεχώς ύψος, αλλά κορυφή δε βλέπαμε. Με δυσκολία έσκαβαν τα παπούτσια σκαλοπάτια στην μεγάλη κλίση της χιονισμένης πλαγιάς. Όταν βγήκαμε στην κορυφογραμμή, μετά από δύο ακριβώς ώρες, ο αέρας και η ομίχλη ξύριζαν. Είχαμε πάει αρκετά δυτικά, αλλά αποφασίσαμε να μην πάμε στο υψομετρικό και να κατεβούμε πάλι από το ίδιο μέρος, πράγμα που κάναμε αμέσως, καθώς το κρύο ήταν τσουχτερό. Με ταχύτητα αρχίσαμε το κατέβασμα. Όσο κατεβαίναμε, τόσο ο καιρός καθάριζε. Λίγο πριν τελειώσουν τα χιόνια, είχα δύο πτώσεις από γλιστρήματα, αφού δεν φορούσα κραμπόν, ευτυχώς το χιόνι είχε μαλακώσει και δεν πήγα πολλά μέτρα κάτω. Φτάνοντας μετά από 1 ώρα στο αυτοκίνητο, ο καιρός πάλι χάλασε. Ήταν μια γρήγορη διαδρομή 3 ωρών πάνω στο παγωμένο χιόνι της βόρειας όψης του Σινιάτσικου, ενός εύκολου βουνού που έχει τη στόφα του δύσκολου.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, ΚΟζάνης - Sunday, February 24, 2002 at 14:30:18 (EST)

Βαψώρι Καστοριάς 23.2.02
Ξεκινήσαμε πρωί από την Αιανή και μετά από δίωρη αμαξάδα μέσω Καστοριάς, Σιδηροχωρίου φτάσαμε στο χωριό ¶γιος Αντώνιος (Ζέρβιανη). Ήπιαμε ένα φραπέ στο καφενείο και πιάσαμε συζήτηση με μερικούς ηλικιωμένους, ποντιακής τουρκόφωνης καταγωγής. Ρωτούσαμε για το χωριό Μπάπσορ, που μετονομάστηκε Βαψώριον και μετά Ποιμενικόν, που βρίσκεται στους δυτικούς πρόποδες του Βιτσίου. Σήμερα δεν υπάρχει πλέον και οι Σλαβόφωνοι κάτοικοί του έχουν σκορπιστεί εντός κι εκτός Ελλάδας, εξ αιτίας του Εμφυλίου Πολέμου 1946 -49. Με το αμάξι πλησιάσαμε ως ένα σημείο το εγκαταλειμμένο χωριό. Μετά ανακαλύπτοντας το χαλασμένο μονοπάτι μέσα στις οξιές, τα χόρτα και τα βάτα ανεβήκαμε το σχολείο του χωριού και στην εκκλησία του, της οποίας οι πόρτες έχουν χτιστεί, για να μην χρησιμοποιείται ως καταφύγιο από τους περαστικούς Αλβανούς. Σεργιανίσαμε στα ερειπωμένα, βουβά σπίτια ψάχνοντας για ενθύμια. Βαδίσαμε ψηλότερα και μπήκαμε στα αντάρτικα πολυβολεία, κοιτάζοντας συνεχώς τη δυτική πλαγιά του χιονισμένου Βιτσίου. Ήταν πολύ κοντά μας στην ευθεία, αλλά πάνω από τρεις ώρες χειμερινό βάδισμα και δεν είχαμε πάρει εξοπλισμό μαζί μας! Κατεβήκαμε λοιπόν στο ρέμα που περνά κάτω από το χωριό θαυμάζοντας τους εξαίσιους γκρεμούς, δίπλα από τους οποίους περνά το παλιό μονοπάτι προς την Τριανταφυλλιά Φλώρινας. Φεύγοντας, επιχειρήσαμε να ανεβούμε στο θρυλικό για τις μάχες του ύψωμα Μπίκοβικ, που μετονόμασαν σε Λοχαγού Περτσέλη, αλλά χαθήκαμε μέσα στις οξιές, οπότε ενδώσαμε. Μετά από ένα αναψυκτικό στο καφέ Ακτή της Καστοριάς, γυρίσαμε στην Αιανή. Ήταν μια εκδρομική έξοδος, η οποία περιείχε αρκετό, χαλαρό όμως, περπάτημα.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, February 24, 2002 at 14:27:06 (EST)

Στην κόψη της Πατσιούρας, 17.2.02
Αν και η Πατσούρα, το ύψωμα που ανεβήκαμε την Κυριακή είναι μόνο 830 μέτρα, η διαδρομή πάνω στην κόψη της προσφέρει αρκετές συγκινήσεις, σε όποιον μπορεί να τις νιώσει. Ξεκινήσαμε από το τουριστικό χωριό Νεράιδα Κοζάνης και ανεβαίνοντας την κόψη προς Βορράν, ανάμεσα σε πουρνάρια, κέδρα και πέτρες φτάσαμε στην κορυφή έπειτα από δύο ώρες. Σ' όλη τη διαδρομή φαίνονταν η λίμνη, όχι όμως και τα Πιέρια ή η Ζαρακόπετρα που είχαν ομίχλες. Η Πατσουρα ήταν ακρόπολη αρχαίου κάστρου, που με απορία το ανακαλύψαμε, όταν ανεβήκαμε πάνω και είδαμε τα περίγυρα τείχη. Μετά ψάξαμε λίγο και βρήκαμε τη σπηλιά του Μιχάλαγα, όπου κατέφευγαν τόσο οι κάτοικοι κατά την περίοδο της Κατοχής, όσο και ο Μιχάλαγας, οπλίτης του ΕΕΣ την ίδια περίοδο, που τον κυνηγούσαν οι αντάρτες. Γυρίσαμε στη Νεράιδα από τον παραλίμνιο δρόμο και καταλήξαμε στο καφέ Όστρια για ένα αναψυκτικό. Είχαμε συμπληρώσει 6 ώρες βάδισμα.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Thursday, February 21, 2002 at 17:21:15 (EST)

ΣΤΙΣ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΗΣ Β. ΠΙΝΔΟΥ
ΟΙ ΚΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΠΙΝΔΟΥ Σκαρφαλώνουμε στη Βόρεια Πίνδο, πάνω από το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας. Τα σύννεφα κινούνται γύρω μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ανοίγοντάς μας πότε την πόρτα του παράδεισου, πότε την πόρτα της κόλασης. Εκεί που χαμένοι στην ομίχλη ψάχνουμε περάσματα, νάσου μπροστά μας οι κορφές λουσμένες στο φως και πίσω τους η εκτυφλωτική οροσειρά της Γκαμήλας. Και το φαράγγι του Αώου και το Δίστρατο και η Βασιλίτσα και η Φλέγγα. Και τα ρόμπολα, λευκοφορεμένοι χορευτές, ισορροπούν στο χείλος του γκρεμού. Γιγάντια δέντρα, ρωμαλέα, βαθιά σημαδεμένα από τη αδυσώπητη πάλη τους με το νερό, τον αέρα και τον κεραυνό. Και σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα χάνονται πάλι στην ομίχλη αφήνοντας μετέωρες στα χέρια μας τις φωτογραφικές μηχανές. Καλύτερα, αφού κανένα μέσο δεν μπορεί να αποδώσει τούτη την ομορφιά, ούτε βέβαια αυτές οι ταπεινές γραμμές που προσπαθώ να συνταιριάσω. Μόνο στη σκέψη μας αποτυπώνονται και εσαεί μας καθορίζουν. Πότε στο φως και πότε στο σκοτάδι, πότε στο χιόνι και πότε στον πάγο, μετά από δίωρη προσπάθεια πατάμε στο τριγωνομετρικό της κορυφής. Εδώ, στα 2126 μέτρα, πάνω από τα σύννεφα και την ομίχλη, λευκές και απέριττες αποκαλύπτονται του Σμόλικα οι γραμμές, θαρρείς σε μιας πετριάς απόσταση. Κι απέναντι, της Γκαμήλας οι ορθοπλαγιές κατρακυλούν σε απύθμενο φαράγγι. Πόσες φορές αλήθεια ανεβοκατεβήκαμε ετούτες τις κορφές! Καθρεφτιστήκαμε στα παγωμένα νερά της Δρακόλιμνης, ανάψαμε φωτιές κάτω από τα αστέρια, πεζοπορήσαμε στο χάραμα. Εκεί αφήνουμε κάθε φορά κι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας να τριγυρνά στα βράχια, την επιστροφή μας περιμένοντας. Εικόνες από τη δύσκολη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή Γομάρα (υψ. 2126 μ) της Βόρειας Πίνδου που έκανε μια ομάδα του Συλλόγου Πεζοπορίας – Ορειβασίας Τρικάλων την Κυριακή 3/2/2002. Αφετηρία το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας (υψ. 1700 μ).
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
- Tuesday, February 19, 2002 at 04:13:39 (EST)

ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ
ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ Όταν βρίσκεσαι ψηλά, στα 1700 μέτρα και γύρω σου ολόλευκες χορεύουν των Αγράφων οι κορφές, όταν απλώνοντας τα χέρια σου θαρρείς θα πιάσεις τη δαντέλα των Τζουμέρκων. Όταν μακριά, πίσω από το δέος του Ολύμπου σου δείχνουν έναν άσπρο κώνο και σου λένε "Να και ο ¶θως". Έ τότε, χαλάλι η κούραση της πολύωρης ανάβασης, η πάλη με το χιόνι, τα μουσκεμένα στον ιδρώτα ρούχα σου. Χαλάλι και η Κυριακή, το μεσημεριάτικο τραπέζι, η ρέμβη του απογεύματος. Εδώ ψηλά, ο παγωμένος αέρας σφυρίζει στα αυτιά σου και σε αναγκάζει να κατέβεις χαμηλότερα για να απαγκιάσεις. Λιτό και σύντομο το γεύμα σου, τα χέρια κοκαλώνουν έξω από τα γάντια σου. Και οι φωτογραφίες. Πώς να αποδώσουν τη χαρά σου που για άλλη μια φορά πέταξες κοντά στα σύννεφα. Πάνω από την ομίχλη που σκεπάζει την πόλη σου, ελεύθερος κι ανάλαφρος σαν πούπουλο. Πόσες η ζωή σου ορίζει τέτοιες Κυριακές; Και στο κατέβασμα παίζεις με το χιόνι γλιστρώντας την πλαγιά, βαθιά σημάδια αφήνοντας στο άσπρο. Όσο πιο έντονα μπορείς τα σημάδια της παρουσίας σου, που θα λιώσει ο ήλιος ή θα καλύψει το επόμενο χιόνι. Κι όταν επιστρέψεις στην αφετηρία σου, στρέφεις και βλέπεις την κορφή, απόμακρη κι απρόσιτη. Κι όπως πάντα αναρωτιέσαι: Μα είναι δυνατόν; Εικόνες και συναισθήματα από την εξάωρη πορεία στο χιόνι που έκανε μια πολυμελής ομάδα του Συλλόγου Πεζοπορίας – Ορειβασίας Τρικάλων την Κυριακή 20/1/2002. Αφετηρία η Γκρόπα και προορισμός η κορυφή Καρατζούνη (υψ. 1734 μ)
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ-ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
- Tuesday, February 19, 2002 at 04:11:39 (EST)

ΝΕΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Ακόμα δύο διαδρομές προσθέτηκαν στο ενα από τα δύο αναρριχητικά πεδία στή περιοχή "Ζωοδόχο Πηγή" στή πόλη της Σάμου.Στό πεδίο "Ζ.Πηγή-Β".α)Μονόκερος vii+(6c)27m. β)Πήγασος v+(5+)12m. Ευχαριστώ Μάριος καγιόπουλος.
ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΑΜΟΣ, ΕΛΛΑΔΑ - Friday, February 01, 2002 at 03:07:33 (EST)

Μπούρινος με αδύνατο χιόνι: 12.1.02
Αν και εδώ και μερικές μέρες ο ήλιος λάμπει, πιστεύαμε ότι ο Μπούρινος (1866 μ.) θα κρατούσε λίγο παγωμένο χιόνι επάνω του. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, πέντε από την Αιανή, στριμωγμένοι σε ένα κυνηγετικό τζιπ: ο οδηγός Αθανάσιος Γάτας, ΔΕΗτζής από Κάτω Κώμη κι ο συγχωριανός του συνοδηγός Γιώργος Τζήκας, οικοδόμος, με τους οποίους γνωριστήκαμε ορειβατικώς μέσω του «Ορειβατείν». Πίσω καθίσαμε οι Γιώργος Μπουρνιώτης, φαρμακευτικός σύμβουλος, Παναγιώτης Παπαθανασίου, ορθοπεδικός και Θανάσης Καλλιανιώτης, ιστορικός, μέλη του συλλόγου «Ορειβατική Ταξιαρχία Αιανή», ΟΤΑΙ. Στις 11:30΄ το μεσημέρι αφήσαμε το όχημα στο Μουσείο Σιαμπανόπουλου 5 χμ ΒΔ του Χρωμίου κι αρχίσαμε τον ανήφορο κάτω από έναν ζεστό ήλιο κι ένα χιόνι που δεν είχε αποφασίσει αν θα βούλιαζε ή θα συνέχιζε να είναι παγωμένο. Παραπάνω φυσούσε ένας κρύος νοτιάς από τα Βέντζια, έτσι ώστε βάλαμε κουκούλες. Πρώτος έφτασε, σε δύο ώρες, στην κορυφή ο Παναγιώτης, μετά ο Γιώργος Μπ. κι ύστερα εμείς καθυστερημένοι. Ήταν θαυμάσια η θέα τριγύρω σε όλη τη μεγαλοπρέπειά της: Όλυμπος, Κίσαβος, Καϊμάκτσαλαν, ¶γραφα, Σμόλικας, Γράμμος. Τα χωριά του Τσιαρτσιαμπά (επαρχία Κοζάνης) καθώς και η Εορδαία σκεπάζονταν τελείως από την κάπνα των εργοστασίων –σε τέτοιο τόπο ζούμε! Κλασικές φωτογραφίες και επιστροφή από τον ίδιο δρόμο, εκτός από μια παράκαμψη, κατά την οποία χωθήκαμε σε μια χαράδρα με πολύ και παγωμένο χιόνι, όπου τσουλούσαμε σαν μικρά παιδιά. Έπειτα στάση στο «Πέτρινο» στο Χρώμιο, για τσίπουρο, ζέσταμα το τζάκι και σχέδια για επόμενες διαδρομές. Εντυπωσιακά πράγματα σ΄ αυτή τη διαδρομή ήταν: η θέα βουνών και κάπνας, ο παγωμένος αέρας, το ελκυστικό τρίξιμο του χιονιού κάτω από τα κραμπόν, τα ίχνη λαγών κι ενός ζαρκαδιού. Και βέβαια η συνοδοιπορία με νέα άτομα, κατά την οποία παρουσιάζονται μοναδικές ευκαιρίες για μελέτη χαρακτήρων.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Saturday, January 12, 2002 at 15:45:54 (EST)

Αμάρμπεης Κοζάνης 5.1.02
Σκεφτήκαμε να χιονοδρομήσουμε στον Αμάρμπεη, ένα βουναλάκι των 1479 μέτρων, που εκτείνεται πάνω στα σύνορα Κοζάνης –Λάρισας (40:02΄ Β, 22:00΄Α), ανατολικά του χωριού Λιβαδερό. Για να ξεμουδιάσουμε από τη γιορτινή ραστώνη αλλά και να απολαύσουμε το χιονισμένο Όλυμπο και τα υπόλοιπα βουνά της περιοχής. Αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στη νότια έξοδο του Λιβαδερού (1000 μ. περίπου) και κινήσαμε με θερμοκρασία –11 βαθμούς κατά τις 12 το μεσημέρι με έναν καθαρό ήλιο από πάνω μας. Κατηφορίσαμε γοργά το παγωμένο χιόνι που κάλυπτε τα χωράφια και πιάσαμε τα πρώτα υψώματα. Εκεί φορέσαμε γκραμπόν και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ανάμεσα στα κέδρα και τους δρυς. Φτάσαμε στο σύρραχο και, αφού σταθήκαμε λίγο ρουφώντας τον κρύο βόρειο άνεμο κατηφορίσαμε προς το ρέμα που ο στρατιωτικός χάρτης αποκαλεί «Στενούρα». Εκεί σταθήκαμε, ψιλοφάγαμε και ανοίξαμε συζήτηση για το αν έπρεπε να συνεχίσουμε. Δύο ήταν οι αποτρεπτικοί λόγοι: πρώτος και κύριος τα πολλά φρέσκα ίχνη λύκων, που κάθε τόσο συναντούσαμε στην πορεία μας, επειδή το Λιβαδερό τρέφει πολλά κοπάδια ζώων και το χιόνι είχε ένα σχεδόν μήνα κάτω, πράγμα που βοηθούσε να σχηματιστούν αγέλες λύκων –και ήμασταν δύο κι άοπλοι. Δεύτερη αιτία γυρισμού ήταν η ώρα που περνούσε, η οποία δεν μας επέτρεπε πολυτέλειες βραδιάσματος. Γυρίσαμε πίσω στο αυτοκίνητο. Βαδίζαμε ήδη 4 ώρες. Αφήσαμε πίσω μας μια διαδρομή που πρέπει να ξανακάνουμε, ίσως την άνοιξη από τη βόρεια πλευρά του βουνού, η οποία είναι κατάφυτη από τεράστια δέντρα. Οι Ορειβάτες Αιανής –Οικολόγοι (ΟΡΑΙΟΙ) πτοούνται αλλά δεν το βάζουν κάτω.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, January 06, 2002 at 12:58:03 (EST)

ΣΤΕΝΑ ΝΕΣΤΟΥ
Κατά το μάιο του 2001 περίπου πραγματοποιήσαμε μία απο τις ομορφότερες διαδρομές μας εως σήμερα.Πρόκειται για μια διήμερη εκδρομή στα στενά του νέστου.Το ξεκίνημα έγινε απο τους τοξότες(εννοώντας την πλευρά των στενών).Το μονοπάτι από το ξεκίνημα του είναι μέσα στον λαξευμένο βράχο,από τους εργάτες του Ο.Σ.Ε.(όταν ανοίχτηκαν οι ράγες,για να περνούν μέσα στο φαράγγι),και έτσι απο την αρχή η εμπειρία είναι μοναδική!Κάποια στιγμή το μονοπάτι φέυγει απο το βράχο και συνεχίζει δίπλα στο ποτάμι μέσα σε πυκνή βλάστηση και καταλήγει σε μία πηγή,την ονομαζόμενη πηγή κρωμνικού,ενός χωριού που βρίσκεται εκεί αλλά ψηλά στο βουνό.Στην πηγή βρίσκονται επίσης τουαλέτες,ταπεζάκια αλλά και κιόσκια.Εκείνη η περιοχή ειναι κατάλληλη για κατασκήνωση με μόνο πρόβλημα το τρένο του οποίου οι γραμμές βρίσκονται στα 5 μέτρα(φασαρία).Ως εκεί τα πράγματα πήγαν πολύ καλά.Αφού ξυπνήσαμε την άλλη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε κάνοντας ένα τεράστιο λάθος,δεν φροντίσαμε να μάθουμε τα δρομολόγια των τρένων!Αυτό γιατί μετά την πηγή πρέπει να περάσεις μέσα απο τα τεράστια τούνελ που υπάρχουν!Και αν δε ξέρεις...Το πρώτο το περάσαμε τρέχοντας και με την ψυχή στην κούλουρη.(άσχημη εμπειρία)τελικά μετά από αυτό δεν τολμήσαμε να το ξαναδοκιμάσουμε και είχαμε εγκλωβιστεί ανάμεσα στα στενά και στα τούνελ του.Τελικά αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω μέσα από το ποτάμι.Εκεί τα πράγματα ήταν για γέλια...(με ένα παπούτσι λιγότερο).Πάντως πέρα απο όλα αυτά τα ολίγα,η εμπειρία των στενών του νέστου ήταν μοναδική!Είμασταν τρεις,οι δύο Γιαννάδες και ο Μίλτος!Φοιτητές από Θεσσαλονίκη. Περισσότερες πληροφορίες στο n_miltos@hotmail.com
ΜΠΙΝΕΛΑΣ ΜΙΛΤΟΣ
Κατερίνη, Ελλάδα - Wednesday, November 21, 2001 at 07:04:53 (EST)

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΒΑ
Με τα προμηνύματα του χειμώνα, είναι οι κορφές των Αγράφων που πρώτες ασπρίζουν. Κι όταν ο ήλιος προβάλλει, αιχμαλωτίζουν τη ματιά μας. Καζάρμα, Καράβα, Βουτσικάκι, Πλάκα – Φλιτζάνι, οι ωραιότερες των κορυφών. Ορατές από την πόλη μας, λευκά μηνύματα σε γαλάζιο φόντο. Πίσω από τα τζάμια των γραφείων , μέσα από τις κουρτίνες των σπιτιών, μας βομβαρδίζουν με την παρουσία τους και μας προκαλούν. Κάπως έτσι βρεθήκαμε την περασμένη Κυριακή στο διάσελο του Αγίου Νικολάου, πάνω από το Βλάσι, να ανηφορίζουμε το δρόμο για την Καράβα. Χωματόδρομος στην αρχή, σωστό χωράφι από τις ροδιές των αυτοκινήτων των κυνηγών που αποβραδίς στήνουν καρτέρι στο πέρασμα των πουλιών. Οι τουφεκιές τους χαλούν τον κόσμο. Ο πόλεμος του ανθρώπου με τη φύση ή μήπως με τον εαυτό του; Φτάνοντας στη βάση της κορυφής Κλουκουτσάρι ακολουθούμε μονοπάτι που εξαιτίας της βροχής είναι ιδιαίτερα λασπώδες. Η λάσπη κολλάει στα παπούτσια μας και τα κάνει ασήκωτα. Μακριά στο βάθος η ολόλευκη Καράβα ορθώνεται απότομα στα 2184 μέτρα. Απρόσιτη φαντάζει από δω τούτη η ψηλότερη κορφή των Αγράφων. Σε λίγο το χιόνι διαδέχεται τη λάσπη και το μονοπάτι χάνεται. Ανεβαίνοντας στην κορυφογραμμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον παγωμένο αέρα, αλλά και την μεγάλη κλίση της πλαγιάς που κάνει αργά τα βήματά μας και την προσπάθεια επίπονη. Γύρω μας ξεραμένα αγκάθια που ο ψυχρός άνεμος μεταμόρφωσε σε γλυπτά από πάγο. Καθένα με τη δική του μορφή. Καλύπτουν όλη την πλαγιά μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας. Μετά από τρίωρη προσπάθεια φτάνουμε στο τριγωνομετρικό της κορυφής. Κρύσταλλα κρέμονται πάνω του που λιώνουν σιγά – σιγά κάτω από τον ήλιο. Η θέα από εδώ είναι όμορφη. Νότια ο ατέλειωτος κόσμος των Αγράφων με τον καταρράκτη των κορυφών του. Βόρεια η κεντρική Πίνδος: Λουπάτα – Μαρόσα –Αυγό, Μπουντούρα, Τριγγία, Κακαρδίτσα, Χατζή. Στα Τζουμέρκα ξεχωρίζει το λούκι που πρόσφατα σκαρφαλώσαμε για να φτάσουμε στην κορυφή Καταφίδι. Ο άσπρος όγκος του Ολύμπου. Στον αεροδιάδρομο πάνω από το Βουτσικάκι τα αεροπλάνα υψώνονται κάθετα και χαράσσουν στον ουρανό τα ίχνη της πορείας τους. Η ομορφιά των στιγμών αυτών είναι η ανταμοιβή του ορειβάτη. Επιστρέφοντας παρακάμπτουμε την κορυφογραμμή για να οδηγηθούμε στο χώρο της λίμνης που σχηματίζεται την άνοιξη κάτω από τον κώνο της κορυφής. Τώρα είναι στεγνή, αλλά το χιόνι αφθονεί γύρω της χαρίζοντάς μας την ευχαρίστηση του πρώτου χιονοπόλεμου της χειμερινής σαιζόν. Στο τέλος της διαδρομής προτιμάμε την πορεία μέσα από το δάσος με τις οξιές αντί για τον χωματόδρομο. Τα κόκκινα φύλλα των δέντρων προσφέρουν ένα θέαμα παραμυθένιο. Κι ας είναι η πολλοστή φορά που διασχίζουμε το δάσος τέτοια εποχή. Κι ας γνωρίζουμε τη μορφή κάθε δέντρου στο πέρασμά μας. Αυτό το φως του απομεσήμερου στα φύλλα της οξιάς πάντα κάτι καινούργιο θα μας πει. Εμείς θα είμαστε εκεί για να το ακούμε.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ-ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
- Monday, November 12, 2001 at 02:44:40 (EST)

ΑΝΑΡΡΙΧΙΣΗ ΣΤΗ ΣΑΜΟ (ΝΕΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ)
ΝΕΟ site ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΡΙΧΙΣΗ ΣΤΗ ΣΑΜΟ {www.samosclimbing.com}
ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΑΜΟΣ, ΕΛΛΑΔΑ - Tuesday, November 06, 2001 at 03:22:45 (EST)

ΧΑΛΙΚΙ-ΑΝΘΟΥΣΑ
ΑΝΘΟΥΣΑ - ΧΑΛΙΚΙ Πριν από αρκετές δεκαετίες, τότε που τα χωριά του ορεινού μας όγκου είχαν ζωή και λόγους ύπαρξης, η επικοινωνία τους γινόταν με μονοπάτια. Φτιαγμένα με μεράκι και με τη συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων, ελίσσονταν πάνω από γκρεμούς, έτρεχαν μέσα σε δάση, γεφύρωναν κομψά τις όχθες ποταμών. Σήμερα εξαφανίζονται. Όπως τα νεοκλασικά των Αθηνών και τα αρχοντόσπιτα της Μακεδονίας. Μαζί τους χάνεται κι ένα σημαντικό κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού μας. Κάποιες ελπίδες αναπτερώθηκαν τα τελευταία χρόνια χάρη στα Ευρωπαϊκά κονδύλια. Ορισμένα βασικά μονοπάτια συντηρήθηκαν ή ανακατασκευάστηκαν. Σταγόνα στον ωκεανό. Κι όταν στερέψουν τα διάφορα Leader θα στερέψει και ο ζήλος μας. Με το 4 x 4 αυτοκίνητό μας θα κατακτήσουμε και το τελευταίο ορεινό προπύργιο. Για μονοπάτια θα συζητάμε τώρα; Αν δεν ευαισθητοποιηθούν οι κάτοικοι των ορεινών χωριών, όσοι τουλάχιστον από αυτούς κάτω από τον πλάτανο της κεντρικής πλατείας βλέπουν τον ίσκιο των πατεράδων τους και όχι το καταφύγιο από τη ζέστα της πόλης, ελπίδα δεν υπάρχει. Λαμπρό παράδειγμα οι κάτοικοι της Ανθούσας, ενός από τα πιο απομακρυσμένα χωριά του νομού μας. Σημάδεψαν, συντήρησαν και προέβαλλαν το μονοπάτι που ενώνει το χωριό τους με το γειτονικό Χαλίκι. Η διαδρομή περιελήφθη στο πρόγραμμα του Συλλόγου Ορειβασίας Μετεώρων - Ασπροποτάμου (Σ.Ο.Μ.Α.) και στη συνέχεια και στο δικό μας. Έτσι, το πρωί της Κυριακής 23 Οκτωβρίου, στην κεντρική πλατεία του χωριού συγκεντρωθήκαμε 43 άτομα και με οδηγό τον Ανθουσιώτη κ. Δογάνη που ήρθε από την Αθήνα ειδικά για την πορεία αυτή (τον ευχαριστούμε θερμά), ξεκινήσαμε ακολουθώντας τα κίτρινα και μπλε σημάδια. Αφήσαμε τα τελευταία σπίτια του χωριού και ανηφορίσαμε σε καλντερίμι, ψηλά πάνω από το Ανθουσιώτικο ρέμα. Εντυπωσιακή αρχή μιας εξ ίσου εντυπωσιακής συνέχειας. Μετά από πορεία 30' κατεβήκαμε στο δρόμο που οδηγεί στο Χαλίκι για να τον αφήσουμε αμέσως κατηφορίζοντας στο δάσος. Τώρα ακολουθούμε τη ροή του Καπραλιώτικου ρέματος, του κορμού του Αχελώου. Του πολύπαθου ποταμού που από θεός έγινε παιχνίδι στα χέρια των ανθρώπων. Η φετινή ανομβρία τον κατάντησε ταπεινό ρέμα. Μέσα σε πυκνό δάσος ακολουθούμε το μονοπάτι για 20' μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο. Γύρω μας τα φυλλοβόλα δέντρα έχουν όμορφα κιτρινισμένα τα φύλλα τους και λάμπουν ολόφωτα στο φθινοπωρινό φως. Μια σύντομη στάση για ξεκούραση και ξεδίψασμα. Είμαστε στη μέση της διαδρομής και το κομμάτι που απομένει περιλαμβάνει πέρασμα του ποταμού (εύκολο λόγω της μειωμένης ροής) και πορεία σε χωματόδρομο. Μπαίνουμε στο Χαλίκι περνώντας το πέτρινο γεφύρι του. Εδώ που στροβιλίζονταν τα νερά σκάβοντας το βράχο, λιμνάζουν τα σκουπίδια. Ο καθρέφτης του χωριού θάμπωσε. Πόσο λείπουν τα χιόνια και οι βροχές που θα παρασύρουν στην ορμή τους τα σημάδια της φθοράς. Στο καφενείο του χωριού ξεκουραζόμαστε και τρώμε πρόχειρα. Για την επιστροφή μας προτιμάμε τον ποδαρόδρομο και όχι την καρότσα του φορτηγού που ευγενικά επιστράτευσαν οι Ανθουσιώτες για όσους κουράστηκαν. Μεσημέρι πια, στην πλατεία της Ανθούσας το παγωμένο νερό της βρύσης μας ξεδιψά και μας τονώνει. Ο αέρας σέρνει τα παγωμένα φύλλα στην πλατεία. Ο χειμώνας έρχεται. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
- Tuesday, October 30, 2001 at 03:54:45 (EST)

Κατηφόρες για σκληρούς, Πιέρια 28.10.01
Ξεκινήσαμε από το Μετόχι Βελβεντού οι ποδηλατάδες Γιώργος Μπουρνιώτης, Γιάννης Γρηγοριάδης και ο γράφων, της Ορειβατικής Ταξιαρχίας όλοι, μέσα σε διαφωνίες: ο τελευταίος επιθυμούσε να ανηφορίσουμε το μονοπάτι Βελβεντού Καταφυγίου, ενώ οι πρώτοι να ανεβούμε από το χωματόδρομο και μετά να κατεβούμε από το μονοπάτι. Νίκησε η πλειοψηφία. Απότοκο των συζητήσεων στάθηκε ο γρήγορος ρυθμός και σε 2,5 ώρες ήμασταν στο χωριό Καταφύγι, όπου συναντηθήκαμε με το γυμναστή Τάκη Παρχαρίδη, που είχε έρθει με το τράιαλ από τη Βέροια. Εκεί μάθαμε ότι ο ΕΟΣ Αχαρνών κατέβαινε τη Λάφστα -κρίμα που δεν βρεθήκαμε. Ήπιαμε αρκετό τσίπουρο για να κατευνάσουμε και, καθώς η μέρα ήταν μικρή για μεγάλες διαδρομές, πήραμε το δύσκολο, πετρώδες μονοπάτι προς το Βελβεντό. Κατεβαίνοντάς το -με χίλια είναι η αλήθεια- ο γράφων έπεσε λίγο πριν από το γεφύρι και χτύπησε ελαφρά, αρκετά όμως για να επιβραδυνθεί ο ξέφρενος ρυθμός. Παρακάτω συναντήσαμε τρία λεβεντόπαιδα με ξερά και εντούρο, που θα προσπαθούσαν να ανεβούν το μονοπάτι, ότι δηλαδή δεν κάναμε εμείς από την αρχή με τα ποδήλατα. Το ανέβηκαν άραγε μέσα στη λεπτή ψύχρα του απογεύματος; Όσο ομαλοποιούνταν το μονοπάτι, τόσο αύξαιναν οι κίνδυνοι, καθώς κρυμμένες συστάδες πετρών ενέδρευαν κοροϊδευτικά κάτω από το μαλακό χορτάρι. Προσεκτικότερα, πλην όμως με ταχύτητα, απολαύσαμε τη διαδρομή μέσα στα μαύρα πεύκα και τα γάβρα. Θαυμάσια ήταν και τα χρυσαφένια πλατάνια στη θέση Σκεπασμένο, πλάι στα πλούσια νερά των Πιερίων. Ο χωματόδρομος μετρήθηκε σε 24 χμ., ενώ το κατηφορικό μονοπάτι 10 χμ. Ήταν μια εξαίρετη ποδηλατάδα με θέα στη λίμνη Πολυφύτου και ζωηρές έως αδρεναλινικές συγκινήσεις.
Θανάσης Καλλιανιώτης
500 04 ΑΙΑΝΗ, Κοζάνη - Monday, October 29, 2001 at 14:30:33 (EST)

Διάσχιση κοιλάδας Μεσιανού Νερού, Μπούρινος 21.10.01
Ξεκινήσαμε οι ποδηλατάδες Χρήστος Κολοβός, Γιώργος Μπουρνιώτης και ο γράφων από την Κοζάνη. Μετά από μια ζεστή ασφαλτάδα 25 χμ. στην «Εγνατία οδό» φτάσαμε στη θέση Μπάρα Σιάτιστας. Πήραμε το δρόμο προς Παλιόκαστρο και μετά από 2-3 χμ. βγήκαμε στον χωματόδρομο για το καταφύγιο του ΣΕΟ Σιάτιστας. Ο Χρήστος εγκατέλειψε λόγω τεχνικής βλάβης, ενώ εμείς ποδηλατήσαμε γοργά τα 12 ανηφορικά χμ. της διαδρομής, στην αρχή μέσα σε πουρνάρια και γαύρα και μετά κάτω από σκιερά έλατα. Φάγαμε στο καταφύγιο, παρέα με τρεις ηλικιωμένους από την Ξηρολίμνη, εξ ων ο ένας πρώην αντάρτης των Κέντρων Πληροφοριών του ΔΣΕ, άριστος γνώστης της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού που εκτείνονταν από κάτω μας. Κατεβήκαμε μέσα στην κοιλάδα και τη διασχίσαμε με μανία. Έλατα, πεύκα, κορομηλιές, γαύρα, κιτρινωπά χόρτα, πουρνάρια, τίποτα δεν μας σταματούσε. Ούτε στο σέλωμα σταθήκαμε και πήραμε την κατηφόρα για το υπαίθριο μουσείο του Σιαμπανόπουλου. Μετά μέσω Χρωμίου καταλήξαμε στην Αιανή. Ήταν μια θαυμάσια διαδρομή 64 χμ μέσα σε ένα 4ωρο καθαρής ποδηλασίας, η οποία πρόσφερε όλα τα πεδία: άσφαλτος, ομαλός και σκληρός χωματόδρομος, μονοπάτι και κουβάλημα στον ώμο.
Θανάσης Καλλιανιώτης
500 04 ΑΙΑΝΗ, Κοζάνη - Monday, October 29, 2001 at 14:27:17 (EST)

ΑΧΕΛΩΟΣ
ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ Ήταν κάποτε ένα ποτάμι που λεγόταν Αχελώος. Γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, ο πρωτότοκος και μεγαλοπρεπέστερος. Μέγας προολύμπιος θεός λατρευόταν σε όλη την περιοχή γύρω από τη ροή του. Αιθίκες, Δόλοπες, Αμβρακιώτες, Αιτωλοί, έζησαν δίπλα στα νερά του. Αχελώος, από τη ρίζα "αχ" που σημαίνει νερό (λατινικό aqua) και το συγκριτικό επίθετο "λώων" που σημαίνει μεγαλύτερος. Δηλώνει τον πολύνερο ποταμό που πηγάζει από τα ορεινά του Λάκμου (Περιστέρι) και της Τριγγίας και εκβάλλει στο Ιόνιο. Στην πορεία του δέχεται τα νερά αναρίθμητων μικρών και μεγάλων ρευμάτων, σχηματίζει εκπληκτικής ομορφιάς τοπία, ενώνει και χωρίζει τους ανθρώπους, ορίζει τη μοίρα τους, αυτός, ο ταυροκέφαλος θεός. Κοινή η προσπάθεια των ανθρώπων να δαμάσουν τη δύναμη των νερών του. Πρώτος ο ήρωας των Δωριέων Ηρακλής μετά από μερόνυχτα πάλης πέτυχε το ακατόρθωτο. Ανάγκασε το θηρίο να αποδεχτεί την ήττα του και να παραδώσει το κέρας της Αμάλθειας, πηγή πλούτου και αφθονίας. Στα τρόπαια του νικητή περιλαμβάνονταν και η Δηιάνειρα, η με το ζόρι μνηστή του Αχελώου. Ακολούθησαν αιώνες πάλης του ανθρώπου με το ποτάμι. Στα σημεία νίκης του ανθρώπου υψώθηκαν μνημεία: Της Μεσοχώρας, του Κοράκου, του Τριζόλου, του Πετρωτού, του Μεζήλου, το Στεφανιώτικο, του Αυλακιού, της Τέμπλας, της Τατάρνας. Μνημεία συμφιλίωσης μάλλον, παρά υποταγής του ποταμού. Η χρηστικότητά τους συνοδεύτηκε από την ομορφιά και την κομψότητα, για τον κατευνασμό της οργής του ποταμού. Χρόνια τώρα περιφερόμαστε σ' αυτή την περιοχή βλέποντας τις αλλαγές των εποχών και μετρώντας τα σημάδια της ανθρώπινης επέμβασης. Τεράστιας κλίμακας έργα που αλλάζουν ολοκληρωτικά τη μορφή της περιοχής στο βωμό του θολού οράματος της ανάπτυξης. Τα έργα του σύγχρονου ανθρώπου καταστρέφουν τα έργα των προγόνων του –οικισμούς, γεφύρια, εκκλησίες, αλλά και τα έργα της φύσης –βιότοποι, φαράγγια. Η ματαιοδοξία, η σκοπιμότητα, η αδιαφάνεια, η έλλειψη παιδείας και ευαισθησίας κόβουν τις ρίζες με το παρελθόν, οδηγούν σε σύγκρουση με τη φύση. Και όμως, σκεφθείτε, ήταν η Δηιάνειρα που προκάλεσε το χαμό του Ηρακλή. Μπροστά στο φράγμα της Συκιάς, στα σύνορα Θεσσαλίας και Ηπείρου επιχειρήσαμε τη γνωριμίας μας με τα νερά του Αχελώου. Εδώ, ο ποταμός φτάνει από το Μυρόφυλλο μέσα από μακρύ, απροσπέλαστο φαράγγι και ενώνεται με το Λιασκοβίτικο ρέμα που διασχίζει την Αργιθέα. Προχωράμε αντίθετα από τη ροή νιώθοντας την ορμή του στα σημεία που αναγκαζόμαστε να τον διασχίσουμε. Όταν η ζέστη γίνεται αφόρητη, μια βουτιά στα παγωμένα νερά μας ανακουφίζει. Φτάνοντας κάτω από το μοναστήρι του Σέλτσου, σταματάμε. Εδώ τα νερά είναι βαθιά και ήρεμα, προσφέρονται για μπάνιο και για μάθημα ράφτινγκ. Οι δυο βάρκες που κουβαλήσαμε χαρίζουν στην πολυμελή ομάδα μας αξέχαστες στιγμές, αλλά και οδυνηρές εμπειρίες για όσους τολμούν να μπουν στο ορμητικό ρεύμα. Κάπου εδώ θέλει το δημοτικό τραγούδι τη μάνα του Κίτσου Μπότσαρη να πετροβολά τον ποταμό ώστε να ηρεμήσει λίγο για να μπορέσει να περάσει απέναντι. Κάπου εδώ πρέπει να κατέληξαν τα κορμιά των Σουλιωτισσών πριν από 200 περίπου χρόνια κατά την πολιορκία του μοναστηριού του Σέλτσου από του Τούρκους και τους Αλβανούς. Ίσως οι νύχτες να στοιχειώνουν ακόμα από τις κραυγές τους. Όλη αυτή η περιοχή θα σκεπαστεί για πάντα από τα νερά της λίμνης. Μαζί της και η ιστορία μας. Ήταν κάποτε ένα ποτάμι …. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ – ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ (Σ.Π.ΟΡ.Τ.)
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ-ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΤΡΙΚΑΛΑ, - Wednesday, October 24, 2001 at 04:46:05 (EDT)

ΑΓΡΑΦΑ-ΚΟΡΥΦΗ ΚΟΨΗ
ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΞΑΝΑ ¶λλη μια φορά στα ¶γραφα, έβδομη και τελευταία για φέτος. Καραβούλα, Οξυά, Τέμπλα, Καζάρμα, Σβώνη, Μάρτσα, οι προηγούμενοι προορισμοί μας. Αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα των κορυφών. Τα ¶γραφα είναι η Ιθάκη μας, αρκεί το ταξίδι που μας χαρίζουν. Ταξίδι στο χώρο, στο χρόνο και τελικά στην αυτογνωσία. Σ' αυτόν το σκληρό τόπο, η οικονομία της φύσης γίνεται παράδειγμα ζωής. Η πολύτιμη δροσιά που σταλάζει το πρωί στη χλόη, τα ξεγυμνωμένα κόκαλα ενός αρνιού στη μέση του μονοπατιού, οι τρύπες που ανοίγουν οι σκίουροι στα πεσμένα καρύδια. Πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη και το παρατεταμένο καλοκαίρι συνεχίζεται. Μαζί του και το αίσθημα φυγής από την πόλη. Μόνο που οι προορισμοί μας είναι τώρα σύντομοι, αφού η διάρκεια της μέρας έχει αισθητά μειωθεί. Δυο ώρες απαιτεί η διαδρομή Τρίκαλα – Καρδίτσα – Ανθηρό – Πετράλωνα – Καμάρια. 50 χλμ. ασφάλτου και 30 χλμ. σχετικά καλού χωματόδρομου μας οδηγούν στο μεγάλο οροπέδιο ανάμεσα στον Ταυρωπό και στον Αγραφιώτη. Εδώ είναι ο ομφαλός του κόσμου των Αγράφων. Στην ερημιά του τοπίου και στην απόλυτη σιγή, να μαντέψεις μόνο μπορείς το βουητό του ζωοδότη ποταμού, τη θέση χωριών και οικισμών καλά κρυμμένων στην αγκαλιά των βουνών. Βλέπεις όμως να πυργώνονται μπροστά σου πανύψηλες κορφές, γκρεμοί ατέλειωτοι κατρακυλούν κάτω από τα πόδια σου και πάνω από το κεφάλι σου γυροπετούν τα όρνια, μοναδικό ζωής σημάδι. Μακριά στο βάθος, στα 1934 μ. ορθώνεται η Κόψη, στόχος της σημερινής εξόρμησής μας. Η προσπέλαση γίνεται από το δρόμο που οδηγεί στη Μαυρομάτα Ευρυτανίας, δρόμος ακατάλληλος για συμβατικά αυτοκίνητα, που μας αναγκάζει να στοιβαχτούμε όλοι στο τζιπ του Γιάννη. Το παντός εδάφους και καιρού Niva περνά πάνω από πέτρες και νεροφαγώματα οδηγώντας μας κάτω από την κορυφή. Περπατώντας τώρα σε στενό και ανηφορικό μονοπάτι, σύντομα βγαίνουμε στην κορυφογραμμή. Από εδώ συνεχίζουμε ανατολικά βλέποντας την κορυφή στην οποία φτάνουμε σε 45'. Η σχετικά σύντομη διαδρομή απογοητεύει κάποιους που ήρθαν με διάθεση για περισσότερο περπάτημα, αλλά τους αποζημιώνει η εξαιρετική θέα που προσφέρει η κορυφή. Αναγνωρίζουμε μια προς μια όλες τις κορυφές των Αγράφων: Καράβα, Ντελιδήμι, Λιάκουρα, Βελούχι, Παπαδημήτρη, Σβώνη, Πλάκα, Πέντε Πύργοι, Μπορλέρο, Καταραχιάς. Και οι χωματόδρομοι που ζώνουν τα βουνά, παλιοί και νέοι, φτιάχνουν έναν δαίδαλο στον οποίο καμία σύγχρονη Αριάδνη δεν μπορεί να σε καθοδηγήσει. Εδώ αξίζει κάθε γνήσιος ταξιδευτής να πορευτεί. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ – ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ (Σ.Π.ΟΡ.Τ.)
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ-ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΤΡΙΚΑΛΑ, - Wednesday, October 24, 2001 at 04:43:36 (EDT)

ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ
ΣΤΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ Όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τα Θεοδώριανα της ¶ρτας, τον Ιούλη του 94 με σκοπό την ανάβαση στα Τζουμέρκα, γοητεύθηκα από τούτη την αετοφωλιά που στέκει αγέρωχη στα 940 μ. Με εντυπωσίασε η δωρική λιτότητα της αρχιτεκτονικής των σπιτιών του, που επιβάλλεται από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, οι λιθόχτιστοι τοίχοι που τριγυρίζονται από αυλόγυρους πλημμυρισμένους με λουλούδια, τα νερά που ρέουν άφθονα και σχηματίζουν εντυπωσιακούς καταρράκτες τροφοδοτώντας τον Αχελώο. Η πρόσβαση γινόταν μόνο από το Βουργαρέλι, και μετά από πολύωρη, κοπιαστική διαδρομή. Από τότε, πολλές φορές ξαναγύρισα στα Θεοδώριανα, είτε για να σκαρφαλώσω στις βουνοκορφές, είτε για να απολαύσω την ομορφιά του χωριού και της γύρω ορεινής φύσης. Είδα τα χιόνια να λιώνουν στο οροπέδιο της Κωστελάτας, άκουσα τη βουή των δίδυμων καταρρακτών, το τραγούδι των νερών που διασχίζουν το χωριό. Κάθε φορά που επιστρέφω, χαίρομαι να βλέπω στο βλέμμα των καινούργιων συνοδοιπόρων μου την έκπληξη της πρώτης φοράς. Μαζί τους βλέπω κι εγώ τον τόπο με τα μάτια του νεοφερμένου. Σήμερα, για να φτάσουμε στο χωριό ακολουθούμε το δρόμο Μεσοχώρας – ¶ρτας και πριν από τα Κάψαλα στρίβουμε δεξιά βλέποντας την ταμπέλα προς Νεράιδα και Θεοδώριανα. ¶σφαλτος στην αρχή, καλός χωματόδρομος στη συνέχεια, χαρίζει στον οδηγό την πιο όμορφη εικόνα του χωριού, αναπαυμένου στην αγκαλιά των Τζουμέρκων. Σάββατο 29 του Σεπτέμβρη, είμαι και πάλι στην πλατεία του χωριού. Αυτή τη φορά με μια μεγάλη ομάδα 17 ατόμων του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων. Περπατάω στα στενά δρομάκια, χαίρομαι τις τελευταίες ακτίνες του απογευματινού ήλιου πάνω στα τριαντάφυλλα και τις ντάλιες που γεμίζουν τις αυλές. Το φεγγάρι υψώνεται κατακόρυφα πάνω από τις κορυφές του Χατζή και ζωηρεύει στο χάσιμο της μέρας. Συναντάμε τους φίλους ορειβάτες από την Κοζάνη που αύριο θα επιχειρήσουν μια μικρή διάσχιση των Τζουμέρκων. Απόψε προέχει ένα καλό φαγητό σε μια από τις ταβέρνες του χωριού και ξεκούραση. Νωρίς το πρωί της Κυριακής, στοιβαγμένοι στην καρότσα του 4x4 ανηφορίζουμε για την Κωστελάτα. Ο κακοτράχαλος δρόμος απαγορεύει την κίνηση κάθε συμβατικού αυτοκινήτου. Δρόμος που φτάνει πλέον μέχρι κάτω από την κορυφή. Προτιμάμε το κλασικό μονοπάτι που ανηφορίζει απότομα από το τελευταίο μαντρί μέχρι κάτω από την κορυφή. Θυμάμαι σαν χθες που βάδιζα σε τούτη την πλαγιά τη χιονισμένη ψάχνοντας περάσματα ανάμεσα στα λιθάρια. Γρήγορα κερδίζουμε ύψος φτάνοντας κάτω από το λούκι της κορυφής. Εδώ χρειάζεται επίπονη προσπάθεια και προσοχή. Μέχρι να φτάσουμε στο διάσελο που καταλήγει σε βάραθρο εκατοντάδων μέτρων. Ακολουθώντας ένα στενό μονοπάτι με βόρεια κατεύθυνση φτάνουμε στην κορυφή. Από εδώ, ολόκληρη η Ήπειρος είναι κάτω από τα πόδια μας. Όλα τα χωριά του Δυτικού τμήματος των Τζουμέρκων, ο ¶ραχθος και το φράγμα του Πουρναρίου, η ¶ρτα, ο Αμβρακικός και στο βάθος το Ιόνιο. Βόρεια ο Τόμαρος, τα Γιάννενα και η λίμνη. Για μια φορά ακόμα, αυτός ο άγριος και τόσο όμορφος συνάμα κόσμος αιχμαλωτίζει το φακό της φωτογραφικής μου μηχανής. Για μια φορά ακόμα, το γνωρίζω, η εικόνα δεν θα μπορέσει να αποδώσει το συναίσθημα. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ – ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ (Σ.Π.ΟΡ.Τ.)
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ-ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΤΡΙΚΑΛΑ, - Wednesday, October 24, 2001 at 04:41:25 (EDT)

«Κάστανα ψητά», Βέρμιο 13.10.01
Σάββατο 13.10.01 οι ποδηλάτες Γιάννης Γρηγοριάδης από την Κοζάνη, Τάκης Παρχαρίδης και Σωτήρης Παρασκευαϊδης από τη Βέροια και Γιώργος Μπουρνιώτης και Θανάσης Καλλιανιώτης από την Αιανή, πραγματοποιήσαμε μια νέα διαδρομή 35 χμ, κατηφορικό σχεδόν, χώμα και 15 χμ ασφάλτινη κατάβαση. Ξεκινήσαμε από το κοιμώμενο χιονοδρομικό στο Σέλι και ποδηλατώντας δυτικά για 12 χμ φτάσαμε στα κιτρινωπά λιβάδια του Καρά Τσαϊρ (τουρκ. =μαύρο λιβάδι). Από κει κατευθυνθήκαμε προς τα μαντριά του χωριού Τετράλοφος, αφού για ένα διάστημα αφήσαμε το δρόμο για ένα ζόρικο μονοπάτι, φραγμένο με πεσμένα κλαδιά. Παίρνοντας πάλι τον κατηφορικό χωματόδρομο σταματήσαμε σε ένα ξέφωτο ανάμεσα σε πρασινο -χρυσαφιές οξιές, όπου ψήσαμε κάστανα και ήπιαμε κρασί. Σηκώνοντας στον ώμο τα ποδήλατα ανηφορίσαμε βαδίζοντας πάνω σε ένα συναρπαστικό ανώμαλο μονοπάτι. Αφήνοντας ύστερα δεξιά τη θέση Ιπελή (τουρκ. =σκοινί) καταλήξαμε, μετά από μια πετρώδη κατηφόρα 9 χμ στο βλάχικο χωριό Ξηρολίβαδο για έναν καφέ. Ήταν να ακολουθήσαμε πάλι ένα δύσκολο μονοπάτι αλλά, τόσο ένα λάστιχο που πάθαμε όσο και το χάσιμο μεταξύ μας, έκαναν τη μέρα να μικρύνει. Έτσι εγκαταλείψαμε το αρχικό σχέδιο και αντί για χώμα πήραμε με ταχύτητα την ασφάλτινη κατηφόρα των 17 χμ ως τη Βέροια. Δύο πράγματα ήταν εντυπωσιακά σ΄ αυτή τη διαδρομή των 7 ωρών: ο τεράστιος όγκος του Βερμίου και τα εξαίσια χρώματα των δέντρων.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, October 14, 2001 at 08:05:41 (EDT)

Διαδρομή Κερασοχώρι-Άγραφα
Η διαδρομή έγινε από τους Καρπαδάκη Κώστα, Μιχάλη Βαμβακά και Κώστα Κουκουρή στις 4-5 Ιουλίου 2000. Είναι για έμπειρους ορειβάτες, αλλά είναι πολύ εντυπωσιακή με πανοραμικές απόψεις των Αγράφων και των βουνών της Ρούμελης. Περνάμε από ιστορικούς τόπους (Προσηλιακό, όπου έγινε η γνωστή μάχη Κατσαντώνη-Βεληγκέκα και Νιάλα, όπου υπάρχουν και δύο σχετικά μνημεία, γνωστή από το τραγικό επεισόδιο στον Εμφύλιο), και παλιά μονοπάτια όπως στο Προσηλιακό, στην Φιδόσκαλα και το γνωστό Νιάλας-Αγράφων. Θεωρώ ότι είναι απαραίτητη ηχρήση χάρτη και πυξίδας, παρόλο που κινούμαστε σε κορυφογραμμές, γιατί υπάρχουν σημεία όπου μπορεί να χάσουμε τον προσανατολισμό μας. Ετσι δεν θα μπω σε λεπτομερή περιγραφή, απλώς θα επισημάνω κάποια δύσκολα ή χρήσιμα σημεία. Η πορεία που ακολουθάμε είναι η εξής: Κερασοχώρι-Καυκί-Μύτη-Βατόσκαλα-Ουρανός-Μάραθος-Προσηλιακό- -Φιδόσκαλα-Κοκκαλία-Μορφοράχη-Τούρλα-Νιάλα-Άγραφα. Μεταξύ των κορυφών Μύτης-Βατόσκαλας έχουμε ένα μεγάλο ανεβοκατέβασμα όπου πρέπει να προσέξουμε μην χάσουμε τον προσανατολισμό μας. Περίπου Νότια της Βατόσκαλας υπάρχει βρύση 100-150 μέτρα χαμηλώτερα, αν κατηφορίσουμε την νότια ράχη θα την δούμε. Μετά τον Ουρανό και μόλις κατεβαούμε μια σχετικά απότομη πλαγιά υπάρχει πάλι νερό. Η ράχη Μάραθος, αν και πολύ εντυπωσιακή, είναι αρκετά απότομη και επίπονη στην προσπέλασή της (υπολογίστε περίπου 3 ώρες μόνο για αυτή). Μετά το ορόσημο καλύτερα να κινηθούμε από γιδόστρατα στα αριστερά μας, αν και καοτράχαλα είναι προτιμότερα από την πολύ εκτεθειμένη πλέον κορυφογραμμή. Μετά το Μάραθο υπάρχει το Πλατώ Λάπατα στους πρόποδες του Προσηλιακού, όπου υπέρχει νερό σε μια σαρώδη ρεματιά λίγο βορειότερα από κατεστραμένη τσιμεντένια βρύση. Ακόμα λόγο βορειότερα και πιό ψηλά βρίσκεται το διάσελο Βελή όπου έγινε η γνωστή μάχη με τον Κατσαντώνη. Από την κορυφή του Προσηλιακού φάνεται άλλη μια βρύση κοντά στην αρχή δασικού δρόμου. Μετά την Μορφοράχη και ενώ κινούμαστε πάνω στο δασικό δρόμο προς Νιάλα στα αριστερά μας λίγο πιό χαμηλά υπάρχει και άλλη βρύση. Στο Μονοπάτι Νιάλας Αγράφων υπάρχουν τρεις βρύσες, αλλά μόνο η μία (Γρανιτσιώτη έχει σίγουρα νερό. Προτιμότερη εποχή για την διάσχιση αυτή είναι ο Μάιος και ο Ιούνιος. Χρειάζεται οπωσδήποτε μία διανυκτέρευση, προτεινόμενη περιοχή η θέση Λάπατα.
Καρπαδάκης Κώστας
Θεσ/νίκη, Ελλάδα - Saturday, September 22, 2001 at 04:10:53 (EDT)

Ποδηλασία στα Πιέρια 19.8.01
Ξεκινήσαμε πρωί στις 9 από το μετόχι Βελβεντό με τα μάουντεν, ο γράφων, ο Γιώργος Μπουρνιώτης και ο Κοζανίτης Γιάννης Γρηγοριάδης, ένας πεπειραμμένος ποδηλάτης. Καλύψαμε με σιγανό ρυθμό τα 30 περίπου ανηφορικά χιλιόμετρα ως το χωριό Καταφύγι, μια εξαίσια διαδρομή μέσα στο μαλακό χωματόδρομο που πολιορκούνταν από σκιερά δέντρα. Είχε κόσμο το Καταφύγι και ήπιαμε έναν καφέ περιμένοντας να περάσει μια ελαφρότατη καταιγίδα που μας απειλούσε ερχόμενη από την κορυφή. Μετά πιάσαμε πάλι τον ανήφορο, τον πετρώδη δρόμο. Ήπιαμε λίγο νερό στο ορειβατικό καταφύγιο και συνέχεια ξεκουραστήκαμε στην κορυφή, όπου συναντήσαμε 4 ορειβάτες να υπογράφουν στο ταλαιπωρημένο βιβλίο του ΣΕΟ Κοζάνης. Η θέα ήταν θολή, γι αυτό κατεβήκαμε πάλι για μια λεμονάδα στο Καταφύγι. Πρότεινα να πάρουμε την κατηφόρα οδηγώντας από τα μονοπάτια ως το Βελβεντό, αλλά η πρόταση δεν έγινε δεκτή. Έτσι κατεβήκαμε πάλι από τον ίδιο δρόμο. Στο μετόχι Βελβεντού, που ξανάνοιξε ανανεωμένο ήπιαμε ένα δεύτερο καφέ, πριν φορτώσουμε τα ποδήλατα στο αυτοκίνητο. Ήταν μια μακρινή διαδρομή 70 περίπου χμ αλλά θαυμάσια για μάουντεν μπάικ, καθώς προσφέρει θέα και ίσκιο. Τη συνιστούμε χωρίς επιφύλαξη για τους φίλους του αθλήματος.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Wednesday, August 22, 2001 at 04:30:10 (EDT)

Οι δρόμοι των χωραφιών 29.7.01
Ξεκινήσαμε από Αιανή κάτω από έναν ζεστό ήλιο που έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα. Περάσαμε τη γέφυρα του Χάντακα και στρίψαμε αριστερά στο χωματόδρομο προς το χωριουδάκι Κήπο (Μπαξί). Περάσαμε το γεμάτο με νερό ρέμα, όπου καταλήγουν οι υπόνομοι της Κοζάνης -οι αγρότες απτόητοι δίπλα πότιζαν. Περάσαμε νότια της Κάτω Κώμης και στις 5 μ.μ. φτάσαμε στην ¶νω Κώμη (Ουπανή Βάντσα). Καθίσαμε για ένα σοφτ ντρινκ σε ένα υπαίθριο παμπ, γεμάτο εφήβους και δυνατή ντίσκο μουσική, ως συνηθίζεται στην επαρχία. Όταν πέρασε λίγο η ώρα, μπήκαμε στο ΚΑΠΗ και πήραμε μια μικρή συνέντευξη από τον Αργύρη, έναν 80άρη καθοδηγητή παλιά της ΕΠΟΝ. Σύννεφα έρχονταν από το Μπούρινο, αλλά νιώθαμε ότι η βροχή δεν θα έρχονταν, όπως και τελικά δεν ήρθε. Ποδηλατώντας φτάσαμε στο χωριό Μηλέα (Μιλοτίνι) και καθίσαμε σε μια παλιά –αλλά σοβατισμένη απ΄ έξω- εκκλησία, στη νότια έξοδο του χωριού, όπου μια πινακίδα πληροφορούσε ότι θα αναμορφωθεί με 3 εκατομμύρια δρχ. Αμέσως μετά στρίψαμε μέσα στις καλαμιές. Ήταν εξαίρετο το θρόισμά τους, καθώς οι ρόδες των ποδηλάτων πατούσαν με βία πάνω τους. Το χώμα μαλακό βούλιαζε. Περιπλανηθήκαμε ώσπου να βρούμε το δρόμο που οδηγούσε στη θέση Λιβάδια, όπου στέκουν φραγμένοι κι απρόσιτοι τάφοι της αρχαίας πόλης Αιανής. Ακολουθώντας το ρέμα του Χάντακα για λίγο πήραμε την ανηφόρα για το χωριό μας μέσα στο δειλινό. Είναι θαυμάσιοι αυτοί οι χωραφόδρομοι, ακόμα και το καλοκαίρι με τα σπαρτά θερισμένα.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, July 29, 2001 at 15:46:18 (EDT)

Στα έλατα της Ροδιανής με τα ποδήλατα 25.7.01
Πρόκειται για μια διαδρομή με συγκινήσεις. Οι ΟΡ.ΑΙ.ΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) ξεκινήσαμε από την Αιανή. Μια μικρή στάση κάτω από τις αιωνόβιες δρύες του κάποτε μοναστηριού του Αϊ Δημήτρη και μετά στο χωριό Χτένι για μια λεμονάδα στο καφενείο, απ΄ όπου φαίνονταν όλη η επαρχία Κοζάνης. Πότε πεζοί και πότε πάνω στα ποδήλατα πήραμε το νεροφαγωμένο χωματόδρομο που ανηφορίζει στα ΒΑ του αρχαϊκού κάστρου, που κανείς δεν ενδιαφέρεται να το αξιοποιήσει. Όταν συναντήσαμε τα έλατα, ο δασικό δρόμος που περνά ανάμεσά τους ήταν εύκολος σαν παιχνίδι. Εξαίρετη υγρασία, χώμα καλό και κάτω διακρίνονταν τα μεταλλεία χρωμίου στη θέση Καρούτια, στα οποία εργάζονταν οι πολίτες του Δήμου μας επί Κατοχής. Μετά από μια θαυμάσια διαδρομή μέσα στο δάσος πήραμε την κατηφόρα προς τη Ροδιανή. Είχε έρθει το δειλινό και βιαζόμασταν να επιστρέψουμε γρήγορα από την άσφαλτο, για να μην κινδυνεύουμε από τα αυτοκίνητα, γι αυτό σταματήσαμε μόνο για ένα νερό στην πλατεία της Ροδιανής. Ολόκληρη η διαδρομή ήταν περίπου 30 χιλιόμετρα. Αν ανοιχτούν ποδηλατικά μονοπάτια μέσα στα έλατα, συμμαζευτούν λίγο τα μεταλλεία και διαφημιστεί η περιοχή, είναι σίγουρο ότι αρκετοί λάτρεις των δύο τροχών θα μαγνητιστούν.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Saturday, July 28, 2001 at 11:51:27 (EDT)

Ανάβαση στο Μάγκοβιτς Βιτσίου 21.7.01
Ξεκινήσαμε οι ΟΡ.ΑΙ.ΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής & Οικολόγοι) από την Αιανή και φτάσαμε μετά από μιάμιση ώρα οδήγηση αφήσαμε το αυτοκίνητο στη Βυσιννιά (Βίσανι) Καστοριάς. Πίνοντας καφέ στο καφενείο του χωριού πήραμε πληροφορίες από τον αγροφύλακα για τη διαδρομή προς την κορυφή του όρους Βίτσι (2128 μ.), την οποία βλέπαμε καθαρά από το χωριό που είχε 900 μ. υψόμετρο. Ανεβαίνοντας μέσα στο δυνατό ήλιο τη νότια πλαγιά του υψώματος Κόζιακ (σλ. δέρμα), γεμάτη δρύες, μας αιφνιδίασαν 2 συνοροφύλακες νομίζοντάς μας για Αλβανούς. Η παρεξήγηση λύθηκε εύκολα και προχωρώντας ανάμεσα στις οξιές της Γκολίνας (σλ. γυμνό) βγήκαμε σε ένα σέλωμα, όπου αγναντεύαμε τη λίμνη της Καστοριάς, την κοιλάδα των Κορεστίων, το Γράμμο, το Καϊμάκτσαλαν και το Βαρνούντα (Πέλιστερ). Μέσα στις επόμενες οξιές νομίσαμε ότι είδαμε ένα ζαρκάδι. Ανεβήκαμε αργά την κορυφή Μάγκοβιτς (του Μάγκου) μελετήσαμε τα κατάσπαρτα πολυβολεία των ανταρτών, ερείπια τα περισσότερα από τους βομβαρδισμούς των αεροπλάνων. Πόσοι νέοι και νέες έπεσαν άραγε εκεί; Φάγαμε κοντά στο υψομετρικό, πάνω στα βράχια με τα πολυβολεία, πρέπει να ήταν κάτι λιγότερο από 2.000 μ. Η θέα απίθανη και ο αέρας δροσερός. Είχε περάσει όμως η ώρα και πώς να ανεβούμε στην κορυφή του Βιτσίου (Βίτσιο στη ντόπια γλώσσα), που έστεκε απέναντί μας; Μήπως απαγορεύονταν από τα στρατιωτικά φυλάκια; Κατηφορήσαμε στο σέλωμα της Γκολίνας και από κει κατευθείαν προς το ρέμα που έφτανε στη Βυσσινιά. Απότομη κατηφόρα, δύσκολη, μέσα από πυκνές φτέρες και οξιές. Συναντήσαμε τυχαία τρεις Αλβανούς, που γύρευαν οι συνοροφύλακες, κρυμμένους σαν τα «ζούδια» μέσα στις οξιές. Κατεβαίνοντας ήπιαμε κρύο νερό στο ρέμα και παίρνοντας το μονοπάτι, γεμάτο με σκουπίδια αλβανικά, φτάσαμε στο χωριό. Γκρεμισμένα παραδοσιακά σπίτια τα περισσότερα, μερικά χτυπημένα από παλιές πολεμικές σφαίρες. Ήταν μια θαυμάσια διαδρομή με πολύ θέα κι αρκετό περπάτημα μέσα σε πυκνότατη βλάστηση
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, July 24, 2001 at 10:46:35 (EDT)

Αιανή - Κάτω Κώμη -Καισαρειά 14.7.01
Είχε πέσει κάπως ο ήλιος, όταν ξεκινήσαμε από την πλατεία της Αιανής. Κατηφορίσαμε προς το ημιτελές Αρχαιολογικό Μουσείο και περάσαμε τη γέφυρα του ξερού Χάντακα. Λίγες δεκάδες μέτρα μετά βγήκαμε αριστερά στο χωματόδρομο και ανεβήκαμε ως τη βρύση της θέσης Λιβάδια, στα χόρτα της οποίας παίζαμε μικροί. Μερικά δέντρα που έβαλε εκεί ο Δήμος Αιανής, ξεράθηκαν γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα ποτίσει. Παρακάμψαμε τους αρχαιοελληνικούς τάφους και πήραμε το χωματόδρομο προς το παλιό χωριό Φτελιά, που δεν υπάρχει πια και λίγοι ξέρουν ότι εκεί υπήρχε. Μόνο η νεότευκτη εκκλησιά της Αγίας Μαρίνας στέκει εκεί, την αυλή της οποίας φρόντιζαν μερικοί κάτοικοι της Κάτω Κώμης (Κατνής Βάντσας). Καθώς ο κόσμος των χωριών αρχίζει να καταλαβαίνει την αξία της υπαίθρου, ωραιοποιεί μέρη που θέλει να επισκέπτεται για να ξεφύγει από το τσιμέντο του σπιτιού. Περάσαμε το λάκκο με τα πλατάνια κι ανηφορίσαμε προς την Κάτω Κώμη. Δίπλα στο δρόμο ο σκουπιδότοπος του χωριού, λες και δεν υπήρχε άλλο μέρος να ριχτούν. Βγήκαμε για λίγο στην «παραεγνατία», τον μελλοντικό δημόσιο δρόμο Λάρισας –Κοζάνης που κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε θα τελειώσει. Πατώντας λίγο άσφαλτο φτάσαμε στην Καισαρειά. Σταματήσαμε για αναψυκτικό σε παμπ του χωριού, αφού πρώτα μιλήσαμε λίγο για τα παλιά με τον αντάρτη Γιάννη Τσίγγα. Είχε βραδιάσει, όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού, και ο αέρας δεν ήταν τόσο ζεστός. Ποδηλατώντας αδιάκοπα στην ανηφόρα φτάσαμε στην Αιανή. Ήταν μια συνηθισμένη διαδρομή για τους πολλούς, αλλά όχι για μας, γιατί τελικά δεν βρίσκουμε τι αξίζει: τα αξιοθέατα που θα δούμε στη διαδρομή ή η συνεχής συντροφιά και συνομιλία μιας ομάδας με κοινά ενδιαφέροντα;
Θανάσης Καλλιανιώτης
Aιανή, Κοζάνη - Monday, July 16, 2001 at 12:39:16 (EDT)

Αιανή - Βαθύλακκος με τα ποδήλατα 30.6.01
Ήταν μια παιχνιδιάρα μέρα που πότε γελούσε με τον ήλιο και πότε έκλαιγε με τη βροχή. Ξεκινήσαμε με τα ποδήλατα οι ΟΡ.ΑΙ.ΟΙ. (Ορειβάτες Αιανής -Οικολόγοι) το απόγευμα για μια σχεδόν αποκλειστικά ασφάλτινη διαδρομή 20 χμ., με μεγάλες όμως ιστορικές συγκινήσεις. Στην ντόπια Καισαργιά φτάσαμε σε 10΄ μυρίζοντας τα φυτοφάρμακα των καπνών και ατενίζοντας το σπουδαίο κι άσκαφτο ακόμα «Παλιόκαστρο», όπου κρύβεται η ρωμαϊκής εποχής πόλη Καισάρεια. Στη συνέχεια μετά από ένα χαλικόδρομο περάσαμε μέσα από το προσφυγικό Σπάρτο (Σαρτακλί) που έχει διατηρήσει μόνο ένα τουρκικό σπίτι από το πολλά που υπήρχαν παλιότερα. Μετά στο Κοντοβούνι, ντόπιο χωριό, όπου μείναμε για μισή ώρα, ώσπου να ξεθυμάνει μια ελαφριά καταιγίδα. Στη Σταυρωτή (Χασλάρ) μιλήσαμε με έναν πρόσφυγα από την Προύσα για τα παλιά και στον Πύργο, που είναι σχεδόν κολλητά, ψάξαμε για τον πύργο που έδωσε το όνομα στο ντόπιο αυτό χωριό αλλά μάταια. Περάσαμε μέσα από το τουρκόφωνο χωριουδάκι Ανατολή (Κιουτσούκ Τεκελέρ) και φάγαμε βερίκοκα στην Αμυγδαλιά (Μπουγιούκ Τεκελέρ). Σε λίγο φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό, στο Βαθύλακκο (Κετσιλέρ), προσφυγικό χωριό με Καππαδόκες και τουρκόφωνους που άντεξε σε δύο επιθέσεις των ανταρτών αλλά όχι και στην τρίτη του 1944. Ο Βαθύλακκος έσφυζε από ζωή. Ο γυρισμός στην Αιανή έγινε μόνο με μια μακρύλεπτη στάση στην Καισαργιά. Ολόκληρη η διαδρομή κράτησε πέντε ώρες και συνίσταται σε όσους θέλουν να διαπιστώσουν την ταχύτητα εγκατάλειψης της υπαίθρου προς όφελος των πόλεων.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, July 01, 2001 at 15:54:02 (EDT)

"λαχανί παπούτσι" 12.4.01
Χρόνια βλέπαμε αυτή τη λοξή σπηλιά, που κρέμεται μυστήρια στη μέση της βόρειας ορθοπλαγιάς της Μαύρης Ράχης. Στις 28 Απρίλη αποφασίσαμε να την κατακτήσουμε μαζί με το «Ντύλαν», έναν άφοβο ορειβάτη και τολμηρό αναρριχητή. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο ναό των Αγίων Αποστόλων στο χωριό Γούλες και μετά από 15΄ ανήφορο πλησιάσαμε τη βάση της διαδρομής. Ανεβήκαμε με ελεύθερη αναρρίχηση τα 80 μέτρα, που μας χώριζαν από το στόχο. Εξαίρετη ήταν από κει η θέα της λίμνης και του οροπεδίου του Τσιαρτσιαμπά (τουρκ. = τετάρτη). Η σπηλιά δεν ήταν βαθιά και ήταν στρωμένη με περιττώματα πουλιών σε ικανό πάχος. Κατεβήκαμε σκεπτικοί και γρήγοροι, καθώς το σκοτάδι πλησίαζε. Ονομάσαμε τη διαδρομή «καφετί παπούτσι», από το χρώμα των αθλητικών υποδημάτων του Ντύλαν. Έπειτα από 8 μέρες επιχειρήσαμε, τέσσερις κι εξοπλισμένοι, να κάνουμε ξανά τη διαδρομή, όμως η καταιγίδα που έπιασε μας απέτρεψε. Κατεβήκαμε βρεγμένοι στις Γούλες, όπου ήπιαμε μερικά τσίπουρα στον τουρκόφωνο μαχαλά για ζέσταμα. Στις 12 του Μάη με τον παθιασμένο ορειβάτη «Κορυφιστή» και το «Ντύλαν» αναρριχηθήκαμε ξανά την ίδια διαδρομή, που την μετονομάσαμε σε «λαχανί παπούτσι». Τώρα πια είχαμε την πολυτέλεια του σκοινιού και εξερευνήσαμε καλύτερα τη σπηλιά. Κατεβήκαμε με δυο ταχεία ραπέλ δένοντας λανιέρες πάνω σε μια συκιά και μια γλυκιά, γιατί η καταιγίδα που είχε ξεσπάσει στο Μπούρινο, μας επιτέθηκε με πολύ γοργά βήματα. Έμειναν ακόμα μερικές σπηλιές στη Μαύρη Ράχη, που χρειάζονται εξερεύνηση.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, May 15, 2001 at 16:14:37 (EDT)

Φλάμπουρο (2190 μ) - 7/4/2001
Στις 7/4/2001 και στις 8.40 πμ οι Δίγκας Χρήστος, Οικονόμου Γιώργος και Τσίγκρος Γιώργος, Θεσσαλονικείς ορειβάτες, ξεκινήσαμε να ορειβατούμε από το χιονοδρομικό κέντρο Ελατοχωρίου (θέση Παπά Χωράφια, υψόμετρο 1450 μ) με προορισμό την ψηλότερη κορυφή των Πιερίων, το Φλάμπουρο (2190 μ).Ήταν μια σχετικά φιλόδοξη προσπάθεια για μονοήμερη πεζοπορία, καθώς ,σύμφωνα με το χάρτη του περιοδικού Κορφές που είχαμε στη διάθεσή μας, προέκυπτε ότι η απόσταση μέχρι το Φλάμπουρο ήταν οριζοντιογραφικά μεγάλη (περίπου 5 ώρες μόνο η μετάβαση).Ταυτόχρονα αυτή όμως η διαδρομή διέσχιζε την κύρια ραχοκοκαλιά των Πιερίων που απαρτίζονταν από ψηλές κορυφές, και αυτό ήταν το κίνητρο για την πραγματοποίηση της πεζοπορίας. Από το χιονοδρομικό ξεκίνησε λοιπόν η ανάβαση με καιρό σχετικά αίθριο με αραιές νεφώσεις και με χιόνι αραιό (10 cm). Στη αρχή ανεβαίναμε επί της πίστας του σκι με κατεύθυνση νότια, την οποία διατηρήσαμε καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής. Μετά από λίγο φτάσαμε στο τέλος της πίστας όπου κατέληγε και το lift. Από κει πιάσαμε τη ράχη που ήταν στα δεξιά μας και μας οδήγηθήκαμε με ομαλή κλίση στην πρώτη ψηλή κορυφή, τον Αρβανίτη (2020 μ).Μέχρι εδώ από το σημείο εκκίνησης κάναμε 1h30min. Στον Αρβανίτη υπήρχε τριγωνομετρικό και από κει αγναντεύσαμε τη γύρω περιοχή .Στα νότια αχνοφαίνοταν το Φλάμπουρο με το εντυπωσιακό κωνικό σχήμα του. Λίγο δυτικότερα η δίδυμη κορυφή του Τούρλα (2109 μ).Ανατολικά φαινόταν η εντυπωσιακή και ασπρισμένη από το χιόνι ράχη που συνδέει το Φλάμπουρο με την κορυφή Κτένι. Πρόκειται για την περίφημη και πιο πολυσύχναστη διαδρομή των Πιερίων που ξεκινά από την Άνω Μηλιά. Η διαδρομή από τον Aρβανίτη ως το Φλάμπουρο ήταν πραγματικά θαυμάσια καθώς κινούμασταν διαρκώς επί μιας στενής ράχης με διάσελα και κορυφές (διακύμανση ύψους 1850 - 2190 μ).Δεξιά και αριστερά της ράχης υπήρχαν κατάφυτες πλαγιές. Στον αυχένα μεταξύ του Αρβανίτη και της επόμενης ψηλής κορυφής που λέγεται Σκοτεινό συναντήσαμε το μονοπότι που έρχεται από το καταφύγιο της Σαρακατσάνας.Στο Σκοτεινό (2009 μ) υπήρχε τριγωνομετρικό σημείο όπου καθήσαμε για ένα τέταρτο. Από τον Αρβανίτη μέχρι εδώ κάναμε 1 ώρα. Από το Σκοτεινό η πορεία συνεχίσηκε με κατεύθυνση συνεχώς νότια και αφού περάσαμε 2-3 ακόμη κορυφές φτάσαμε στον τελευταίο αυχένα πριν το Φλάμπουρο σε 1h20min.Εκεί βρίσκεται το πιο ψηλό καταφύγιο των Πιερίων, το καταφύφιο των Κοζανιτών (1945 μ)που ήταν κλειστό εκείνη τη μέρα(ήταν ανοιχτός μόνο ο προθάλαμος όπως και στο καταφύγιο του Γιόσου Αποστολίδη στον Όλυμπο). Από κει μέχρι το Φλάμπουρο κάναμε 50 min καθώς ήμασταν ήδη αρκετά κουρασμένοι. Στο Φλάμπουρο δεν καθίσαμε και πολύ γιατί έιχε περάσει η ώρα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής από την ίδια διαδρομή. Αυτό που ήθελα να τονίσω έιναι ότι υπάρχουν πολλές άγνωστες διαδρομές στα βουνά που καλό θα ήταν να μαθαίνονται. Για παράδειγμα στα Πιέρια φαντάζομαι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ορειβατών πραγματοποιεί την πορεία από την Άνω Μηλιά ,που ναι μεν είναι θαυμάσια αλλά όχι η μοναδική. Θα ήθελα να σημειώσω τέλος ότι για το Φλάμπουρο υπάρχει και μια τρίτη διαδρομή που ξεκινά από το χωριό Φτέρη, που κατοικείται μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, και οδηγεί στην κορυφή σε 3 ώρες.
Χρήστος Δίγκας
Αιανή, Κοζάνης - Tuesday, May 15, 2001 at 16:14:37 (EDT)

ARAXNAIO 1199m
Ορειβατική διάσχιση Αραχναίου 1199m Το Αραχναίο βρίσκετε στην Αργολίδα Ανατολικά του Αργους 20χιλ.Ειναι ενα όμορφο βουνό χωρίς ιδιαίτερη βλάστηση.Απο την κορυφή εχει καταπληκτηκή θέα προς τον Αργολικό κόλπο-Μυρτώο πέλαγος εως την Μονεμβάσια.Στην Ηπειρωτική Ελλάδα,Παρνασσό,Ελικώνα,Πάρνηθα,Κυλλήνη,Αρτεμίσιο,Πάρνωνα,Ταϋγετο κ.α. Γίνετε διάσχιση ξεκινώντας απο το χωριό Αγ.Δημήτριος(Μετόχι)300m υψ.οπου μετά απο 3 ωρες ανάβαση απο μονοπάτι φτάνουμε στην κορυφή 1199m. Η επιστροφή γίνετε απο τον "Πιλιαρό"στο χωριό Αραχναίο 600m υψ.σε 2,5 ωρες απο χωματόδρομο. Εκεί υπάρχει μικρή ταβέρνα για φαγητό της ωρας. Το λεωφορείο έρχετε απο την Ν.Ε.Ο Κορίνθου-Τριπόλεως στρίβει στην Στέρνα για Αργος-Ναύπλιον-Επίδαυρο.5χιλ.πριν το Λυγουριό πέρνει το δρόμο αριστερά για Αγ.Δημήτριο. Η επιστροφή γίνετε απο Αραχναίο-Αγγελόκαστρο-Σοφικό-Ισθμια. Για οτι πληροφορίες:Νίκος Λέκκας τηλ.0752-21825 097-4541923
NIKOS
Nafplion, - Saturday, March 31, 2001 at 15:41:09 (EST)

Όλυμπος, 18.3.01
Από το χωριό μας Αιανή βλέπαμε το ελάχιστο χιόνι που κρατούσαν οι κορυφές των τριγυρινών βουνών: τα Πιέρια είχαν μια υποψία, ενώ το Σινιάτσικο μια γραμμή μόνο. Το Βέρμιο καθόλου. Ο Όλυμπος φορτωμένος αλλά κάπου –κάπου μαύριζε. Πρωί Κυριακή 18.3.01 η Ορειβατική Ταξιαρχία ήταν στο πόδι. Με το αυτοκίνητο ανεβήκαμε ως το χειμερινές στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ΚΕΟΑΧ του ΝΔ Ολύμπου. Σε 45΄ περίπου πιάσαμε το καταφύγιο ανάγκης, που βρίσκεται στους νότιους πρόποδες του Αγίου Αντωνίου, χωρίς να πατήσουμε χιόνι. Είχαμε αποφασίσει να ανεβούμε ως το Σκολιό. Πράγματι παρακάμψαμε τα νοτιοδυτικά ριζά του Αγίου Αντωνίου και προχωρούσαμε προς το Σκολιό, με το οποίο όμως δεν είχαμε οπτική επαφή. Λίγο μετά μας βρήκε ένας υπερβολικά δυνατός αέρας, ώστε αναγκαστήκαμε να προχωράμε σκυφτοί. Ο αέρας αυτός έφερε από το πουθενά ένα πέπλο ομίχλης που μας σκέπαζε πότε πότε. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, χωρίς να πετύχουμε την κορυφή. Δεν ήταν ούτε ο αέρας ούτε η ομίχλη η αιτία της υποχώρησης. Ήταν το βαθύ, μαλακό χιόνι. Απ’ όταν προχωρήσαμε πάνω του βουλιάζαμε συνέχεια μέσα. Σε μερικά σημεία έφτανε ως τη μέση. Να γιατί αναβλήθηκε η σχολή χειμερινού βουνού, που προγραμματίζονταν για την επόμενη βδομάδα, σκεφτήκαμε! Επιστρέψαμε στην Αιανή και μετά από ένα τσίπουρο στο καφέ Ακαδημία διαλυθήκαμε στα σπίτια μας. Το χειμερινό βουνό μάλλον τελείωσε φέτος, αφού ακόμα και ο Όλυμπος δεν ενδείκνυται. Υ.Γ. ο γράφων δεν συμμετείχε στην αποστολή. Την κατέγραψε όπως την άκουσε
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Κοζάνης - Sunday, March 18, 2001 at 11:46:05 (EST)

Εκπαίδευση
Εκπαιδευτική σελίδα με άρθρα, στοιχεία, έρευνες και πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό για την εκπαίδευση του Χρήστου Κάτσικα.
ΚΙΜΩΛΙΑ
AΘΗΝΑ, ΕΛΛΑΔΑ - Thursday, March 15, 2001 at 06:02:46 (EST)

Tha ithela ena xarti gia to Bouno Athos h΄ gia olokliri tn xersoniso me leptomeries gia tis diadromes.Pou mporo na tetio xarti. filika Michalis Papaioannou
Mixalis Papaioannou
Kato Deftera, Kypros - Wednesday, October 25, 2000 at 09:38:38 (EDT)

ΧΑΡΑΔΡΑ ΒΕΛΙΤΣΑΣ
Η "Βελιτσα" ειναι μια πολυ ωραια διαδρομη που μπορει να γινει απο τον Σεπτεμβριο εως τον Μαιο που δεν εχει πολυ ζεστη.Ακομα και με χιονι η διαδρομη ειναι προσιτη για καθε ορειβατη με καλη φυσικη κατασταση και βασικη γνωση κραμπον-πιολε. Με αφετηρια το χωριο Τιθορεα και την τοποθεσια "πλατανακος" που βρισκεται στο τελος του χωριου και διπλα απο την χαραδρα ξεκιναει το μονοπατι που πηγαινει στο εξωκλησι του Αι Γιωργη.Πεντε λεπτα μετα συνανταμε ενα μεγαλο βραχο αριστερα μας που κατεβαινει μεχρι κατω στην χαραδρα και λιγο αργοτερα το μονοπατι χωριζεται στα δυο.Παιρνουμε το αριστερο που κατεβαινει μεσα στην χαραδρα για να περασουμε απεναντι.Συνανταμε ενα παλιο μυλο στην κοιτη της χαραδρας και ανεβαινουμε το αποτομο μονοπατι που μας βγαζει στην απεναντι πλευρα της χαραδρας.Βαδιζουμε πλεον στην αριστερη πλευρα της χαραδρας και σε λιγο συνανταμε το εκκλησακι του Αι Γιαννη.Τωρα πια μπαινουμε μεσα στο δασος ανηφοριζοντας προς τα αριστερα και αφου περναμε καθετα ενα δασικο δρομο συνανταμε ενα μονοπατι που ανηφοριζει στην πλαγια.Τωρα πια περπαταμε στο μονοπατι για λιγο κερδιζωντας υψος μεχρι μια πλατια κοψη και απο εκει μεχρι την πηγη "Τσαρες" χανωντας υψος και φθανοντας στην πηγη σε υψομετρο περιπου 1400μ. Τωρα βρισκομαστε στην κοιτη της ρεματιας και περναμε στην απεναντι πλαγια και πλεον ανηφοριζουμε μεχρι μια στανη.Εκει υπαρχει ενα μονοπατι-γιδοστρατο που φευγει αριστερα και ενα αλλο που ανηφοριζει λιγο δεξια.Παιρνουμε το δευτερο και αφου ανεβουμε αρκετα ξαναμπαινουμε σε μια ρεματια στην οποια περπαταμε στην αριστερη πλευρα της.Μετα απο αρκετη ωρα εχουμε πλεον την Λιακουρα στα δεξια μας και μια παλια στανη στην αλλη πλευρα της ρεματιας.(Μονο οταν δεν εχει χιονι).Εκει που πεφτει σε υψος η Λιακουρα προς τα αριστερα οπως την βλεπουμε μεσα απο την χαραδρα και σχηματιζεται ενα μικρο διασελο υπαρχει ενα ευκολο αναρηχητικο λουκι απ'οπου πλεον μπορουμε να ανεβουμε στην Λιακουρα.Για την επιστροφη μπορουμε να επιστρεψουμε απο τα ιδια η να παμε απο την Λιακουρα στο χιονοδρομικο κεντρο "Κελλαρια" . Η διαδρομη απαιτει τουλαχιστον παρεα δυο-τριων ατομων ειδικα τον χειμωνα και ειναι πολυ ομορφη και κουραστικη αν γινει σαν αναβαση.(Μπορει να γινει και αντιθετα απο τα Κελλαρια προς Λιακουρα Τιθορεα).Εχει μεγαλη υψομετρικη διαφορα (Τιθορεα 530μ.-Λιακουρα 2457μ.-Κελλαρια 1750μ.) Αν δεν υπαρχει μεταφορικο μεσο μπορει φθασει καποιος στην Τιθορεα με τραινο μεχρι την Κ.Τιθορεα και ταξι μετα και αν επιστρεψει απο Κελλαρια με ΤΑΞΙ μεχρι τον σταθμο τραινου της Αμφικλειας. Η διαδρομη εχει αρκετα καλη σημανση(κοκκινα σημαδια) αλλα μονο οταν δεν εχει χιονι. Αναλογα ποια διαδρομη θα ακολουθησεται χρειαζονται απο 8-12 ωρες.Για υπνο μπορειται με λιγη τυχη να χρησημοποιησεται τα εκκλησακια του Αι Γιαννη η του Αι Γιωργη(15 λεπτα εξω απο το μονοπατι) στην Τιθορεα και του Πρ.Ηλια στον Γεροντοβραχο απο τα Κελλαρια.Επισης υπαρχουν ξενωνες στην Τιθορεα και στην Αμφικλεια.
Σκοπας Θανασης
- Friday, October 20, 2000 at 07:26:51 (EDT)

Nomos Xanthis, Dhmos topeirou: STENA NESTOY POTAMOU
Greece, Thrace. The Municipality of Topeiros, the Gate to Thrace, welcomes you. Topeiros. A place which combines: history, nature, development, sea, mountains, tourism, sports and relaxation.
Krogias George
Xanthi, Greece - Friday, September 08, 2000 at 04:01:19 (EDT)

Ανάβαση στον Όλυμπο (2.917 μ.) στις 27 και 28 Ιούλη 2000
Δυστυχώς δεν είχαμε μπορέσει να πάμε στην πανελλήνια ορειβατική συνάντηση στον Όλυμπο.΄Ομως κανονίσαμε για αργότερα κι έτσι το μεσημέρι της 27ης του Ιούλη ξεκινήσαμε μια ομάδα από την Αιανή. Μέσω Αγίου Δημητρίου Πιερίων, Κατερίνης, Λιτοχώρου φτάσαμε στα Πριόνια μετά από δυο ώρες οδήγηση. Εκεί αφήσαμε το αμάξι και κινήσαμε μέσα στη ζέστα για το καταφύγιο του "Ζολώτα" (2.100 μ.). Σε 2 ώρες ήμασταν πάνω. Το νερό του καταφυγίου λιγοστό αλλά οι ορειβάτες αρκετοί. Από το σύνολο των 30 ατόμων, Έλληνες ήταν μόνο το ένα τρίτο. Οι άλλοι Τσέχοι, Γερμανοί, Εβραίοι, Ελβετοί. Κοιμηθήκαμε μέσα στη θέρμη της βραδιάς. Πρωί φύγαμε για το Μύτικα. Ανεβαίνοντας προς την Κακιά Σκάλα, ένας Γερμανός 50άρης -φαινόταν, όπως περπατούσε, πολύ έμπειρος- μας προσπέρασε. Τέσσερα αγριοκάτσικα, που συναντήσαμε στο δρόμο, ήταν τα μοναδικά μεγάλα ζώα που είδαμε, αν εξαιρέσουμε έναν αετό στο δρόμο προς τα Πριόνια, ο οποίος είχε συλλάβει ένα φίδι και το ξέσκιζε. Καθήσαμε λίγο για τις κλασικές φωτογραφίες στην κορυφή και μετά κατεβήκαμε τροχαδόν το λούκι. Μετά από μια στάση στο "Ζολώτα", κατηφορήσαμε για τα Πριόνια, ενώ ο καιρός είχε αρχίσει να ξεθερμαίνει. Ένα μπάνιο στην παραλία της Κατερίνης ξέβγαλε τον ιδρώτα των κορμιών μας, πριν φύγουμε για το χωριό. Ήταν μια γρήγορη επίσκεψη -ανάβαση, για δεύτερη φορά στο Μύτικα και τον Όλυμπο, βουνό που αγαπούν όλοι οι ξένοι, λόγω της μυθολογίας μάλλον κι όχι της αλπικής του ομορφιάς.
Θανάσης Καλλιανιώτης
Αιανή, Ελλάδα - Tuesday, August 01, 2000 at 17:21:32 (EDT)

Διαδρομη:Ξυλοκαστρο-Ακρατα-Τσιβλου-Υδατα Στυγος-χιονοδρομικο Καλαβρυτων-Καλαβρυτα-Κλειτορια-Γκουρα-Οροπεδιο Ζηρειας-Τρικαλα-Ξυλοκαστρο
Ειναι μια διαδρομη 235κm περιπου.Σε μιση ωρα μετα το Ξυλ/στρο φτανουμε στην Ακρατα.Στα δευτερα φαναρια κανουμε αριστερα προς Βαλιμη,υδ.Στυγος.Σε 30 λεπτα βρισκουμε ταμπελα για εστιατοριο στον Τσιβλο.Κανω δεξια και σε 5 λεπτα ειμαι στη λιμνη.Γυρναω πισω στον κεντρικο δρομο και μετα το Αγριδι κανω δεξια σε διασταυρωση απεναντι απο το δημαρχειο.Φτανω στην Περιστερα και μετα στο Μεσορουγι.Βρισκω το Ανω Μεσορουγι.Συνεχιζω για υδατα Στυγος.Γυρω στα 15 λεπτα με 4χ4 οδηγηση για το τελος του δρομου.Απο εκει 3.30 ωρες για τα υδατα.Για χιονοδρομικο υπαρχει διασταυρωση.Γυρω στα 12 κm χωματοδρομος μετριας καταστασης.Μετα την κορυφη του βουνου στην πρωτη διασταυρωση πηγαινω ευθεια και δεν κοβω δεξια.Ευκολα μετα στα καλαβρυτα.Επειτα ευκολα και στην Κλειτορια.εκει στη δια σταυρωση κανω αριστερα για Λυκουρια.Μετα συνεχιζω βλεποντας τον καμπο του φενεου και φτανω στο Μεσινο,κανω αριστερα και μετα στην Γκουρα.Βρισκω το γηπεδο και ακολουθω το χωματοδρομο μετα απο αυτο.μετα τον Αγ. Νικολαο κανω αριστερα στη διασταυρωση και μετα απο 20 λεπτα ειμαι στο οροπεδιο.επειτα ευκολη η προσβαση στα Τρικαλα και το Ξυλοκαστρο. Η διαδρομη εγινε στις 22/4/2000 με SUZUKI VITARA 1.6 Tο 4χ4 σε μερικα σημεια ειναι απαραιτητο λογω λασπης. η διαδρομη ειναι καταπληκτικη
kazanis giorgos
xylokastro, - Wednesday, April 26, 2000 at 02:57:44 (EDT)

Paths & tracks for Papingo, Pindos, Crête, Karpathes.
We love hikking and rambling through beautiful landschapes around the Greek's mountains.
Konstantin Spanoudis
Brussels, Belgium - Wednesday, April 05, 2000 at 04:30:11 (EDT)

ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΖΗΡΕΙΑ
ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΖΗΡΕΙΑ ...ΜΙΑ ΕΥΚΟΛΗ ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Προσεγγίζουμε με το αυτοκίνητο το χωριό Κυλλήνη (παλαιότερη ονομασία Μπούζι) που βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του βουνού ,στην ανατολική άκρη της λίμνης Στυμφαλίας.Μπαίνουμε στο χωριό και ακολουθούμε με το αυτοκίνητο το χωματόδρομο που έχει γενική κατεύθυνση Β-ΒΔ μέχρι εκεί που τελειώνουν τα σπίτια.(Υψόμετρο ~1050m)Από εκεί ξεκινούμε την ανάβαση κατά μήκος του χωματόδρομου μέχρι το διάσελο από το οποίο αρχίζει η χαράδρα της Φλαμπουρίτσας (Υψ. ~1650m)έχοντας προηγουμένως αγνοήσει δύο δρόμους που αλλάζουν τη γενική κατευθυνση. Στο διάσελο Β-ΒΔ βρίσκεται ο κύριος όγκος της "μεγάλης" Ζήρειας και η κορυφή "Παράγκα".Εμείς ακολουθούμε ανατολική κατεύθυνση (χωματόδρομος) στο σταυροδρομι του διάσελου προς τις κορυφές "Χιόνι" και "Ντούσια".Φτάνοντας κάτω από αυτές τις δύο κορυφές (εδώ αφήνουμε το χωματόδρομο), ανεβαίνουμε εύκολα στο διάσελο που είναι ανάμεσά τους και από εκεί στη ψηλότερη κορυφή,την Ντούσια (~2066m). Από την κορυφή αλλά και από σημεία της διαδρομής έχουμε φοβερή θέα στις κορυφές της Ζήρειας,τη χαράδρα της Φλαμπουρίτσας (που χωρίζει γεωγραφικά τους δυο ορεινούς όγκους)και τη λίμνη Στυμφαλία. Κατάβαση από τα ίδια... Προσεγγιστικοί χρόνοι(ανάβασης) ΧΩΡΙΟ-ΔΙΑΣΕΛΟ ~2h ΔΙΑΣΕΛΟ-ΠΑΡΥΦΕΣ ΝΤΟΥΣΙΑΣ ~1h 30min ΠΑΡΥΦΕΣ ΝΤΟΥΣΙΑΣ-ΚΟΡΥΦΗ ~1h Χάρτης της ΓΥΣ από "ΚΟΡΦΕΣ" (Προσοχή δεν έχει χαραγμένους όλους τους χωματόδρομους!)
ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ
ΑΘΗΝΑ, ΕΛΛΑΔΑ - Monday, March 06, 2000 at 07:40:31 (EST)

ΛΟΥΤΡΑ ΠΟΖΑΡ - Καϊμακτσαλάν
Μετά την ορειβασία και το σκί η απόλαυση του ζεστού ιαματικού νερού "ΠΟΖΑΡ" ειναι μοναδική απόλαυση.
Aγαπητό Ορειβατείν σήμερα είχα την ευκαιρία να κάνω μια πεζοπορική διαδρομή στους πρόποδες του Καϊμάκτσαλάν από τα λουτρά "πόζαρ" προς το φαράγγι και θα ήθελα να σας μεταβιβάσω τις εντυπώσεις μου.
Η διαδρομή είναι άριστα σηματοδοτημένοι ,το περιβάλλον φανταστικό και τολμώ να πώ ότι είναι εφάμιλλο η και καλύτερο από το γνωστό φαράγγι του Βίκου. Πεντακόσια μέτρα μετά το αναψυκτήριο των λουτρών αρχίζει το φαράγγι κατά μήκος του ποταμού.Θεόρατα βράχια πολλά πλατάνια , πεύκα ,ιτιές ,πολλά νερά , καταρράκτες ατέλειωτες βουνοκορφές και ουρανός.
Στο μονοπάτι μπορεί να περπατήσει εύκολα ο καθένας,αφού έχει διαμορφωθεί κατάλληλα .
Στα πρώτα δυόμισι χιλιόμετρα της διαδρομής υπάρχουν παλιοί νερόμυλοι και Στα τέσσερα χιλιόμετρα εντυπωσιακοί καταρράκτες.
Μετά δεκαπέντε χιλιόμετρα η διαδρομή γίνεται από πεζοπορική ορειβατική με σχετική δυσκολία. ¨Όλη η διαδρομή προσφέρει ξεχωριστές συγκινήσεις.
Χρόνοι διαδρομής από λουτρά πόζαρ μέχρι καταρράκτες 4 χλμ 1 ώρα και 15, από καταρράκτες μέχρι πηγές 7 χλμ 2 ώρες και 15 ,η επιστροφή περίπου 2,5 ώρες.
ΛΟΥΤΡΑ ΠΟΖΑΡ. Τα λουτρά βρίσκονται στους πρόποδες του όρους Καϊμάκτσαλαν , 13 χιλιόμετρα δυτικά της Αριδαίας και 120 χλμ από την Θεσσαλονίκη. Τηλ.: 0384-91300, 91388, 91071 ,91390

Γιάννης Βαταντζής
ATHENS, GREECE - Sunday, February 28, 1999

Βαδίζοντας για την Τσαγκαράδα
Για σας που θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα αυτόν τον τόπο, ανεπιφύλακτα σας προτείνω να περπατήσετε την διαδρομή που περιγράφω παρακάτω. Θα χρειαστείτε περίπου δύο με δυόμισι ώρες για να πάτε από τον Αη Γιάννη στην Τσαγκαράδα. Αρχίζουμε την βόλτα μας από τον πεζόδρομο του Αη-Γιάννη με κατεύθυνση προς τον Νότο και μετά την γέφυρα στη ρεματιά και το camping, βρισκόμαστε μπροστά στην παραλία Παπά- Νερό την οποία και θα διαβούμε. Στο βάθος διαγράφεται ο Κάβος της Νταμούχαρης και το καλντερίμι που ανηφορίζει τον βράχο πάνω από την Νταμούχαρη. είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στην Τσαγκαράδα. Στο νότιο άκρο της παραλίας βρίσκουμε το μονοπάτι, που μετά από 300μ μας βγάζει σε άσφαλτο και συνεχίζουμε αριστερά. Αριστερά επίσης θα προχωρήσουμε στον κεντρικό δρόμο μετά την βρύση . Φτάνουμε στο parking πάνω από την Νταμούχαρη και κατεβαίνουμε από το καλντερίμι στον οικισμό, τον διασχίζουμε , πάντα με νότια κατεύθυνση και στην άκρη περνώντας ένα ξύλινο γεφυράκι αρχίζουμε να ανηφορίζουμε στον βράχο, στα Καγγιόλια όπως τα λένε οι ντόπιοι. Μετά από 400μ αφήνουμε αριστερά το μονοπάτι που πηγαίνει σε χτήματα και άλλες παραλίες μέχρι το Μυλοπόταμο. Σε 30 λεπτά περίπου είμαστε στην κορυφή. Έχουμε σαφώς πιο εύκολο περπάτημα τώρα, ηρεμούμε την αναπνοή μας, απολαμβάνοντας θέα που μόνο όποιος ανέβει ψηλά μπορεί να έχει . βρισκόμαστε κιόλας στην Τσαγκαράδα η οποία εκτείνεται σε 3,5 χμ. και αποτελείται από 4 συνοικίες. Περνάμε ένα ξύλινο περίπτερο με καθιστικό. απέναντί του και δεξιά βρίσκουμε το καλντερίμι και ανηφορίζουμε ομαλά έχοντας στα δεξιά μας περίφραξη οικοπέδου. Φτάνουμε σε μια "πλατεία" με καστανιά και βρύση και την ταμπέλα "28ης Οκτωβρίου". Βαδίζουμε 30μ σε τσιμεντένιο δρόμο μέσα από αυλές σπιτιών και, προσοχή, στην δεξιά στροφή του δρόμου στην κορυφή της, παίρνουμε το μονοπάτι αριστερά .Μετά από λίγα μέτρα μετατρέπεται σε καλντερίμι. Βαδίζουμε μέσα σε δάσος καστανιών και περνάμε ένα τσιμεντένιο γεφυράκι με μια κρήνη απέναντι. Ανηφορίζουμε το πανέμορφο λιθόστρωτο καλντερίμι πάντα μέσα σε δάσος αγριοκαστανιάς. Συναντάμε την άσφαλτο που τέμνει πια το καλντερίμι. Το ξαναβρίσκουμε απέναντι. Μετά από λίγα μέτρα περνάμε δίπλα από το καμπαναριό της Αγίας Κυριακής και την πλατεία της. Στο επάνω αριστερό της μέρος υπάρχει κρήνη και το καλντερίμι, ( οδός Φοινικοπούλου ) που συνεχίζει ανηφορικά. Ξανά η άσφαλτος τέμνει τον δρόμο μας και ξανά θα βρούμε απέναντι την συνέχειά του αφήνοντας αριστερά ένα εκκλησάκι. Όταν ξαναβρούμε την άσφαλτο, βαδίζουμε προς τα αριστερά και φτάνουμε στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής με τον αιωνόβιο πλάτανο και τις μαρμάρινες κρήνες των λιονταριών στο κάτω μέρος της. Αντιδιαμετρικά από την είσοδό μας στην πλατεία συνεχίζεται το καλντερίμι, φτάνουμε στο παλιό σχολείο και συνεχίζουμε αφήνοντάς το αριστερά, αριστερά αφήνουμε και το Ξενία και κατηφορίζουμε μέσα σε καστανιές . Περνάμε ακόμη ένα τσιμεντένιο γεφυράκι και ανηφορίζοντας λίγα μέτρα βρίσκουμε την άσφαλτο που οδηγεί στον Μυλοπόταμο. Εμείς πάμε επάνω, στον κεντρικό δρόμο και βαδίζοντας προς τα αριστερά φτάνουμε στην τελευταία συνοικία, τον ¶γιο Ταξιάρχη. Επίσκεψη στο μοναδικό Εργαστήρι Τέχνης Eroterra και από εκεί στην αγκάλη της πλατείας . http://members.xoom.com/anesis/
Μιλτιάδης Ρηγόπουλος
Αγιος Ιωάννης Πηλίου, Ελλάς - Sunday, January 17, 1999 at 17:35:42 (EST)

mountains of greece
a.j. shiller
killeen, tx usa - Monday, December 14, 1998 at 19:01:12 (EST)

Αναρριχητικές διαδρομές στα Τρίκαλα

PILI
Sector A
1. Tritonas 6b+
2. Taleporia 6a+
3. Peter Pan 6a
4. Kirki 6a+
5. Ekstasi 6c+
6. Skathari 6b+
7. Adreniline 7a
8. Over dose 7b+
9. Captain Hook 6b+
10. Sofia (variant) 6b+
11. Sofia 6a
12. Paraplanisi 6b
13. Toni bonboni 6b
14. Proidopiisi 6a+
15. Special direct 6b
16. Horis logia 5
17. Horis logia (variant) 6a
18. Harivdi 6c
19. Skilla 6c+
20. Sfinaki 7a+
21. Ohia 6a+
22. Pirasmos 5
23. ton arharion 1 3
24. ton arharion 2 4

Sector B
25. Anonimo diedro 6a+
26. Klassiki prosvasi 5-
27. Kedavros 6c+

Sector C
28. No pain no gain 7b+/7c

Sector D
29. Theodora ?
30. Rantanplan 6c+
31. Babaloo 7a+/7b
32. Ama pesis ola pezode 6c
33. Gilotina 6a+
34. Glika 6c/6c+
35. Pikra 7a
36. Project ?
37. ? 6a+
38. Standart 6b
39. Astritis 7a+
40. Grifos 7a

Sector E
41. Hamili ptisi 5-

Sector F
42. Project ?
43. Project ?

Elati
44. Nostalgia 6a
45. Orgasmos 6b
46. kokkini 6b
47. Kopsi ton gerakion 6c
48. Altius 6c+
49. Altius plus 7c+

Petroporos
50. Hypnosis 7a
51. Hysteria 6c+
52. Ιkarus 6b+
53. Daedalus 6a+
54. Κopsi ton eraston 6a
55. Ksotiko 6a
56. Neraida 6c+
57. Project ?

Muzaki
Sector A
58. Real thing 6c
59. Dirty Dance 7b
Sector B
60. Fig tree 5+
61. Happy end 6b+/6c
62. Daktilogdartis 6c+/7a
63. Totem 7b
64. Mythos 7c
65. Palukeros ?
66. Breathless ?

Theopetra
Sector A
67. Kalatsi … ?

Sector B
68. Psycho 7a+
69. Alopiks 6b
70. Zuzunitsa ?
71. Alkiona 7b+
72. Nifitsa 7b
73. Hakuna matata ?
74. Paresthisi 6c+
75. Kionas 7a
76. Alhimistis 6b+

Sector C
77. Earinos kamatos 7b+
78. Zihrolusia 7a
79. Keadas 7a+/7b
80. Goliath 7b+/7c

Αυτός είναι ο πίνακας αντιστοιχίας που χρησιμοποιήθηκε
για την βαθμολόγηση των διαδρομών.

FRANCE U.I.A.A.
4 IV
4+ V
5- V+
5 VI-
6a VI+/VII-
6a+ VII-
6b VII
6b+ VII+
6c VII+/VIII-
6c+ VIII-/VIII
7a VIII
7a+ VIII+
7b VIII+/IX-

7b+ IX-/IX
7c IX
7c+ IX+
8a IX+/X-
8a+ X-
8b X
8b+ X+
8c X+/XI-
8c+ XI-/XI
9a XI

Zafiriadis Pashalis
Trikala, Greece - Wednesday, September 09, 1998 at 17:37:50 (EDT)

Μια πρόταση για εύκολη και ενδιαφέρουσα πεζοπορική διαδρομή στην Πάρνηθα

Η διαδρομή αυτή ξεκινά από την Αγία Τριάδα και καταλήγει στην Φυλή με μήκος περί τα 13 χλμ.
Η προτεινόμενη διαδρομή έχει αρκετά πλεονεκτήματα.
Πρώτα απ' όλα περνά από το εντυπωσιακό φαράγγι της "Γιαννούλας" το οποίο έχει αρκετά "άγρια" εμφάνιση και σε απομονώνει πλήρως από την πόλη της Αθήνας, παρότι βρίσκεται σχεδόν δίπλα της. Ειδικά δε μετά από βροχερές ημέρες κατεβάζει πολλά νερά και σχηματίζει καταράκτες και μικρές λίμνες.
Η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος για την επίσκεψή του είναι από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Απρίλιο, λόγω των νερών.
Αλλο πλεονέκτημα είναι η έυκολη, και ανέξοδη, πρόσβαση από το κέντρο της Αθήνας.
Με αστικό λεωφορείο από την αρχή της Λιοσίων μπορεί κάποιος να φθάσει νωρίς το πρωϊ στην Αγ. Τριάδα, όπου μπορεί να ανεφοδιασθεί με νερό. Κατόπιν ακολουθεί την διαδρομή που φαίνεται με πράσινο χρώμα στους συννημένους χάρτες και φθάνει σχετικά γρήγορα στο σπήλαιο του Πανός.
Αφού επισκευθεί το εσωτερικό της σπηλιάς που δεν έχει βάθος περισσότερο από 50 μ. μπορεί να κατέβει στο βάθος του φαραγγιού για να δεί τις λιμνούλες που σχηματίζονται.
Κατόπιν η επιστροφή προς την Φυλή (Χασιά) γίνεται ανηφορίζοντας λίγο ψηλότερα και κατόπιν με συνεχές κατέβασμα φθάνει στην Μονή Κυπριανού και τέλος στο κέντρο του οικισμού της Φυλής.
Εκεί μπορεί να γευθεί και τις "ιδιαίτερες λιχουδιές" που προσφέρει το χωριό.
Από εκεί πάλι με αστικό λεωφορείο μπορεί να επιστρέψει στο κέντρο της Αθήνας.
Συνολικά η διαδρομή δεν παρουσιάζει δυσκολίες ακόμη και για αρχάριους στην πεζοπορία, έχει πολύ καλή σήμανση των μονοπατιών και μεγάλο μέρος της γίνεται σε χωματόδρομο.
Μικρή δυσκολία μπορεί να παρουσιασθεί στην είσοδο της σπηλιάς όπου οι επισκέπτες πρέπει να κατεβούν μερικά σκαλοπάτια σκαλισμένα σε σχεδόν κατακόρυφο βράχο, ο οποίος μπορεί να γίνει επικίνδυνα γλιστερός όταν είναι βρεγμένος.
Υψομετρικά η εκκίνηση είναι στα 1000 περίπου μέτρα ενώ η κατάληξη έχει περί τα 400 μέτρα υψόμετρο.
Για τους φίλους της απλής αναρίχησης ενδιαφέρον έχει και η διάσχιση του φαραγγιού που κατηφορίζει από το σπήλαιο Πανός προς την μονή κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Γιάννης Σπυράκος
ΑΘΗΝΑ, - Wednesday, October 22, 1997 at 17:04:22 (EDT)

ΒΑΡΑΣΟΒΑ - Νέα διαδρομή

45α. Όνομα: «Απώλεια Στήριξης»
Γενική δυσκολία: VIII+ (Δυσκολότερο πέρασμα): IX-
Ανάπτυγμα: 130m
Ημερομηνία πρώτης ανάβασης: 21.5.97
Πρώτη ανάβαση: Θωμάς Μιχαηλίδης, Άρης Θεοδωρόπουλος
Μόνιμα τοποθετημένες ασφάλειες: πλακέτες. R1: 8, R2: 8, R3:0, R4: 8
Χρήσιμα υλικά: Μόνο σετάκια
Σχόλια: Μια όμορφη αθλητική διαδρομή. Πολύ λεία πλάκα (VIII-) με υπερβολικά μικρά πιασίματα στο ξεκίνημα της 1ης σχοινιάς. Συνεχής δυσκολία (VII) με «τσέπες» και όμορφες κινήσεις ως το τέλος της σχοινιάς. Η 2η σχοινιά ολόκληρη αρνητική, ξεκινά με μικρά τακάκια σε κοφτερό βράχο. Στη συνέχεια φανταστικές «μακριές» κινήσεις τόσο αθλητικές όσο και τεχνικές (IX-). Η μικρή 3η σχοινιά (III) απλώς μας συνδέει με αρχή της πλάκας της 4ης. Η 4η σχοινιά είναι η πιο εύκολη μα ανάλογης αισθητικότητας. Ξεκινά με θετική πλάκα (VI+) και για επιδόρπιο σας περιμένει μικρή στέγη με ιδιαίτερα περίπλοκο συνδυασμό κινήσεων (VII+).

1η επανάληψη της πρώτης και της δεύτερης σχοινιάς 12-10-97 κατά τη διάρκεια της σχολής βοηθών εκπαιδετών, από τους Α. Θανόπουλο και Θ. Μιχαηλίδη.

English text

45a. Name: «Απώλεια Στήριξης»
Overall difficulty: VIII- Crux of the climb: IX- True length (;): 130m
Date of first ascent: T. Mihailidis, A. Theodoropoulos 9.97
In situ belays: Fully equipped with bolts. R1: 8, R2: 8, R3:0, R4: 8.
Useful gear: Only 10 Quickdraws
Comments: Varied sport climbing on superb rock, on slabs and overhangs.

Μιχαηλίδης Θωμάς
ΑΘΗΝΑ, - Saturday, October 18, 1997 at 17:04:22 (EDT)

ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ

PROJECT 1
Νέα διαδρομή (15m) σε εξέλιξη στο Φιλοπάππου. Βρισκεταί στην περιοχή με τις πράσινες πίστες ανάμεσα στην διαδρομή 2 και 3.
Έχουν τοποθετηθεί 6 πλακέτες 10mm.
PROJECT 2
TOP ROPE στο ίδιο μπλοκ αριστερά απο την διαδρομή νούμερο 3 και 4 πάνω στην πλάκα.
ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Στην κορυφή του ίδιου μπλοκ τοποθετήθηκαν τρείς χημικοί κρίκοι 10mm, οι οποίοι εξυπηρετούν τις διαδρομές 2,3, project 1, project 2 και 4.

ΣΠΗΛΙΑ ΝΤΑΒΕΛΗ
ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ
ΔΙΑΔΡΟΜΗ "ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗΣ" 21/09/97
Τοποθέτησα για μία ακόμη φορά τις πλακέτες στην διαδρομή. Παρακαλώ αυτούς ή αυτόν πού έχει την συνήθεια να τις αφαιρεί απο την συγκεκριμένη διαδρομή να μην το ξανακάνει.
Αν χρειάζεται πλακέτες ας έρθει να του δώσω μερικές.

Υ.Γ. Για περιγραφές και περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου.
ΑΛΙΓΙΑΝΝΗΣ Γ.

ALIGIANNIS YANNIS
ATHENS, GREECE - Friday, September 26, 1997 at 03:15:33 (EDT)